-วันต่อมา-
“...”
“ไม่กินเหรอ”
“...กินค่ะ”
“แล้วทำไมไม่กินสักทีล่ะครับ”
“ก็...”
“หึ ๆๆ ออกไปกันได้แล้ว มายืนเขินกันทำไมคุณไอริสเขินตามแล้วเนี่ย”
ใช่ค่ะ ยืนจ้องเจ้านายจะกินข้าวแล้วยิ้มเขิน ไม่ได้มานั่งสวีทใส่กันสักหน่อยจะทำเป็นเขินกันทำไม ดีนะที่เขารู้เลยบอกให้ ปกติก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอกที่จะพูดจะบอกใครเองแต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ตอนนี้มันไม่ปกติ
“กินได้แล้วครับ”
“ค่ะ”
“ของโปรดเด็กงี่เง่าของพี่ทั้งนั้น กินเยอะ ๆ นะ”
“เรียกแต่เด็กงี่เง่าอยู่นั่น” ชอบเรียกจริง ๆ นี่ก็ไม่ได้งี่เง่าเท่าเมื่อก่อนแล้วนะ
“ก็ไอริสของพี่งี่เง่า เอาแต่ใจ วีนเก่ง แถมยังนิสัยไม่ดีจริง ๆ นี่ครับ”
“โห แล้วจะอยากหมั้นกับริสทำไม” พอเจอคำพูดสรรเสริญของเขาเข้าไปฉันไม่หลงเหลือความอายแม่บ้านเลยสักนิด
“ก็น่ารักดี นิสัยไม่ดีแต่ก็ไม่ค่อยทำกับใครทำแค่กับพี่ ถึงจะปวดหัวไปบ้างแต่ก็โอเคที่ได้เห็นมุมไม่น่ารักของเราแค่คนเดียว”
“
