“กินนี่นะเค้าตักให้”
เสียงเจื้อยแจ้วเป็นนกขุนทองร้องกรู๊ของเจ้าหนูโลเวลกับการบริการตักอาหารส่งให้ถึงจานทำให้ผมยกมือลูบหัวไอ้หมาน้อย ทูลกระหม่อมจอมใจที่น่ารักของผมอย่างเอ็นดู
ผ่านมาสองวันแล้วกับการดวลปืน โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร ผมละอดสงสัยไม่ได้ว่าคนพวกนี้ต้องเก่งขนาดไหนถึงไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน หรืออาจจะมีแต่ผมมองไม่เห็นเอง
ที่สำคัญอาการไข้หวัดของผมได้ผ่านพ้นไปแล้ว แพงพวยผู้แข็งแกร่งและหล่อเหลาที่สุดในปฐพีก็กลับคืนมาอีกครั้ง ปรบมือเพื่อเป็นเกียรติให้แก่ผมสามครั้งนะทุกคน แปะ แปะ แปะ เฮ้!
แต่ยังติดอยู่อย่างเดียว…
ตาของผมมันยังมองอะไรไม่ชัดเหมือนเดิมนี่สิ ขอเพลงพี่แอ๊ดให้ผมหน่อยเหอะ ดวงตาของฉันมันมืดมิด โดนตีนสะกิดที่เบ้าตา ผ่าม!
ตั้งแต่ป่วยผมก็นั่งๆ นอนๆ กินข้าวอยู่ในห้องของตัวเองทุกมื้อ แม้จะหายดีแล้วก็ยังติดอกติดใจที่จะกินข้าวคนเดียว จึงปฏิเสธที่จะไปร่วมที่โต๊ะยาวเป็นกิโลนั่นอีก
