[ตอน]
เปิ่นหวางอยากเห็นสิ่งใดย่อมคิดลงทุน
“ได้เพคะ ถ้าพระชายาลองแล้วชอบ หม่อมฉันจะจัดส่งไปที่ตำหนัก และนำออกจากรายการขาย เพื่อมิให้รูปแบบซ้ำกับผู้ใดเพคะ” สือฟางเหนียงเอ่ยอย่างยินดี
“เจ้าลองดู” ท่านอ๋องหยิบเสื้อบังทรงสีแดงส่งให้นางถือ
“แต่ว่า...” ลั่วจินหลิงจะเอ่ยแย้ง
“ทางนี้เพคะ ที่หลังม่านพระชายาสามารถลองอาภรณ์ได้เพคะ” สือฟางเหนียงเชื้อเชิญ ซึ่งสายตาของบุรุษที่ยัดเยียดเสื้อบังทรงนั้นก็หาได้ล้อเล่นไม่ นั่นทำให้นางจำต้องไปลองเสื้อในมือจริง ๆ
‘นี่มันวันบ้าอะไรของข้ากัน!’
ด้านหลังม่านทึบสูงมีคันฉ่องทองแดงขนาดใหญ่ที่ช่วยให้มองเห็นได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าวางอยู่ ลั่วจินหลิงมองภาพของตนที่สะท้อนผ่านคันฉ่อง ก็เห็นว่ารูปโฉมของนางก็หาได้เป็นรองผู้ใด
หญิงสาวค่อย ๆ เปลื้องอาภรณ์ท่อนบนออกทีละชิ้นจนเหลือเพียงเนื้อกายเปลือยเปล่า นางหยิบเสื้อบังทรงสีแดงเนื้อผ้าบางเบาเช่นที่เคยกล่าวอ้างใส่เหลียนเหม่
