“คุณริสจะให้ตั้งโต๊ะเลยไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอกไปทำอะไรอย่างอื่นเถอะพลอย ไปนอนเลยก็ได้”
“แต่มันสามทุ่มกว่าแล้วนะคะคุณริสยังไม่ได้ทานข้าวเลย”
“ไปนอนเถอะพลอย ฉันไม่หิว”
“แต่... / พลอย” ฉันหันไปปรามเพราะพลอยเซ้าซี้ไม่เลิก รู้ว่าเป็นห่วงแต่ฉันกินอะไรไม่ลงจะให้ฝืนกินได้ยังไง
“เมื่อวานก็ไม่กินนี่คะ” พลอยเหมือนจะกลัวฉันแต่บางเวลาก็กล้ามากกว่ากลัว เหมือนตอนนี้ไงที่ไม่ฟังคำสั่งของฉัน แต่จะโกรธก็โกรธไม่ลงหรอกเพราะรู้ว่าที่ทำก็เพราะเป็นห่วงทั้งนั้น
“ไม่หิว ขอฉันนั่งเงียบ ๆ คนเดียวได้ไหม”
“คุณดินรักคุณไอริสนะคะ”
“พูดอะไรของเธอ” อยู่ ๆ ก็พูดถึงเขาแถมยังบอกว่าเขารักฉันโดยที่ไม่มีปี่มีขลุ่ย
“พลอยขอโทษที่ระลาบระล้วงนะคะคุณริสแต่พลอยดูออกนะคะว่าทะเลาะกัน คุณดินไม่กลับบ้านคุณริสก็ไม่ทานข้าว พลอยไม่ทราบว่าคุณ ๆ ทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่พลอยกับทุกคนที่นี่รู้ดีนะคะคุณริสว่าคุณดินรู้สึกยังไงกับคุณริส”
“...ทำ
