เดียน่า...
ฉันมองพื้นดินที่เดินกลับมาพอเขาเห็นฉันก็ยิ้มกว้างออกมาทันที ฉันยิ้มกลับให้เขาเช่นกันพอเขาเดินมาถึงฉันก็สวมกอดเอวเขาไว้ทันที
"คุยอะไรนักหนาทำไมนานจังเลย"
"เรื่องไร้สาระนะ อย่าไปสนใจเลยหิวมั้ย?"
เขาโอบเอวฉันไว้ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างๆใบหูของฉัน ฉันพยักหน้าเบาๆเพราะตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็นฉันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
"หิวค่ะ ไม่ได้ทานอะไรเลย"
"งั้นไปนั่งทานข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไป"
เขาโอบรอบเอวฉันพาเดินตรงไปหาพวกผู้ใหญ่คงจะขอรบกวนพวกท่านไปดูแลรับแขกให้ก่อนหละมั่ง
"อ่าวตาดิน หนูเดียน่าไปไหนกันลูก"
"จะพาเดียน่าไปทานข้าวครับ เหมือนว่าจะหิว"
"อ่อ ไปเถอะลูกอาหารเยอะแยะเลยทานให้อิ่มแล้วเดี๋ยวค่อยมารับแขกต่อ"
เราสองคนพยักหน้ารับคำก่อนจะพากันเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารข้างใน ดินจับฉันนั่งลงกับเก้าอี้ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าฉันแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อให้ฉัน
"นั่งรอตรง
