ยอดดวงใจคุณชายปีศาจ

ตอนที่ 13 : ใช่...จริง ๆอย่างนั้นหรือ?

แสงแดดยามซื่อที่เปี่ยมไปด้วยความร้อนระอุ สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างของเรือน

มี่อิงขยับเปลือกตาหนักอึ้งเปิดขึ้นอย่างเนิบช้า แสงอาทิตย์เจิดจ้าส่งผลให้ม่านตาที่ยังปรับแสงได้ไม่ดีนัก ค่อยๆ หรี่ลงเรื่อย ๆ จนแทบจะกลายเป็นเส้นตรง

"ปวด...ข้าปวดหัวเหลือเกิน"

หว่างคิ้วพับย่น ใบหน้าฉายแววเจ็บปวด มี่อิงใช้นิ้วมือเรียวสวยนวดขมับทั้งสองข้างวนเป็นวงกลม ภายในศีรษะของนางยามนี้เจ็บปวดราวกับมีเข็มแหลมมาทิ่มแทงที่หัวสมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่…

ที่เรือนนั่น!

ความฝันนั่น!

แล้วสตรีผู้นั้น...คือใคร?

ในขณะที่ศีรษะเจ็บปวด แต่หัวใจกลับจดจำความรู้สึกของความฝันที่ล่วงมาได้เป็นอย่างดี

ความรู้สึกสงสารและหวาดกลัวปกคลุมจิตใจ ยากจะลืมเลือน ทว่าภาพในใจกลับเลือนราง

นางจำได้เพียงแต่ว่า มีสตรีรูปโฉมงามนางหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาเพื่อร้องขอความช่วยเหลือ แต่พยายามนึกถึงใบหน้าของสตรีผู้นั้นเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

"หากนางต้องการให้ข้าช่วยจริง ๆ ข้าจะช่วยนางได้อย่างไรล่ะ" มี่อิงพรูลมหายใจยาว เคลื่อนใบหน้าอันเลื่อนลอยหันมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง แล้วแสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า ก็ทำให้นางอ้าปากค้าง พลางอุทานออกมาเสียงหลง "แม่เจ้า! หายนะกำลังมาเยือนข้าแล้ว"

มี่อิงรีบลุกขึ้นออกไปชำระร่างกายและกลับมาเตรียมน้ำชาขิงยกไปให้คุณชายโจวที่เรือนจ้วนสืออย่างร้อนรนใจ

"คุณชายได้โปรดให้อภัยด้วย มี่อิงทำผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ครั้งนี้ที่มี่อิงตื่นสาย จะลงโทษมี่อิงอย่างไรก็ได้...แต่อย่างลงโทษโดยการไล่มี่อิงออกเลยนะเจ้าคะ" มี่อิงยืนก้มศีรษะมองที่ปลายเท้า หลับหูหลับตาพูด ยอมรับความผิดตั้งแต่เดินเข้ามาในเรือน

บรรยากาศเงียบงันชะงัก ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา ไม่มีแม้แต่คำต่อว่าใดที่คาดคิดว่าจะออกมาจากปากของคุณชายโจวเลยแม้แต่คำเดียว

มี่อิงค่อย ๆ เงยหน้าหรี่ตามองคุณชายโจวอย่างช้า ๆ

แล้วก็พบว่า...คุณชายโจวยามนี้กำลังยิ้มกรุ้มกริ่ม มีความสุขกับการดื่มชาขิงในมือของเขาอยู่ เหมือนกับว่าคำพูดที่มี่อิงเอ่ยออกมานั้น เป็นเพียงเสียงนกกาบินโผบผ่านไปมาเท่านั้น

จะไม่พูดคำใดออกมาเลยงั้นหรือ…

เวลาล่วงเลยผ่านไปครู่หนึ่ง คุณชายโจวก็ยังคงเงียบอยู่ นางจึงตัดสินใจเอ่ยปากทำลายความเงียบงันนั้นเสียเอง "คุณชายต้องการอะไรอีกหรือไม่เจ้าคะ"

เฟิ่งเจี๋ยวางถ้วยชาลงบนโต๊ะไม้เตี้ย เอ่ยเสียงเย็นชาขึ้น "ข้าต้องการหักเบี้ยเจ้าครึ่งหนึ่ง"

มี่อิงเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ "วะ ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ"

"หักเบี้ยเจ้าทั้งหมด" เฟิ่งเจี๋ยกล่าวเสียงราบเรียบ

สิ้นเสียง ใบหน้าของมี่อิงก็ซีดขาวราวกับเต้าหู้ สีหน้าของนางยามนี้ดูหวาดกลัวยิ่งกว่าตอนโดนวิญญาณหลอกเมื่อคืนวานเสียอีก ถึงแม้จะยอมรับความผิด แต่ไม่อาจยอมรับได้หากทำงานแล้วไม่ได้เบี้ยแม้แต่ตำลึงเดียว เพียงแค่ตื่นสายก็โดนหักเบี้ยแล้วงั้นหรือ โหดเหี้ยม...โหดเหี้ยมอย่างที่เขาร่ำลือจริง ๆ

ในใจดื้อรั้น แต่ปากกลับพูดอ้อนวอนคุณชายโจวด้วยความจนใจ "คุณชายโปรดเมตตามี่อิงด้วย มี่อิงสัญญาว่าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้วเจ้าค่ะ"

แล้วบรรยากาศก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง…

"ครั้งนี้ข้าจะให้โอกาสเจ้า"

นัยน์ตาสีดำเข้มของมี่อิงเป็นประกายแวววับ นางรีบค้อมกายขอบคุณทันทีด้วยความดีใจ "โชคดีของมี่อิงนัก...ที่ได้รับความเมตตาจากคุณชายเช่นนี้ ขอบคุณคุณชายเจ้าค่ะ"

เฟิ่งเจี๋ยวางมาดเคร่งขรึม ประสานมือวางไว้บนโต๊ะ พลางเอ่ย "หากเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีกละก็…เตรียมตัวเตรียมใจของเจ้าเอาไว้ให้ดี"

มี่อิงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เผลอกัดริมฝีปากแน่น แค่คิดว่าจะต้องโดนไล่ออกจากจวนไปตัวเปล่าหรือไม่ก็โดนคุณชายไล่ฆ่า ข้าก็รู้สึกใจหายจนแทบจะไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว

.

.

.

ยามเว่ย มือขาวกระจ่างจับผ้าสีไข่ไก่เช็ดทำความสะอาดบันไดหินขัดของเรือนอย่างใจจดใจจ่อ ขณะที่หัวสมองยังไม่อาจปล่อยวางได้จากเหตุการณ์เมื่อวันก่อนในเรือนเยว่สือ

มี่อิงยกมือข้างหนึ่งขึ้นบดบังแสงอาทิตย์ที่พุ่งตรงมาสู่ดวงหน้า เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลหยดย้อยลงมาตามแนวแก้มชะล้างเครื่องประทินผิวออกไปบางส่วน เสื้อชั้นในสีขาวนวลเปียกชุ่มปรากฏคราบเหงื่อเป็นหย่อม ๆ ไอแดดที่ร้อนระอุทำให้ผิวหนังร้อนรุ่มจนแทบอยากจะเอากายแช่ทิ้งในน้ำเป็นเวลานาน ๆ

"มี่อิง...ข้าเดินตามหาเจ้าเสียตั้งนาน เจ้ามาอยู่ที่นี่เองหรือ" เจียวซือเอ่ยพลางเดินพุ่งตรงเข้ามาหามี่อิงที่ราวบันได

"เจ้าตามหาข้าทำไมหรือ...เจียวซือ"

"ก็ข้าเป็นห่วงเจ้านะสิ! กลัวว่าจะมีเหตุการณ์เหมือนเมื่อคืนก่อนเกิดขึ้นอีก"

คำพูดของเจียวซือทำให้มี่อิงชะงักชั่วครู่ จริงสินะ! ข้าลืมคิดถึงเรื่องนั้นไปเสียสนิท "เจียวซือ...เมื่อคืนข้ากลับมานอนที่เรือนได้อย่างไรหรือ"

เจียวซือยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำท่าทางเขินม้วน ชี้นิ้วไปที่บ่าวชายผู้หนึ่งที่กำลังยกถังไม้ใหญ่อยู่ทางเรือนทิศประจิม

"เจ้าหมายความว่าอะไร" มี่อิงขมวดคิ้วถาม

"ก็ ช่างม่าน ยังไงล่ะ ช่างม่านคือคนที่อุ้มเจ้าเข้ามาส่งที่เรือน ข้าต้องถามเจ้ามากกว่าว่าเมื่อคืนเกิดเหตุการณ์อะไรกันแน่" เจียวซือส่งสายตาแฝงเลศนัยคาดคั้นถาม

มี่อิงใช้สายตาเพ่งมองไปที่ช่างม่านอีกครั้งและคิดในใจ บ่าวชายผู้นั้นมีรูปร่างสันทัด ไม่สูงไม่เตี้ยจนเกินไป แต่ซูบผอมนัก นั่นทำให้นางรู้สึกแปลกใจว่า ช่างม่าน จะใช่ผู้ที่ช่วยนางและแบกนางกลับมาจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?

ถึงแม้ว่านางจะไม่มีสติสัมปชัญญะในยามนั้น แต่นางก็ยังจดจำรายละเอียดได้เป็นอย่างดี

บนแผงอกที่ผายกว้าง ช่างอบอุ่นเหลือเกิน กลิ่นกายที่อ่อนละมุนของเขาตราตรึงมาจนถึงยามนี้ พอได้ยินจากปากเจียวซือว่าคือ ช่างม่าน ในใจก็พลันแย้งปฏิเสธและไม่ปักใจเชื่อในทันที

“ว่าอย่างไรล่ะมี่อิง...เจ้าจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือยัง เจ้ากับพี่ช่างม่านน่ะ ความสัมพันธ์เป็นอย่างไรกันแน่” เจียวซือถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น สายตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น

มี่อิงละสายตากลับมาขัดถูบันไดต่อ พลางเอ่ย “ไม่มีอะไรทั้งสิ้น หากช่างม่านช่วยข้าจริง ข้าก็คงต้องไปขอบคุณเขา”

“อะไรกัน...เจ้าไม่ยอมบอกความจริงข้าอีกแล้ว” เจียวซือยื่นปาก แสดงสีหน้าผิดหวัง “หรือเห็นว่าพี่ช่างม่านเป็นใบ้ แล้วเจ้าคิดว่าจะเป็นเรื่องน่าอับอายกันล่ะ”

“ช่างม่าน...เป็นใบ้อย่างนั้นหรือ” มี่อิงชะงักนิ่ง หันหน้าถามด้วยใบหน้าสงสัย

“ก็ใช่นะสิ! แต่เห็นท่าทางของเจ้าแบบนั้น...ข้าก็เชื่อได้อย่างสนิทใจแล้วล่ะ ว่าเจ้าน่ะไม่ได้รู้จักหรือไปมีความสัมพันธ์อะไรกับพี่ช่างม่านจริง ๆ”

“ก็ข้าบอกเจ้าแล้ว” มี่อิงส่ายศีรษะเอ่ยเสียงระอา

“ว่าแต่...เจ้าจะเล่าเหตุการณ์เมื่อวานนี้ให้ข้าฟังได้หรือยัง ว่าเจ้าหายไปไหนมาทั้งวันแถมกลางคืน เจ้าก็มาอยู่ในสภาพเช่นนั้นอีก”

“เจ้าจำเรื่องขนมเทียนเอ๋อต้านได้หรือไม่"

เจียวซือเอียงศีรษะนึกคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ที่เจ้าไปขอคำแนะนำจากจวงมามาอย่างนั้นหรือ”

“ใช่! จวงมามาให้คำแนะนำแลกเปลี่ยนกับการให้ข้าเข้าไปทำความสะอาดที่เรือนเยว่สือ”

“จะ เจ้าว่าอย่างไรนะ...เรือนเยว่สืออย่างนั้นหรือ” เจียวซือยกมือขึ้นป้องปากด้วยความตกใจ

มี่อิงตอบอื้มและผงกศรีษะเบา ๆ

“เจ้าเข้าไปทำความสะอาดที่เรือนนั่นคนเดียวจริง ๆ หรือ” เจียวซือเอ่ยย้ำ ใบหน้าฉายแววไม่อยากเชื่อ

มี่อิงผงกศีรษะอีกครั้งด้วยสายตาเลื่อนลอย

“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าคนที่นี่เขาพูดกันว่าเรือนเยว่สือคือเรือนผีสิง!”

“เรือนผีสิงงั้นหรือ...แล้วอย่างไรล่ะ” มี่อิงเอ่ยพลางคิดในใจ หากไม่ได้เจอวิญญาณในวันนั้น นางก็คงจะตื่นกลัวกับคำพูดของเจียวซือมากกว่านี้

“ในเมื่อ...ข้าเจอผีมาแล้ว” มี่อิงเอ่ยเสียงเรียบ

“จะ เจ้าว่าอย่างไรนะ!!”

“ข้าโดนผีหลอกจนข้าสลบไป ตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่เรือนพักแล้ว”

“นะ น่ากลัวเกินไปแล้ว” เจียวซือกระโดดกอดแขนมี่อิง พลางหันหน้ามองทางซ้ายที ทางขวาทีด้วยความหวาดกลัว

“ไฉนถึงเรียกเรือนแห่งนั้นว่าเรือนผีสิง...เจ้ารู้หรือไม่” มี่อิงถามด้วยสีหน้าสงสัย

“ก็เรือนเยว่สือเคยเกิดเหตุการณ์โศกนาฏกรรมร้ายแรงนะสิ!”

"โศกนาฏกรรมร้ายแรงอย่างนั้นหรือ"

"อื้ม!" เจียวซือพยักหน้าและเอ่ยต่อ "ที่เรือนเยว่สือหลังนั้นน่ะ เคยเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้มาก่อนเมื่อสามปีที่แล้ว จนทำให้คุณชายโจวสูญเสียทั้งฮูหยินและนายท่านภายในเวลาเดียวกัน"

นี่มัน...โหดร้ายเกินไปแล้ว

พอได้ฟังเช่นนั้น นัยน์ตาของมี่อิงก็พลันมีไอน้ำจาง ๆ ปรากฏขึ้น หากชีวิตข้าต้องมาเจอเหตุการณ์เช่นนั้น ในใจข้าคงแบกรับไม่ไหวเป็นแน่

“และสาเหตุที่คุณชายตาบอดก็เพราะเข้าไปช่วยฮูหยินและนายท่าน แต่ช่วยเอาไว้ไม่ทัน หลังจากกองเพลิงสงบ คุณชายก็ถูกนำไปรักษาตัวที่อารามบนเขาสูงอยู่นานนับปีเลยล่ะ"

“ไฉนชะตาชีวิตของคุณชายถึงน่าสงสารเช่นนี้”

“ข้าก็คิดเช่นนั้น ข้าน่ะ...พอได้ฟังแล้วก็นึกสงสารคุณชายจับใจ”

มี่อิงถอนหายใจเฮือกยาวด้วยใบหน้าสลด คิดในใจ คุณชายโจวผู้นั้นคงเจ็บปวดใจไม่น้อยที่ต้องมาสูญเสียทั้งบิดามารดา แม้กระทั่งดวงตาของตัวเองไป การที่คุณชายโจวกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนคงไม่ใช่เรื่องแปลกนัก ข้าหวังว่าเวลาจะช่วยเยียวยาจิตใจคุณชายโจวให้กลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง...

"เจ้าระวังตัวให้ดีก็แล้วกันมี่อิง ข้าว่าจวงมามากับเซี่ยวเซี่ยวคงจะหาโอกาสเล่นงานเจ้าเป็นแน่"

มี่อิงยิ้มละไมเอ่ยตอบ "อื้ม! เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก ข้าจะระวังตัวให้มากกว่านี้"