ยอดดวงใจคุณชายปีศาจ

ตอนที่ 11 : อาบน้ำให้บุรุษเป็นครั้งแรก

“อาบน้ำให้ข้าที”

“วะ ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ!!! ” มี่อิงอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“เจ้าหูหนวกอย่างนั้นหรือ"

มี่อิงเม้มปากแน่น ในหัวพลันครุ่นคิด..ชีวิตข้าไม่เคยใกล้ชิดกับบุรุษเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ยามนี้จะต้องมาเห็นบุรุษเปลื้องผ้า ต่อไปหากแต่งงาน ข้าจะไปบอกกับสามีข้าได้อย่างไร!

พอคิดได้เช่นนั้น นางก็โพล่งเอ่ยแย้งปฏิเสธทันที "ไม่ได้เจ้าค่ะ"

“ไฉนถึงไม่ได้"

“มี่อิงประสบการณ์น้อยนัก ไม่อาจอาบน้ำให้คุณชายได้ หากคุณชายอยากอาบน้ำ เดี๋ยวมี่อิงไปเรียกบ่าวคนอื่นมาอาบน้ำให้คุณชายนะเจ้าคะ”

เอ่ยจบ นางก็รีบลุกขึ้นหันกายเตรียมจะเดินออกไป แต่ก็ถูกยั้งเอาไว้ก่อน...

“หยุดตรงนั้น! หากเจ้าเป็นคนไม่รักษาคำพูด ข้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะจ้างเจ้าต่อไป"

มี่อิงชะงักกายนิ่ง ก่อนที่จะค่อย ๆ ถอยกลับมานั่งที่เดิมพลางขมวดคิ้วถาม "เรื่องอันใดกันเจ้าคะ"

"เจ้าเคยบอกอะไรกับข้าไว้ เจ้าบอกว่าจะปฏิบัติต่อผู้พิการเช่นข้าอย่างไร'"

"มี่อิงบอกว่าจะดูแลรับใช้คุณชาย เปรียบเสมือนเป็นดวงตาอีกคู่หนึ่งของคุณชายเจ้าค่ะ"

"ใช่! ในเมื่อเจ้าเป็นดวงตาคู่ที่สองของข้า แล้วเหตุใดข้าถึงไม่จะพกดวงตาไปอาบน้ำกับข้ากันเล่า"

สวรรค์! ถ้อยคำของคุณชายผู้นี้ช่างแพรวพราวนัก ไม่อาจหาคำมาโต้แย้งได้เลย ในเมื่อคำพูดเหล่านั้นมันเคยออกมาจากปากของข้าเองทั้งสิ้น

มี่อิงตีไปที่ปากตัวเองเบา ๆ สองสามที ทำโทษที่พูดไม่ยั้งคิด เพราะปากพาซวยแท้ ๆ ข้ามองคุณชายผู้นี้ตื้นเขินไปจริง ๆ

"ว่าอย่างไร...หากเจ้าไม่อาบน้ำให้ข้า เจ้าก็ไม่ต้องมารับใช้ข้า เบี้ยเจ้าก็จะไม่ได้สักตำลึง เจ้าจะยอมเดินออกจากจวนมือเปล่าอย่างนั้นหรือ” เฟิ่งเจี๋ยคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ เอ่ยข่มขู่ไม่หยุด

ในที่สุดบ่าวสาวก็ต้องจนมุม เอ่ยตอบรับด้วยน้ำเสียงสลด "เจ้าค่ะ เช่นนั้น..บ่าวขอไปเตรียมน้ำให้คุณชายอาบก่อนนะเจ้าคะ"

ห้องอาบน้ำเรือนประธาน

ในห้องสี่เหลี่ยมกว้างขวาง ถูกจัดแจงพื้นที่ไว้อย่างเป็นสัดส่วน ด้านซ้ายของมุมห้องมีฉากไม้กั้น ใช้เป็นพื้นที่สำหรับผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า มีถังไม้สำหรับอาบน้ำขนาดใหญ่พิเศษวางระเด่นอยู่กลางห้อง แสดงให้เห็นถึงฐานะที่ร่ำรวยของสกุลโจวได้อย่างดี

มี่อิงโอบเอวประคองคุณชายโจวเดินไปด้านหลังฉากกั้นอย่างช้า ๆ ครั้นพอจะถอดเสื้อผ้า ใบหน้าก็ร้อนผ่าว มือไม้สั่นระทวยไปหมดทั้งสองข้าง

“เจ้ายังอยู่ตรงนี้หรือไม่” เฟิ่งเจี๋ยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

“ยะ ยังอยู่เจ้าค่ะ รอบ่าวสักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ” เอ่ยจบ มี่อิงก็ใช้มือทั้งสองข้างอังไปที่ใบหน้าเบา ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ หลังจากนั้นก็หลับตา ประสานมือเข้าหากัน เปล่งเสียงภาวนาถึงย่าของตน "ท่านย่า...ข้าขอโทษที่ต้องมาอาบน้ำให้บุรุษเช่นนี้นะเจ้าคะ ที่ข้าทำทั้งหมดก็เพื่อเบี้ยและชีวิตอันงอกงามของเราในภายภาคหน้า ข้าหวังว่าท่านย่าจะเข้าใจนะเจ้าคะ"

ถึงแม้สุ้มเสียงจะแผ่วเบา แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้เฟิ่งเจี๋ยได้ยินทุกคำพูดอย่างชัดเจน ชายหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ความเป็นธรรมชาติของมี่อิง ทำให้เฟิ่งเจี๋ยเผยตัวตนอีกมุมหนึ่งออกมาได้อย่างน่าประหลาดใจ "ไม่เป็นไร เจ้ากำลังอาบน้ำให้บุรุษรูปงามเช่นข้า….ท่านย่าไม่ว่าเจ้าหรอก"

สิ้นเสียง มี่อิงก็หลุดออกจากภวังค์แห่งความคิดอันเลื่อนลอย นางหันมองไปที่คุณชายโจวด้วยแววตาสงสัย ยามนี้มุมปากของคุณชายมีรอยยิ้มแต้มจาง ๆ รอยยิ้มนั้นช่างมีเสน่ห์และเจือความหยอกเย้าเอาไว้อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"คะ คุณชายได้ยินด้วยหรือเจ้าคะ" มี่อิงเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก

"เสียงเจ้าออกจะดังปานนั้น หากข้าไม่ได้ยินก็คงจะหูหนวกไปแล้ว ว่าแต่ตอนนี้...เจ้าจะถอดเสื้อผ้าให้ข้าได้หรือยัง ข้าอยากเปิดเผยเรือนร่างอันสมบูรณ์แบบของข้าจนใจแทบขาดแล้ว" เฟิ่งเจี๋ยยังคงเอ่ยเย้าแหย่มี่อิงอย่างสนุกสนาน

ใบหน้าของมี่อิงยามนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อด้วยความขลาดเขิน คำพูดนั้นยิ่งตอกย้ำและชวนให้หญิงสาวจินตนาการไปไกลจนกู่ไม่กลับ นางเบนสายตาไปอีกทาง พลางค่อย ๆ ใช้มือเลื่อนไปถอดเสื้อคลุมของเฟิ่งเจี๋ยอย่างทุลักทุเล จนคว้าจับอากาศอยู่หลายรอบ

"มือของเจ้าผ่านตัวข้าไปมา จับไม่ถูกเสียที วันนี้ข้าจะได้อาบน้ำหรือไม่"

“ดะ ได้อาบเจ้าค่ะ” มี่อิงสูดลมหายใจลึกเพื่อทำใจ ก่อนที่จะรวบรวมความกล้า เบิกตากว้างโตหันไปถอดเสื้อผ้าของเฟิ่งเจี๋ยออกอย่างรวดเร็ว

เมื่อเสื้อชั้นในหลุดออกจากบ่า ใบหน้าของมี่อิงก็ร้อนผ่าว เพราะแผงอกอันกำยำขาวกระจ่างของคุณชายโจวนั้น ช่างมีอานุภาพแรงกล้าทำเอาหัวใจของหญิงสาวผู้ด้อยประสบการณ์เต้นรัวไม่หยุด

ข้าจะทำอย่างไรดี? ตอนนี้เนื้อตัวข้ามันชาไปหมด หากท่านย่ารู้ว่าข้ามาทำแบบนี้ จะต้องตีข้าเป็นแน่...

มี่อิงยืนนิ่งแข็งทื่อไม่ไหวติงเหมือนดั่งก้อนหินครู่หนึ่ง จนไม่ทันได้สังเกตว่า คุณชายโจวเดินลงไปในอ่างอาบน้ำเองเรียบร้อยแล้ว

“เจ้าออกไปแล้วหรือ...ไฉนถึงไม่มาขัดถูกายให้ข้า” เฟิ่งเจี๋ยเอ่ยเสียงทุ้มขึ้น

มี่อิงหลุดจากห้วงแห่งความคิดอีกครั้ง พลางรีบสาวเท้าก้าวเดินไปยังอ่างอาบน้ำโดยไว “อยู่เจ้าค่ะ มี่อิงอยู่นี่เจ้าค่ะ”

เมื่อไปถึง...นางก็ใช้มืออันบอบบางขัดถูไปยังแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างเบามือ

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกลีบดอกไม้สีแดงชาดที่ลอยตัวอยู่เหนือผิวน้ำ ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย ผิวกายยามเปียกชุ่มน้ำนั้น ช่างเปล่งปลั่ง สะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายแวววาว ดึงดูดสายตายิ่ง ไฉนคุณชายผู้นี้ถึงมีผิวกายนวลเนียนนัก ข้าคิดว่าผิวกายของบุรุษจะต้องหยาบกระด้างเสียอีก

มี่อิงเผลอจ้องมองแผงอกคุณชายโจวด้วยสายตาละโมบ ก่อนที่จะใช้มือตบหน้าตัวเองเบา ๆ หนึ่งทีข่มสติไม่ให้กระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้...

“ปกติเจ้าช่างเจรจา ไฉนยามนี้ถึงเงียบไป”

“มี่อิง...ไม่รู้จะพูดเรื่องอันใดกับคุณชายเจ้าค่ะ”

“งั้นหรือ เช่นนั้น...ข้าจะชวนเจ้าคุยเอง”

มี่อิงเงยมองเฟิ่งเจี๋ยหนึ่งที ก่อนจะหลุบตาเอ่ยตอบรับ “เจ้าค่ะคุณชาย”

“เจ้าเคยอาบน้ำให้บุรุษหรือไม่”

สวรรค์! เรื่องน่าอายเช่นนี้ คุณชายถามอย่างตรงไปตรงมาได้อย่างไรกัน...

“ไม่เคยเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้น...ข้าก็เป็นบุรุษคนแรกที่เจ้าอาบน้ำให้อย่างนั้นสินะ"

“จะ เจ้าค่ะคุณชาย” มี่อิงตอบด้วยความรู้สึกประดักประเดิดเล็กน้อย

“เจ้าเคยแต่งงานหรือไม่”

“ไม่เจ้าค่ะ”

เฟิ่งเจี๋ยระบายที่มุมปากเบา ๆ พลางเอ่ย “เป็นอย่างที่ข้าคาดคิดเอาไว้ไม่มีผิด”

เอ่ยจบ คำพูดของจางเยาเยาก็ก้องขึ้นมาในหัวของมี่อิงอีกครั้ง

'ข้าคิดว่าเจ้าขี้เหร่ไม่มีใครเอาเสียมากกว่าถึงอ้างเช่นนี้ ฮ่า ๆ ๆ '

นะ น่าโมโหนัก! นี่คุณชายก็คิดเหมือนท่านย่าอย่างนั้นหรือ?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น มี่อิงก็ลืมตัว เผลอเอ่ยเสียงเจือโทสะขึ้น “หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ คุณชายจะบอกว่าข้าไม่งามใช่หรือไม่”

เฟิ่งเจี๋ยกระพริบตาปริบ ๆ รู้สึกงงงวยกับกิริยาของมี่อิงในยามนี้ “ข้าเปล่าเสียหน่อย เหตุใดต้องทำเสียงเหมือนโกรธใส่ข้า ข้าไม่เห็นหน้าเจ้า ข้าจะคิดเช่นนั้นได้อย่างไร”

สิ้นเสียง มี่อิงก็วางอารมณ์โกรธที่จับต้องไม่ได้ลง จริงอย่างที่คุณชายเอ่ย...คุณชายไม่เคยเห็นใบหน้าข้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว ความคิดความอ่านข้ามีทิฐิเกินไปแล้ว

“ขออภัยเจ้าค่ะคุณชาย เช่นนั้น...คุณชายอยากรู้หรือไม่เจ้าคะ ว่าใบหน้าของมี่อิงเป็นเช่นไร”

เฟิ่งเจี๋ยอมยิ้มและเอ่ย “เจ้าหน้าตาเป็นเช่นไรหรือ”

มี่อิงเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย คลี่ยิ้มพราย วาดมือขาวผ่องกวาดไปตามดวงหน้า พรรณนาถึงรูปลักษณ์ของตัวเอง “มี่อิงไม่ได้มีรูปโฉมงดงามนักหรอกเจ้าค่ะ แต่ทว่าดวงตาของมี่อิงนั้นเจิดจ้า กลมสวยรับกับผิวพรรณที่ขาวกระจ่าง ส่วนริมฝีปากก็อิ่มเอิบน่าหลงใหล มี่อิงเสียดายจริง ๆ เจ้าค่ะที่คุณชายไม่เห็นใบหน้าอันงามงดนี้"

เฟิ่งเจี๋ยกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ "เจ้าไม่ได้เอ่ยเกินจริงไปใช่หรือไม่ นี่ข้ารับบ่าวใช้หน้าตางดงามขนาดนั้นเชียวหรือ"

"มี่อิงกล่าวตามจริง มิได้แต่งเติมคำใดเลยนะเจ้าคะ" มี่อิงฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข " มีคนรูปงามกว่ามี่อิงตั้งหลายเท่า ไม่เหมือนกับที่ท่านย่าบอก..."

"ย่าของเจ้า...บอกอะไรงั้นหรือ" เฟิ่งเจี๋ยเอ่ยถามเสียงฉงน

"ท่านย่าบอกว่ามี่อิงขี้เหร่ ไม่มีบุรุษคนใดอยากแต่งงานด้วย ให้หาบุรุษร่ำรวยมาแต่งงาน บั้นปลายชีวิตจะได้สบาย แต่มี่อิงไม่ทำเช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ"

"ข้าว่าก็ไม่เห็นจะเสียหาย"

"ไม่เสียหาย…คุณชายหมายถึงจับบุรุษมาแต่งงานอย่างนั้นหรือเจ้าคะ" มี่อิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสงสัย

บทสนทนาทำให้บรรยากาศชวนกระอักกระอ่วนใจแปลก ๆ เฟิ่งเจี๋ยนิ่งเงียบครู่หนึ่ง ก่อนจะสื่อคำพูดบางอย่างออกไป "ข้าก็ร่ำรวย...เจ้ารู้ใช่หรือไม่"

เอ่ยจบ หว่างคิ้วของมี่อิงก็ขมวดเข้าหากัน คุณชายเอ่ยคำพูดแปลก ๆ อีกแล้ว เหตุใดข้าจะไม่รู้กันเล่า จะอวดความร่ำรวยกับข้างั้นหรือ?

"รู้เจ้าค่ะ...ไม่เช่นนั้น มี่อิงจะอยากมาทำงานที่นี่หรือ คุณชายให้ผลตอบแทนที่ดีพอที่จะทำให้ข้าเก็บเงินดูแลท่านย่าได้สบายเลยเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นเจ้าก็ทำงานให้ดีสมกับที่ข้าเลือกเจ้าก็แล้วกัน"

"เจ้าค่ะคุณชาย" มี่อิงยิ้มแย้มตอบ

พูดจบ เฟิ่งเจี๋ยก็ลุกขึ้นยืนจากอ่างอาบน้ำ หยาดน้ำในถังไม้ส่งเสียงดังซ่า สาดกระเซ็นออกมารอบ ๆ บริเวณ

มี่อิงเห็นเช่นนั้น ก็รีบก้มหน้าเอามือปิดตาโดยสัญชาตญาณ "คุณชาย...อาบน้ำเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ"

"ใช่! "

"แล้วคุณชายจะใส่เสื้อผ้าอย่างไรเจ้าคะ"

"เจ้าไม่ใส่ให้ข้าหรือ"

"ระ รอก่อนนะเจ้าคะ ขอมี่อิงทำใจครู่หนึ่งนะเจ้าคะ"

มี่อิงสูดลมหายใจเข้าออกอยู่หลายครั้ง ก่อนที่จะตัดสินใจหันไปมองคุณชายโจวที่ต้นเสียง แล้วก็พบว่ายามนี้เรือนร่างของคุณชายมีเสื้อคลุมสีขาวบางแขวนอยู่ ไม่ได้เปลือยกายอย่างที่คิดเอาไว้

คุณชาย...แต่งกายเสร็จแล้วอย่างนั้นหรือ?

"ข้าสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว เมื่อไหร่เจ้าจะพาข้าออกไปจากห้องอาบน้ำเสียที" เฟิ่งเจี๋ยเอ่ยเสียงหน่าย

"คุณชายเดินไปเอง เปลี่ยนเสื้อผ้าเองได้อย่างไรกันเจ้าคะ" มี่อิงจ้องมองเฟิ่งเจี๋ยด้วยแววตาตกตะลึง

"ข้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดแล้วมือไม้ข้าก็ยังใช้การได้ เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ"

สีหน้าของมี่อิงอึ้งเล็กน้อย เช่นนั้น...ข้าเดินมาส่งคุณชายที่ห้องอาบน้ำก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดข้าต้องมาดูเรือนร่างของคุณชายด้วย นี่ข้าคงไม่ได้โดนคุณชายกลั่นแกล้งใช่หรือไม่?

"นี่เจ้าจะให้ข้ารออีกนานไปถึงเมื่อไหร่"

เสียงเคร่งขรึมทำให้มี่อิงมีสติ นางรีบลุกขึ้นยืนและเดินไปหาคุณชายโจว พลางเอ่ย "มะ มาแล้วเจ้าค่ะคุณชาย…"