seven sins ll
2156 คำ
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผู้มีใบหน้าลูกครึ่งเอเชียนัยน์ตาสีครามมรกตเดินเข้ามาภายในห้องด้วยบรรยากาศรอบกายที่ดูเย็นชา ก่อนจะก้มลงไปเก็บสิ่งที่ตนทำตกพื้นยังไม่รีบร้อนใดๆ
แต่ก่อนจะได้เก็บกระบอกปืนนั้นกลับ ก็มีมือเรียวยาวของใครอีกคนที่ก้มลงไปหยิบขึ้นมาให้ก่อนที่เจ้าตัวจะเอื้อมถึง
"จริง ๆ ผมไม่อนุญาตให้พกอาวุธทุกชนิดเข้ามาในนี้นะครับ" ชายหนุ่มผู้ตามหลังอีกคนเข้ามายื่นคืนวัตถุสีดำสนิทคฝแก่อีกฝ่าย ส่วนอานนท์ทำเพียงปราดมองกระบอกปืนพกสั้นของตนเงียบๆ สิ่งนี้ไม่น่าที่จะร่วงลงไปได้เลย หากไม่ใช่เพราะตัวเขาเองนั้นจงใจ....
ชายทั้งสองผู้เข้ามาใหม่เรียกความสนใจจากคนในห้องได้เป็นยังดี คนหนึ่งสวนใส่ชุดเชิ้ตสีขาวสบาย ๆ หยิบปืนพกกระบอกสั้นจากมืออีกคนเหน็บข้างเอวไว้ แล้วเดินผ่านหน้าคนที่ยืนคืนสิ่งของให้ได้อย่างหน้าตาเฉยไม่มีแม้คำขอบคุณใดๆ
"....."
ส่วนอีกคนคือผู้ซึ่งแต่งกายด้วยชุดสูทสีขาวดูสุภาพ บนใบหน้าประดับหน้ากากสีดำเงาลวดลายสวยงามเพื่อไม่ให้ใครได้จดจำใบหน้าของตน เนื่องจากกฎขององค์กรผู้มอบหมายภารกิจไม่ควรเปิดเผยใบหน้าให้สมาชิกได้รับรู้
"ดูเอาเถอะ.....สมาชิกอยู่เต็มห้องรอกันมาก็นานแล้ว ไม่แม้แต่จะเห็นหน้าไอ้คนมอบภารกิจ"แมคคาเดเมียเหลือบสายตามองทั้งสองที่เข้ามาใหม่ด้วยสายตาไม่พอใจ
"....."
"พอมันมาหน่อย....ก็ยอมเดินตามเข้ามาให้เลยนะ"เจ้าตัวแค่นเสียงประชดประชันกับชายชุดขาวอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะปราดสายตามองชายอีกคนด้วยตาเลือดเย็น....
"ครับ.....ผมเห็นว่ามากันครบแล้วจึงได้เข้ามามอบภารกิจให้"
"ตาบอดหรือไง?" ตรงไหนของมันที่ว่าครบกัน? คนหายไปหนึ่ง อีกคนคือใครยังไม่รู้ นับรวมยังไงก็ไม่มีทางครบเจ็ดคนได้เลยแต่อีกฝ่ายกลับบอกว่าครบอย่างหน้าด้านๆ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่อย่างที่พูดนั้นเลย
"ผมถือว่าครบแล้วครับ....สำหรับภารกิจแรกนี้"ชายชุดขาวพูดตอกย้ำอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขาเพียงเข้ามามอบภารกิจให้เท่านั้น ไม่จำเป็นที่จะต้องมาตอบคำถามใดๆ นอกเหนือจากเรื่องภารกิจ
"หมายความว่ายังไง..."
"อย่างที่คุณซูร่าได้เล่าไป...ตอนนี้สมาชิกอีกสองคนไม่แน่ว่าจะมาหาเราได้มั้ย" ทั้งห้องนิ่งเงียบไปเล็กน้อย จากการพูดของอีกฝ่ายนั้นหมายความว่าทั้งคู่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาเมื่อครู่ไปอยู่มาก
"ผมจึงได้เข้ามามอบภารกิจให้หลังจากที่เห็นคุณลูซี่ได้เข้ามาไงครับ" พูดจบเจ้าตัวก่อนหันไปยิ้มให้เจ้าของชื่อที่เรียกขันด้วยรอยยิ้มสุภาพ
"ผมก็แปลกใจเล็กน้อยครับที่คุณมาได้..."
"...."อานนท์ทำเพียงปราดสายตามองอีกฝ่ายเพียงเสี้ยววิ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เหมือนไม่อยากที่จะพูดคุยด้วยเท่าไร เขามาที่นี่เพียงแค่มารับภารกิจไม่นานก็จะกลับแล้ว มีงานอีกมากที่ต้องทำ...คนทางนั้นเองก็รอเขาอยู่เช่นกัน
"ทำไม? คนแบบมันโดนแค่นี้จะเป็นไรได้"แมคคาเดเมียแค่นยิ้มอย่างน่าขำกับอาการแปลกใจของคนพูดที่ดูไม่ได้รู้สึกอย่างที่คิดเลยจริง ๆ
"ควรแปลกใจมากกว่าว่าทำไมมีแต่คนอยากฆ่ามันนัก" แมคคาเดเมียส่งสายตาสมเพชเจ้าตัวอย่างเห็นได้ชัด แสดงท่าทีคึกคะนองไม่แคร์หัวใครทั้งนั้น อยากพูดอะไรออกมาก็พูด เกลียดชังอีกฝ่ายแค่ไหนไม่มีปิดบังใดๆ ทั้งสิ้น
ตึก!
เสียงแผ่นกระดาษปึกหนึ่งกระทบกับพื้นเบาๆ แต่เรียกสายตาจากคนทั้งห้องให้หันมาสนใจได้ ด้วยเพราะสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะคือซองแผ่นกระดาษภารกิจที่พวกตนต้องถ่อมาไกลถึง วอชิงตัน เพื่อมารับมันไป
"เอาเป็นว่า...นี้คือภารกิจของแต่ละท่านที่ทางองค์กรได้เตรียมไว้ให้ พวกท่านต้องการภารกิจไหน เชิญเลือกสรรกันตามสะดวกเลยครับ"
แผ่นกระดาษนับสิบแผ่นเรียงรายอยู่บนโต๊ะก่อนที่ซูร่าและราฮิมจะเดินเข้าไปเลือกดูกันอย่างไม่รีบร้อนใดๆ ส่วนเด็กหนุ่มที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มได้เพียงนั่งมองอยู่เงียบๆ ไม่ได้เข้าไปเลือกกับเขา เพราะตนได้รับภารกิจมาก่อนหน้าแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องไปรับมาเพิ่มอีก
"เอ๊? ..."มือเรียวสวยของหญิงสาวหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะปราดสายตามองชายหนุ่มที่ยืนพิงกำแพงในมุมหนึ่งของห้องรอพวกเธอเลือกภารกิจก่อนโดยที่ยังไม่เข้ามาเลือกดูเบียดกับพวกเธอ
อานนท์มองสบสายตาของหญิงสาวที่ส่งมา อย่างไม่เข้าใจ ถึงจะเพียงแค่แวบเดียวแต่ก็ทำเขารู้สึกแปลกๆ อยู่ดี
ดังนั้นพอทั้งคู่เลือกเสร็จเขาจึงได้เดินเข้าไปเลือกต่อ เพียงปราดสายตามองแต่ละใบอย่างผ่านๆ ยังไงซะแผ่นไหนก็ไม่ต่างกัน
ภารกิจแต่ละอย่างล็อกคนไว้ก่อนแล้ว อย่างสืบข่าว แฮกข้อมูล สกัดการขนส่ง เทคโอเวอร์กิจการคู่แข่ง ส่งอาวุธ ลักลอบส่งน้ำมันดิบ หรือแม้กระทั่งลอบสังหาร ไม่มีใครแทนกันได้เลย เพียงเลือกฉบับที่เหมาะสมกับตนเองไปสักใบก็พอ
เขาเดินเลือกเอกสารที่เรียงหน้ากระดาษอยู่บนโต๊ะยาวสีดำสนิท เอกสารถูกจัดเรียงไว้ใหม่เพื่อให้เลือกหาได้ง่ายขึ้นโดยหญิงสาวเพียงคนเดียวภายในกลุ่ม ที่อยู่ ๆ ก็นึกคึกรักความเป็นระเบียบเอาตอนนี้
กึก!
"...!!"
ก่อนที่เขาจะสะดุดตาเข้ากับใบภารกิจที่มีชื่อของคนคุ้นเคยเขียนไว้ ทำเอาเขาหยุดชะงักมือกลางอากาศไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องมัน ความรู้สึกเดือดดาลเข้าเล่นงาน นัยน์ตาสีครามมรกตมีประกายเย็นวาบ ก่อนที่จะมีมือหยาบใหญ่ยื่นผ่านหน้าของเขาเพื่อหยิบกระดาษภารกิจตรงหน้าไป
หมับ! ตึก!!
"....."
"....."
แกร๊ก...
ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วห้อง คนทั้งห้องหยุดชะงักมองทั้งสองด้วยความตกใจ เมื่อใบกระดาษภารกิจที่มีเป็นสิบเรียงรายกันบนโต๊ะกระจาดกระจายไปทั่วพื้นโดยที่ทั้งคู่กำลังยืดแย่งกระดาษใบเดียวกันอยู่
"พวกพี่เขาเล่นอะไรกันอ่ะพี่ซูร่า?" เสียงกระซิบแผ่วเบาเอ่ยถามหญิงสาวข้างกาย ใบภารกิจมีเป็นสิบบนโต๊ะทำไมไม่หยิบมากันคนละแผ่นล่ะ จะต้องมาแย่งกันด้วยเหรอ?
"เงียบก่อน..."ซูร่าเอามือกุมปากเด็กข้างกายที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
นี้จะไม่มีการฆ่ากะนตายตั้งแต่ภารกิจแรกหรอกใช่มั้ย? หญิงสาวผู้รู้ทุกเรื่องราวได้เพียงนึกคิดในใจ
"จะยิงเพราะแย่งกระดาษนี่แผ่นเดียวเหรอ?"
"ปล่อย...." อานนท์มองสบสายตายิ้มเยาะเย้ยนั้นด้วยแววตาเดือดดาลพร้อมพูดออกมาเพียงหนึ่งคำแต่แฝงความกวนประสาทไว้ในน้ำเสียงไม่น้อย
"ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายปล่อยก่อนด้วย?..."เมคคาเดเมียถามขึ้นด้วยรอยยิ้มเหี้ยม
แกร๊ก....
"ก็ไม่น่าที่จะถาม..."สิ้นเสียง ปืนพกกระบอกสั้นของอีกฝ่ายก็เลื่อนขึ้นมาจ่ออยู่กลางหัวของคนถามก่อนนิ้วเรียวจะโหลดกระสูนเข้าตัวกระบอกพร้อมยิง ทั้งสองจับจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
"พอเถอะครับ.....ทั้งคู่เลย"ชายหนุ่มชุดขาวเดินเข้าไปเพื่อห้ามปรามทั้งสองอย่างใจเย็น ในขนาดที่อีกฝ่ายอย่างคงจับจ้องกันด้วยสายตาฟัดฟันไม่ยอมลดละ บรรยายภายในห้องดูอึมครึมขึ้นมาทันตาเห็น สมาชิกคนอื่นๆ ภายในห้องได้แต่มองภาพเหตุการณ์นั้นอย่างเงียบๆ พวกเขาต่างก็รู้กันดีว่าทั้งคู่ไม่ถูกกันมาตั้งแต่แรกเริ่ม แต่ก็ไม่รู้ลึกถึงความสัมพันธ์ก่อนหน้านั้น
"ตามกฎแล้วไม่อนุญาตให้สมาชิกทะเลาะกันเองนะครับ"
"หึ....กฎห้ามพกอาวุธเข้ามานายยังทำเป็นมองไม่เห็นเลย แล้วฉันจะต้องฟังนายด้วยหรือไง?"แมคคาเดเมียตอกกลับคนพูดด้วยน้ำเสียงขบขำแม้ว่าตอนนี้ตนจะไม่ได้มีรอยยิ้มเลยก็ตาม
ฟืบ!
อานนท์กระชากกระดาษหลุดออกมาจากมือของอีกฝ่ายได้สำเร็จ ก่อนจะผลักอีกฝ่ายออกจากตัวแล้วปัดจัดระเบียบเสื้อผ้าของตนที่ดูจะยับไปไม่น้อย แมคคาเดเมียมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก
เป็นเขาที่โดนจ่อปืนกลางกระบาลหัวอยู่เมื่อกี้เห็นๆ แต่ไอ้คนมอบภารกิจทำเพียงเข้ามาห้ามอย่างไม่จริงจังแถมยังเอากฎบ้ากฎบออะไรมาพูดกับเขาอีก ถ้าจะลำเอียงก็ให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะ
ไอ้พวกเวร....
"....."
"เดียวนี้องค์กรรับภารกิจไม่ดูภูมิหลังสมาชิกแล้วเหรอ?"อานนท์ปราดสายตามองชายอีกคนที่เข้ามาห้ามด้วยสายตาวาวโรจน์หลังจากที่ตนได้ผลักตัวของชายอีกคนที่ยืดแย่งกระดาษกับตนออกได้
"...."ชายหนุ่มในชุดขาวนิ่งชะงักไปเล็กน้อยที่ได้ยินประโยคแรกของอีกฝ่ายที่พูดกับตนเป็นเรื่องนี้ ก่อนจะยืนมือไปหยิบเอาใบภารกิจจากมืออีกฝ่ายขึ้นมาอ่านดู เจ้าตัวเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้ารับความผิดนี้อย่างจำยอมเมื่อเห็นว่าในใบภารกิจที่ตนถือนั้นมีชื่อของใครคนหนึ่งที่ถือเป็นบุคคลต้องห้ามที่ทางองค์กรเคยทำสัญญาไว้ว่าจะไม่ลงมือ
"ครับ...ครั้งนี้ถือว่าทางเราผิดเองที่รับภารกิจมาโดยไม่ได้ตรวจสอบให้ดีก่อน"
"หึ~ แน่ใจว่าไม่ได้ตรวจสอบ?"เสียงแทรกที่เอ่ยเข้ามาในบทสทนาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาในลำคอให้ได้ยิน
"...อย่าสร้างความวุ่นวายไปมากกว่านี้เลยดีกว่าครับคุณแมค ทางผมไม่ได้มีเวลามากพอจะมานั่งฟังคุณพูดยุยงหรอกนะครับ"
"เหอะ!..."
"ส่วนคุณลูซี่...จริง ๆ แล้วมีภารกิจให้คุณพิจารณาแทนใบนี้....สนใจมั้ยครับ?"
"....."
"คุณ 'อดัม เฮอร์เรีย ฟลอเรส' อดีตสมาชิก 'seven sins' ซึ่งคุณเองเคยร่วมงานอยู่หลายครั้งในช่วงที่ท่านยังไม่วางมือ"
"....."
"เขาขอให้คุณช่วยตามหา 'คาเตอร์' หลานชายของเขาที่ตอนนี้กำลังโดนไล่ล่าอยู่ที่ไหนสักแห่งของเกาะมาเก๊า....ที่ย่านการพนันในถิ่นของจักรพรรดิ"
"...." อานนท์ไม่พูดอะไรตอบอีกฝ่าย ทำเพียงหันไปเลือกกระดาษที่เหลืออยู่ไม่กี่แผ่นบนโตขึ้นมาหนึ่งใบ แล้วเดินกลับมาชูกระดาษแผ่นนั้นให้คนดู
"ครับ...ฝากเอากลับไปให้เขาด้วย" ชายหนุ่มยิ้มรับเบา ๆ เพื่อรับรู้ เมื่อใบภารกิจที่อีกฝ่ายหยิบกลับมาคือ การส่งอาวุธสงครามให้กับทางพ่อค้าอาวุธในประเทศซีเรีย
นั้นหมายความว่าเจ้าตัวยอมที่จะทำภารกิจที่เขาเสนอไป แทนใบภารกิจยับ ๆ ในมือเขาตอนนี้แล้ว
"....."ก่อนที่เจ้าตัวจะพาตัวเองเดินออกจากห้องไปโดยไม่ร่ำลาใคร
"โลกนี้มันแคบขนาดนั้นเลยหรือไงกัน...."แมคคาเดเมีย มองตามหลังคนที่เดินออกไปด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า คำถามนี้ไม่มีใครตอบเขาได้เลย แม้แต่ตัวเขาเองก็เช่นกัน ก่อนเขาจะหันกลับมามองคนชุดขาวข้างตัวที่มองตามหลังอีกคนไปเช่นเดียวกับเขา
เขามองภาพนั้นด้วยความขบขันและระบายยิ้มสมเพสออกมา...
อานนท์เดินออกจากห้องมาถึงช่วงทางเดินก่อนจะหยุดฝีเท้าลง ความรู้สึกปั่นป่วนตีกันมั่วไปหมด แค่เพียงเขาเข้ามารับภารกิจก็เล่นงานไปหลายอารมณ์หลายเรื่องราว เขาส่ายหัวให้กับตัวเองอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะก้าวเดินไปตามทางเดินต่อไป
ก่อนจะสะดุดตาเขากับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เดินสวนเขาไปในชุดเสื้อคอจีนแพรไหมสีดำลวดลายมังกรหรูหราพร้อมเสื้อคลุมสีเดียวกัน เพียงเสี้ยวนาทีที่เด็กหนุ่มเดินผ่านเขาไป สายตาทั้งสองประสานกันราวกับมีอะไรดลใจให้ต้องสบตา...
อานนท์หยุดชะงักกับที่ไปสักพักในขนาดที่อีกฝ่ายเดินผ่านเขาไปราวกับเขาเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น อานนท์หันหลังเหลือบสายตาไปมองอย่างสับสน...
เหมือนกับว่าเขาเคยเห็นหน้าของอีกฝ่ายที่ไหนมาก่อน?
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
