5
958 คำ
ได้ยินมาอีกอย่างว่าน้องชายท่านก็เก่งและหน้าตาดีไม่แพ้กัน แต่ท่านราชิดมักจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับงานด้านธุรกิจ แทบจะไม่มีใครเห็นรูปท่านตามหน้าหนังสือพิมพ์หรืออินเทอร์เน็ต
คืนนั้นอินทุอรเข้านอนช้าแต่ตื่นเช้าตามปกติ หล่อนจัดการตัวเองโดยไม่ให้นางข้าหลวงลำบากดูแล จัดเตรียมเอกสารทุกอย่างไว้พร้อม หลังพระราชินีเสวยอาหารเช้าก็เข้ามาตรวจงาน ส่งต่อให้อินทุอรนำไปสำนักงานใหญ่ หน้าที่ของหล่อนก็คือการประสานงานระหว่างองค์ราชินีกับองค์กรที่อยู่ใต้การดูแลของท่าน
อินทุอรเข้ามาสำนักงานใหญ่สาขากลางเมืองทุกวัน เริ่มที่จะสนิทสนมกับพนักงานที่นี่ถึงขั้นรับประทานอาหารเที่ยงด้วยกัน และเดินเล่นซื้อของด้วยกันบ้าง พนักงานเกินครึ่งเป็นคนต่างชาติเช่นเดียวกับหล่อน ใช้ภาษาอังกฤษกันเป็นหลัก
ผ่านมาสองสัปดาห์ ในที่สุดอินทุอรก็สามารถปรับตัวเข้ากับสถานที่ทำงาน และประเทศใหม่ได้ วางแผนจะขออนุญาตพระราชินีย้ายออกมาเช่าอพาร์ทเม้นอาศัยตามลำพัง
อัลแบร์โต้ นักเรียนทุนรุ่นพี่ชาวฝรั่งเศสที่อินทุอรไม่รู้จักเสนอพาไปดูห้องพักในอพาร์ทเม้นที่เขาเช่าอยู่ปัจจุบัน ไม่ไกลจากที่ทำงาน นั่งรถไฟฟ้าสองสถานีก็ถึง เท่าที่ฟังก็น่าสนใจ แต่อินทุอรบังเอิญได้ยินเขาคุยกับเพื่อนร่วมงานจึงหลีกเลี่ยง
“เรานัดเจอกันที่ไหนดี คอฟฟี่ช้อปกลางเมืองดีไหม”
“อย่าลำบากเลยค่ะ ฉันนัดกับเพื่อนไว้แล้ว”
อินทุอรหนีเข้าไปในลิฟต์จะลงไปชั้นล่าง
สำนักงานใหญ่ตั้งอยู่บนตึกสูงที่สุดในเมืองหลวง ชั้นบนสุดเป็นโรงแรม ร้านอาหาร และสถานที่ชมวิว ชั้นล่างสุดเป็นห้างสรรพสินค้า สถานที่ทำงานจะอยู่ตรงกลางกินพื้นที่สิบชั้น อินทุอรนิ่วหน้า เมื่อสลัดเพื่อนร่วมงานไม่ได้ เขาจ้ำเท้าตามเข้ามาเบียดเสียดหล่อนกับพนักงานคนอื่นภายในลิฟต์
“มีเพื่อนไปด้วยก็ดี ผมจะได้ทำความรู้จักเพื่อนอินด้วย อินก็รู้นี่ว่าผมกำลังจีบ อย่าใจร้ายเลยนะ ให้ผมไปด้วยเถอะ”
“ขอบคุณมากนะคะที่มีน้ำใจ แต่อย่างที่บอกไปว่าฉันนัดเพื่อนไว้แล้ว ฉันกับเพื่อนต้องการความเป็นส่วนตัว หวังว่าคุณจะเข้าใจนะคะ ขอโทษค่ะ” อินทุอรพูดกับพนักงานชาวอินเดียคนหนึ่งเพื่อขอทางหล่อนออกไปทั้งที่ยังไม่ถึงชั้นล่าง
หมอนี่ท่าทางจะบ้าไปแล้วถึงตามมา อินทุอรอยากจะบ้า กลอกตาขึ้นเพดาน
“ไม่เอาน่า ก็แค่ขอไปด้วยจะอะไรกันนักกันหนา”
“คุณนั่นแหละจะมาอะไรกันนักกันหนากับฉัน! ฉันคิดกับคุณแค่เพื่อนร่วมงาน ฉันไม่ชอบที่คุณมายุ่งวุ่นวายแล้วเจ้ากี้เจ้าการจะพาฉันไปหาห้องเช่า ฉันบอกแล้วว่ามีเพื่อนที่นี่ และต่อให้ไม่มี ฉันก็ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากคุณ!”
หนุ่มตาน้ำข้าวอ้าปากค้าง เขาประเมินอินทุอรต่ำไป คิดว่าจะนุ่มนิ่มเหมือนหน้าตา ที่ไหนได้หล่อนกลับชักสีหน้ารำคาญและวีนใส่เขาเสียงดัง โดยไม่เกรงใจว่าจะมีใครผ่านมาได้ยิน
“ก็ได้! ผมจะไม่ตื้อคุณ อย่ามาขอให้ช่วยทีหลังแล้วกัน!” เขาเผยธาตุแท้ออกมา หันหลังให้อินทุอรจะกลับขึ้นไปทำงาน
“ฉันไม่มีวันขอความช่วยเหลือจากคุณ เช่นเดียวกับที่คุณไม่มีวันได้ฉัน หลังจากที่ฉันย้ายไปอยู่อพาร์ทเม้นเดียวกันตามที่คุณพนันกับเพื่อน! ฉันได้ยินคำพูดคุณทั้งหมดแล้ว!”
อัลแบร์โต้โกรธหน้าดำหน้าแดงหมุนตัวกลับมาชี้หน้า
“ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นรุ่นพี่ แต่ถ้าคุณไม่ให้เกียรติฉัน ฉันก็ไม่มีความจำเป็นต้องให้เกียรติคุณ คงสถานะเพื่อนร่วมงานไว้เถอะค่ะ อย่าให้ถึงขั้นมองหน้ากันไม่ติดเลย! อัลแบร์โต้!”
หนุ่มฝรั่งเศสไม่ต่อปากต่อคำทั้งที่ก่อนหน้านี้ขยับปากราวกับจะตอบโต้ ร่างสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรหุนหันพันแล่นกลับเข้าไปในโถงลิฟต์ กดขึ้นชั้นบนไปอย่างรวดเร็ว
ทำไมคราวนี้ยอมถอยง่ายจัง ทั้งที่ถูกปฏิเสธหลายครั้งก็ยังตื้อ สงสัยจะรับไม่ได้ที่หล่อนรู้ความจริงล่ะมั้ง กล่าวหาว่าหล่อนเป็นผู้หญิงไทยประเภทหิวเงิน ทั้งพนันกับเพื่อนชาวตุรกีไว้หนึ่งพันดอลล่าห์ว่าจะได้หล่อนภายในหนึ่งสัปดาห์
ไม่รู้ฐานะทางบ้านหล่อนที่ร่ำรวย ก็มาทำเป็นพูดดี
อินทุอรอารมณ์เสียพักใหญ่กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอเข้ามาในสถานที่ไม่รู้จัก ชำเรืองมองไปทางโถงลิฟต์ที่เขียนข้อความเลขยี่สิบกำกับไว้ แต่เดี๋ยวนะ ยี่สิบมันชั้นต้องห้ามไม่ใช่เหรอ!
อินทุอรสั่นไปทั้งตัว หมุนกายไปด้านหลังเพื่อจะพิสูจน์ว่ามีทหารเฝ้ายามอยู่หรือเปล่า สันจมูกก็ชนเข้ากับแผ่นอกกำยำล่ำสันของใครบางคนเข้าอย่างแรง เอกสารในกระเป๋าที่ถือมาจากชั้นบนตกเกลื่อนบนพื้น ยกมือขึ้นมาแตะหาหยดเลือด ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นไปข้างบนดูว่าใครมายืนขวางทางตรงนี้
อินทุอรถอยไปด้านหลังอัตโนมัติ ส้นสูงเกี่ยวเข้ากับพรมอาหรับผืนสีแดงเกือบสะดุดล้มหน้าคะมำลงพื้น โชคดีที่มือใหญ่เกี่ยวเอวไว้ทัน เป็นเหตุให้ร่างทั้งร่างเข้าซบอกท่านราฟาล!
- ผู้เขียน
