การ์เล็ตต์เพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองไม่ได้สนุกสนานและผ่อนคลายนานแล้ว และที่สำคัญเธอเพิ่งรู้สึกว่าตุ๊กตาของตัวเองมีคุณค่าก็ต่อเมื่อเห็นเด็กๆ กอดตุ๊กตาแนบแน่นและหวงแหน งานตุ๊กตาจากเศษผ้าเป็นงานถนัดที่เธอทำยามที่เครียดหรือหดหู่ เธอไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทนักทำให้เธอชอบทำงานประดิษฐ์พวกนี้ โดยไม่รู้เลยว่าวันหนึ่งของเหล่านี้จะกลายเป็นรายได้ที่คอยจุนเจือชีวิตเธอ และที่สำคัญทำให้เธอได้พบใครบางคนอีกด้วย
เมื่อตอนกลางวันเธอได้ทานอาหารเที่ยงพร้อมเด็กๆ ทำให้เธอยิ่งรู้สึกเหมือนทบทวนตำราเรียนไปในตัวยังไงไม่รู้จะมีใครสักกี่คนนะที่รู้ว่าเธอเรียนจบอะไรมาก เธออยากทำงานเป็นครูเด็กเล็ก ทว่าตั้งแต่แม่ของเธอป่วยด้วยโรคหัวใจทำให้เธอเลือกที่จะสานฝันของแม่โดยการดูแลร้าน ‘Once’ โดยไม่สนใจว่าความฝันของตนเองอยู่ที่ไหน
“ไม่มีใครได้ทุกสิ่งที่ปรารถนาหรอก” หญิงสาวบอกกับตนเองเหมือนเตือนสติ ขณะเดินตามหลังชายคนหนึ่งซึ่งเข้ามารายงา
