"เราอยู่ในฐานะที่จะเดินจับมือกันไหมล่ะ" อนาคินที่ปล่อยให้รินะมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายอยู่พักหนึ่ง เอ่ยขึ้นมา เขาคิดว่ารินะงอแงเพราะเริ่มหิว
"ก็บอกไงว่าบรรยากาศมันฟินจนลืมไปว่าในชีวิตจริงไม่มีแฟน" มีแต่คนที่นอนด้วย แต่เขาไม่ให้สถานะ "เฮ้อ ถึงว่าล่ะนะ คนเราถึงจุดจุดหนึ่งมันเปลี่ยว พวกกิจการเพื่อนเที่ยวฟีลแฟน กับบาร์โฮสต์ถึงได้เจริญรุ่งเรือง"
คนตัวโตกว่ามองหญิงสาวข้างๆ ด้วยหางตา ไม่รู้ว่าเธอพูดไปเรื่อยหรือจะไปใช้บริการจริงๆ
เขากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน รินะจะทำยังไงก็คงไม่ห้าม แต่ในฐานะลูกสาวทิพย์ที่มารดาเขารักกว่าลูกชายแท้ๆ ถ้ารู้ว่าเธอไปถลำลึกกับอะไรแบบนั้นก็คงต้องเตือนกัน...
อนาคินยังไม่ทันพูดอะไรรินะก็หันไปเจอร้านอาหารร้านหนึ่งที่มีคนนั่งในร้านเยอะมาก ป้ายหน้าร้านเป็นรูปอาหารเด่นของร้านและจานเครื่องเคียงมากมายดูน่ากิน
หญิงสาวที่เคยโวยวายเรื่องเหงา เปลี่ยว ท่ามกลางสถานที่ซึ่งบรรยากาศเป
