ฤทธิ์ยาทำให้หญิงสาวหลับๆ ตื่นๆ แต่ทุกครั้งที่รู้สึกตัวภาพที่เธอเห็นคือใบหน้าคมเข้มที่มีแวววิตกอยู่เสมอ ดวงตาสีเทาเข้มคูนั้นมีความห่วงใยเต็มแววตา แต่เธอไม่อาจคาดเดาได้ว่าความห่วงใยที่เธอรู้สึกได้นั้นเป็นเพราะเธอคือคนเจ็บแล้วเขาเป็นหมอหรือเปล่านะ
สการ์เล็ตต์ยันตัวเองขึ้นนั่ง ดวงตาสีน้ำตาลเหลียวมองสำรวจ รอบข้างอย่างสนใจแม้จะเป็นกระโจมของทหารแต่ก็กว้างขว้างกว่าที่เธอคิดไว้ สามวันมานี่เธอไม่รู้สึกเจ็บที่แผลนักเพราะมีหมอเก่งๆ อยู่ตรงนี้หรือเปล่านะที่ทำให้ลุกขึ้นได้ไวกว่าที่คิด
มือเรียวเปิดไหล่เสื้อของตัวเองออกเพื่อจะได้มองเห็นแผลของตนแต่เพราะแผลที่ว่านั่นอยู่ข้างหลัง เธอพยายามองหากระจกแต่ก็ไม่เห็นได้แต่เอียงกะเทเร่เอี้ยวคอมอง
“คุณทำอะไร” ยามาทขมวดคิ้วยุ่งด้วยความงุนงง เขาเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารและยาสำหรับคนเจ็บที่ไม่เจียมตัว
“ฉัน...ฉันแค่อยากเห็นแผล” เธองึมงำตอบแล้วดึงเสื้อขึ้นปกปิดผิวกายของ
