“ใช่ๆ พี่เจรียงพูดอะไรออกมารู้หรือเปล่า แม่กวางเสียใจนะนั่น”
นางวิภาที่ไม่ได้คิดอย่างคุณแม่บ้านคู่ใจ เอ่ยออกมาด้วยนึกห่วงใยหัวจิตหัวใจของกวางน้อย นางไม่ได้รังเกียจสิมันตราเลย ตรงกันข้ามกลับนึกเอ็นดูแม่กวางน้อยคนงามหลานสาวคุณแม่บ้านด้วยซ้ำ
“ช่างยัยกวางเถอะค่ะ เจ็บใจเสียใจมันก็เท่านั้น บ่าวก็คือบ่าว ไม่มีทางเผยอหน้าไปนั่งเคียงข้างเจ้านายได้หรอกค่ะคุณภา” บอกผู้เป็นนายแล้วถอนหายใจอย่างปลงๆ
เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขัดจังหวะวาจาของนางเจรียง วาโยเอ่ยขออภัยแล้วขอตัวลุกไปคุยโทรศัพท์ นางวิภาได้โอกาสจึงลุกไปซักไซ้แม่บ้านคู่ใจในทันที
“พี่เจรียงรู้อะไรๆ ที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า”
เจรียงขบเม้มริมฝีปากของตนจนซีดขาว นางไม่อยากเอ่ยออกมา แต่หากเอ่ยแล้วคุณนายวิภาสามารถช่วยนางได้ นางก็จะเปิดเปลือยความจริงจนหมดเปลือก
“เมื่อคืนนี้...ฉัน ฉันเห็นยัยกวางกับคุณยักษ์...กอดกันอยู่ในสวนค่ะ มันไม่สมควรเกิดขึ้น แล
