บทที่ 3: เส้นด้ายแห่งโชคชะตา
653 คำ
หลังการโจมตีในป่าทึบเมื่อวันก่อน ความสงบกลับคืนมาได้เพียงชั่วครู่ หย่งหมิงตัดสินใจว่าเส้นทางเดิมไม่ปลอดภัยอีกต่อไป จึงเรียกประชุมในเช้าถัดมาเพื่อหารือเกี่ยวกับแผนการเดินทาง
“หลิงฮวา” หย่งหมิงเอ่ยเรียก หญิงสาวหันมาอย่างสงสัย “เจ้ารู้เส้นทางในป่านี้ดีใช่หรือไม่?”
หลิงฮวาพยักหน้า “ข้าโตมากับการเก็บสมุนไพรในป่าแห่งนี้ หากต้องการหลีกเลี่ยงเส้นทางที่เสี่ยง ข้าพอจะช่วยนำทางได้”
หย่งหมิงพยักหน้าด้วยความมั่นใจ “เช่นนั้น ข้าต้องรบกวนเจ้า ให้เจ้าช่วยนำทางเราออกจากเขตอันตรายนี้”
หลิงฮวารับปากอย่างไม่ลังเล แม้ภายในใจจะรู้สึกกดดันจากความรับผิดชอบ เธอไม่เพียงแค่ต้องนำทางทหารหลวง แต่ยังต้องรักษาชีวิตของหย่งหมิงด้วย
---
เส้นทางที่หลิงฮวานำพวกเขาไปนั้นเต็มไปด้วยอุปสรรค ไม่ว่าจะเป็นทางลาดชัน หนองน้ำ หรือดงหนามแหลมคม แต่หญิงสาวแสดงความชำนาญในการเอาตัวรอดในป่าอย่างน่าทึ่ง
เมื่อถึงทางแคบที่เต็มไปด้วยโขดหินลื่น หย่งหมิงยื่นมือให้หลิงฮวาเพื่อช่วยเธอ แต่หลิงฮวากลับยิ้มเล็กน้อยและก้าวข้ามโขดหินอย่างคล่องแคล่ว
“เจ้าไม่กลัวตกหรืออย่างไร?” หย่งหมิงถามอย่างทึ่ง
“ข้าเดินเส้นทางนี้มาหลายครั้งจนชินแล้วเจ้าค่ะ” หลิงฮวาตอบพลางยิ้ม “แต่องค์ชายควรระวังมากกว่านี้ โขดหินพวกนี้อาจลื่นได้หากฝนตกเมื่อคืน”
ไม่เพียงแค่นั้น ในช่วงบ่ายวันหนึ่ง ขณะเดินทางผ่านป่าทึบ กลุ่มต้องหยุดชะงักเมื่อพบร่องรอยของสัตว์ป่าขนาดใหญ่ เฟิงหลินเสนอให้เปลี่ยนเส้นทาง แต่หลิงฮวาสังเกตร่องรอยเหล่านั้นอย่างละเอียดก่อนจะกล่าวว่า
“สัตว์ตัวนี้เดินผ่านไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เราควรจะเดินต่อไปได้ หากเราเงียบและระวังตัว”
หย่งหมิงและเฟิงหลินมองหน้ากันอย่างไม่มั่นใจ แต่ท้ายที่สุดก็เชื่อในคำพูดของนาง และแน่นอนว่าพวกเขาสามารถเดินทางผ่านไปได้โดยไม่มีอันตราย
---
คืนนั้น หลังจากเดินทางมาทั้งวัน กลุ่มหยุดพักแรมริมลำธารเล็กๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ แสงดาวระยิบระยับในท้องฟ้ามืดสนิท หย่งหมิงนั่งอยู่คนเดียวข้างกองไฟ เฟิงหลินและทหารคนอื่นๆ ต่างพักผ่อน แต่หลิงฮวายังคงนั่งถักตะกร้าจากใบไม้ใกล้ๆ
“เจ้าดูมีความสุขที่ได้อยู่ในป่า” หย่งหมิงเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของพระองค์แฝงด้วยความสงสัย
“ข้ารักป่าแห่งนี้เจ้าค่ะ มันเป็นทั้งบ้านและครูของข้า” หลิงฮวาตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากงานในมือ
หย่งหมิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเล่าบางสิ่งที่เขาไม่เคยบอกใคร “ข้าอิจฉาเจ้า”
หลิงฮวาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความแปลกใจ “องค์ชายพูดอะไรนะเจ้าคะ?”
“เจ้าใช้ชีวิตเรียบง่าย ไร้พันธนาการ แต่ข้ากลับต้องแบกรับทุกอย่าง...ความคาดหวัง ความกดดันจากตำแหน่งของข้า แม้แต่คนที่ข้ารัก ข้าก็ไม่สามารถปกป้องได้”
คำพูดของหย่งหมิงแฝงด้วยความเจ็บปวด หลิงฮวารู้สึกถึงน้ำหนักของภาระที่เขาแบกไว้ “องค์ชาย...ข้าเข้าใจว่าความรับผิดชอบของท่านหนักหนาเพียงใด แต่บางครั้ง การได้แบ่งปันความทุกข์กับคนอื่นอาจทำให้เบาลงบ้าง”
หย่งหมิงหันมามองเธอ “บางทีเจ้าก็พูดถูก”
---
ขณะที่ทั้งสองพูดคุยกัน เฟิงหลินที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในเงามืดเฝ้าสังเกตด้วยสายตานิ่งลึก เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างหย่งหมิงและหลิงฮวากำลังเปลี่ยนไป
“หากความสัมพันธ์นี้เติบโตต่อไป...” เฟิงหลินพึมพำกับตัวเอง “มันอาจส่งผลต่อชะตากรรมของแผ่นดินจริงๆ”
เขาไม่ได้หมายถึงสิ่งเลวร้ายเสมอไป แต่การที่องค์ชายผู้สูงศักดิ์เชื่อมโยงกับหญิงสาวธรรมดาอย่างหลิงฮวา ย่อมนำมาซึ่งทั้งโอกาสและความเสี่ยง
---
- ผู้เขียน
