ร่างบางนั่งอยู่ที่โซฟาพร้อมกับหยิบกระดาษรองวาดรูปของเธอที่เป็นไม้ขึ้นมาถือ พร้อมกับใช้กระดาษวางลงไปอีกที ดวงตาคู่สวยที่ดุดันตอนนี้มันไม่ได้ดุดันอีกแล้ว มือเล็กใช้ดินสอยกขึ้นวัดองค์ประกอบก่อนวาด จากนั้นก็ค่อยๆร่างแบบแล้ววาดรูปอย่างตั้งใจ
ทุกการกระทำของเธอ ถูกคนร่างสูงลอบมองอยู่เป็นระยะๆ ไม่ว่าจะตอนเขียนแบบที่มักจะมีรอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าตนกำลังเผลอแสดงสีหน้าที่มีความสุขออกมาอยู่ เหมือนความสุขของเธอมันคือการวาดภาพ การแข่งรถ เพราะทุกครั้งที่เขาเห็นเธออยู่กับสองสิ่งนี้ก็มักจะเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ตั้งใจเกิดขึ้นมาเสมอ
"นาย"
"หืม?"
"เอาป้ะ ฉันลงสีให้ด้วยคิดไม่แพงเลย"เอาอีกแล้ว หลอกให้เขาลดโทษอีกแน่ๆเลย แต่ไม่เป็นไรถ้ามันทำให้เขาได้เห็นรอยยิ้มของเธอมันก็คุ้ม เพราะมันค่อนข้างที่จะเกิดขึ้นยากกับคนแบบเธอ และไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงได้อยากเห็นมันด้วย
"ห้องพี่ไม่มีสี"
"ฉันมี เอาป
