บทที่ 2: เงาแห่งความลับ
773 คำ
ดวงอาทิตย์ยามสายส่งแสงลอดผ่านใบไม้ในป่าทึบ อู๋เฟิงหลิน ปราชญ์ผู้มากด้วยความรู้และความสามารถในการอ่านพลังของธรรมชาติ เดินเคียงข้างหย่งหมิงมาตลอดทาง ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมและแฝงด้วยความกังวล
“องค์ชาย” เฟิงหลินเอ่ยเสียงต่ำ พลางกวาดตามองไปยังหญิงสาวที่เดินนำหน้า “นางผู้นั้น...หลิงฮวา ข้ารู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างรอบตัวนาง พลังที่ไม่ธรรมดา”
หย่งหมิงขมวดคิ้ว “เจ้ากำลังบอกว่าหลิงฮวาไม่ใช่หญิงสาวธรรมดาอย่างที่นางแสดงออกหรือ?”
เฟิงหลินพยักหน้า “ข้าไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน แต่พลังนั้นดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับชะตากรรมของอาณาจักรเรา ข้าแนะนำให้พระองค์เฝ้าระวังและพยายามค้นหาความจริงเกี่ยวกับตัวนาง”
คำพูดของเฟิงหลินทำให้หย่งหมิงรู้สึกคลางแคลงใจ แม้พระองค์จะไม่เชื่อในสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ง่ายๆ แต่เฟิงหลินเป็นคนที่พระองค์ไว้วางใจมากที่สุด
“ข้าจะลองสังเกตนางดู” หย่งหมิงตอบเรียบๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามหลิงฮวาไป
---
เมื่อเดินทางมาถึงลานโล่งที่มีลำธารใสไหลผ่าน หย่งหมิงหยุดพักและส่งสัญญาณให้คนอื่นๆ หยุดด้วย หลิงฮวานั่งลงริมลำธารเพื่อเติมน้ำในกระบอกไม้ไผ่ เธอดูสงบนิ่งเหมือนทุกครั้ง แต่ในสายตาของหย่งหมิง เธอกลับดูเหมือนคนที่ซ่อนอะไรบางอย่างไว้
“หลิงฮวา” หย่งหมิงเอ่ยเรียก นางหันกลับมาด้วยความสงสัย
“เจ้ามีเรื่องราวในอดีตที่ยังไม่ได้บอกข้าหรือเปล่า?”
หลิงฮวาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ “ทำไมองค์ชายถึงถามเช่นนั้นเจ้าคะ?”
“ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่ใช่แค่หญิงสาวธรรมดา เจ้ามีความรู้เรื่องสมุนไพร ความกล้าหาญ และดูเหมือนเจ้าจะไม่เกรงกลัวอะไรเลย”
หลิงฮวาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว “ข้าไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับอดีตของข้า แต่ถ้าองค์ชายต้องการรู้ ข้าจะเล่าให้ฟัง”
หย่งหมิงนั่งลงข้างนาง พร้อมฟังอย่างตั้งใจ
“ข้าเติบโตมาในหมู่บ้านนี้ แต่บิดาของข้าเป็นนักรบที่ล้มในสงครามเมื่อหลายปีก่อน มารดาของข้าเสียชีวิตจากไข้ป่าตั้งแต่ข้ายังเด็ก ข้าถูกเลี้ยงดูโดยผู้เฒ่าของหมู่บ้าน ซึ่งสอนข้าเกี่ยวกับสมุนไพรและการดูแลคนอื่น”
“เจ้ารู้สึกเคียดแค้นต่อผู้ที่ฆ่าบิดาของเจ้าหรือไม่?”
หลิงฮวาส่ายหน้า “ข้าเคยรู้สึกโกรธและต้องการแก้แค้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป ข้าก็เรียนรู้ว่าไม่มีสิ่งใดนำความสุขกลับมาได้ การดูแลคนอื่นจึงกลายเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ข้ารู้สึกว่าชีวิตของข้ามีความหมาย”
คำพูดของหลิงฮวาทำให้หย่งหมิงรู้สึกถึงความลึกซึ้งในตัวนาง พระองค์ไม่เคยเจอใครที่มีความคิดเช่นนี้มาก่อน
---
ขณะที่กลุ่มเดินทางผ่านทางแคบที่ล้อมรอบด้วยป่าทึบ เสียงใบไม้ไหวเบาๆ ทำให้หย่งหมิงรู้สึกถึงความผิดปกติ
“หยุด!” พระองค์สั่ง ทุกคนหยุดเคลื่อนไหวและตั้งใจฟัง
ทันใดนั้น กลุ่มศัตรูที่ซุ่มอยู่ในป่าก็พุ่งเข้ามาโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว ทหารหลวงรีบตั้งรับ ขณะที่หย่งหมิงชักดาบขึ้นต่อสู้
“องค์ชาย! ระวัง!” เฟิงหลินตะโกนเตือน ขณะที่ศัตรูพยายามเข้าโจมตีหย่งหมิงจากด้านหลัง
หลิงฮวาที่อยู่ไม่ไกลเห็นสถานการณ์นั้น นางคว้าไม้พลองที่เจอข้างทางและพุ่งเข้าไปช่วยเหลือหย่งหมิง โดยไม่คิดถึงความปลอดภัยของตัวเอง
“เจ้าทำอะไร!” หย่งหมิงตะโกน ขณะที่เห็นหลิงฮวาฟาดไม้พลองใส่ศัตรูอย่างกล้าหาญ
“ข้าทำในสิ่งที่ควรทำ!” หลิงฮวาตอบกลับ
การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดจนกระทั่งศัตรูถูกผลักดันให้ล่าถอย ทหารหลวงเริ่มรวบรวมกำลังพลที่บาดเจ็บและตั้งรับสถานการณ์ใหม่
---
หลังจากศัตรูหนีไป หย่งหมิงเดินไปหาหลิงฮวา นางมีรอยถลอกเล็กน้อยที่แขน แต่ยังคงยืนหยัดด้วยความมั่นใจ
“เจ้าบ้าหรือไงที่พุ่งเข้ามาแบบนั้น?” หย่งหมิงถามด้วยน้ำเสียงกึ่งตำหนิ
หลิงฮวายิ้มเล็กๆ “ข้าทำในสิ่งที่ต้องทำ องค์ชายมีค่าต่ออาณาจักรมากกว่าข้า หากข้าต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยท่าน ข้าก็ยินดีทำ”
คำพูดของนางทำให้หย่งหมิงอึ้ง พระองค์มองนางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป หลิงฮวาไม่ใช่แค่หญิงสาวธรรมดาในสายตาของพระองค์อีกต่อไป
“ข้า...ขอบใจเจ้า” หย่งหมิงพูดเบาๆ ก่อนจะหันหลังกลับ
แต่ในใจของพระองค์ ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้น ความกล้าหาญและความเสียสละของหลิงฮวาทำให้พระองค์ไม่อาจมองนางแบบเดิมได้อีกต่อไป
- ผู้เขียน
