4
1500 คำ
ดาริการับประทานอาหารไม่หยุดตั้งแต่มาถึงร้าน อิ่มก่อนเพื่อนร่วมโต๊ะ ขอตัวมาเข้าห้องน้ำตามลำพัง บังเอิญปวดท้องกะทันหันนั่งงอตัวบนพื้น ใช้มือกดหน้าท้องมองออกไปทางประตูยังไม่มีใครเข้ามาก็พยายามฝืนกายยืนขึ้นหน้ากระจก เปิดน้ำเย็นจากก๊อกกวักมาใส่หน้าให้สดชื่น เจ้าของฉายาดรีมกระเพาะเหล็กยื่นใบลาออกจากตำแหน่งชั่วคราวงอตัวนั่งบนพื้นอีกครั้ง ควานหายาดมในกระเป๋ามายัดใส่จมูกแล้วหายใจเข้าลึกขึ้น จะหน้ามืดหลายครั้งลายกระเบื้องเคลื่อนไหวได้เหมือนงูลอยน้ำ ไม่รู้ว่าเข้ามาในห้องน้ำนานหรือยังเพราะมีคนโทรตาม ไม่ใช่พี่สาวหรือพี่เขยแต่เป็นปฐวี เพิ่งจะใจอ่อนยอมให้เบอร์ส่วนตัว เขาก็คอยโทรหาเช้าทีเย็นทีเหมือนบ้านทำธุรกิจเติมเงินออนไลน์
“ว่าไงคุณ” ดาริการับสายเสียงอ้อแอ้
‘ไม่สบายหรือเปล่า รออยู่หน้าห้องน้ำตั้งนานไม่ออกมา’
“อยู่ข้างหน้าเหรอ ดีเลย กำลังจะออกไปหา”
เขาชะเง้อคอรออยู่แล้ว เห็นสภาพไม่น่าไหวก็รีบเข้ามาหิ้วปีกพาไปหาที่นั่งพัก ดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อมาซับหยดน้ำออกจากใบหน้านวลประคองหล่อนให้เอนศีรษะมาพิงกลางอก
“ทำไมหน้ามอมแบบนี้ ซีดด้วย ไม่สบายเหรอ”
“แน่นท้อง เพลีย เหนื่อย ง่วง แล้วก็เหมือนจะหน้ามืด”
“ดูแลสุขภาพตัวเองหน่อยสิ ดื้อนัก น้องดาเตือนแล้วว่าอย่ากินเยอะก็ไม่ฟัง ที่บ้านมียากินหรือเปล่า ไปหาหมอไหมจะพาไป” ปฐวีบ่นยาว
เขาเป็นผู้ชายตัวสูง ผิวเข้ม ช่วงอกกว้าง ช่วงบ่าก็กว้าง สุขภาพร่างกายแข็งแรงไร้โรคภัย เสียแต่ช่วงนี้หน้าที่การงานของเขาค่อนข้างยุ่งเหยิง นอนน้อยเฉลี่ยหกชั่วโมงต่อวัน ใต้ตาเขาคล้ำจากการนอนดึก มองให้เป็นเสน่ห์แล้วกัน
จะให้ใต้ตาขาวคงไม่ไหวเล่นนอนเช้าทุกวันแล้วต้องตื่นไปทำงาน บางวันดึกมากปักหลักนอนในบริษัทก็มี หมอนพร้อม ผ้าห่มพร้อม เต้นให้กางนอนยังมีเลยเถอะ พนักงานใหม่ในแผนกเข้ามาเดือนแรกบอกกลับดึกไปขอย้ายของมานอนออฟฟิศยังมี
ทำให้ปฐวีกับเพื่อนหัวเราะเพราะเห็นภาพตัวเองสมัยเข้ามาทำงานใหม่ๆ ชีวิตสถาปนิกก็จะรันทดแบบนี้
เขาใช้มือซ้ายจับเอวให้มั่นไม่ลื่นหล่นไปกองบนพื้น มืออีกข้างคอยเช็ดหน้าสลับกับตรวจเช็คอุณหภูมิ
“ไปหาหมอทำไม รออาหารย่อยก็หายแล้ว” ดาริกาดื้อ
“ถ้าไม่หายจะทำยังไง อย่าลืมสิว่าอยู่บ้านคนเดียวถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง กว่าจะมีใครไปเจอไม่ขึ้นอืดแล้วเหรอ”
ฉายาคุณพ่อดาริกาเพิ่งตั้งให้ ไม่ได้มาด้วยโชคช่วยแต่มาจากนิสัยของเขาที่ชอบสั่งชอบสอน เหมือนดาริกาเป็นเด็กหญิง ดาริกาไม่ตอบ เลื่อนมือต่ำลงเพื่อปลดกระดุมกางเกงยีนสองเม็ด ปลดเสร็จก็ตลบเสื้อเชิ้ตลงมาปิดไว้ไม่ให้ใครเห็น แต่คิดน้อยไปมั้ง เล่นมาปลดต่อหน้าต่อตาเขาเห็นหมดยันขอบกางเกงใน
“น้อยๆ หน่อยแม่คุณ พี่ไม่ใช่ผู้ชายตายด้านนะครับ”
“แค่นี้เองอะไรนักหนา สบายท้องขึ้นเยอะเลย”
ยกศีรษะขึ้นจากอกแข็งแรง แอบมองเขาออกกำลังกายหลายครั้งพอจะรู้ว่าเขากล้ามแน่น แต่ก็ไม่คิดว่าจะแน่นเหมือนปูทะเล รู้จักปฐวีมาประมาณหนึ่งปี เขาเริ่มจีบหล่อนก่อนภูมินทร์ ว่างจากงานวันไหนเขาจะเข้ามาช่วยงานในร้านเสมอ บางวันก็ยกเครื่องมือทำมาหากินมาปักหลักในร้าน ถึงขั้นซื้อบ้านหลังเล็กข้างร้านขนมมารีโนเวทปรับปรุงทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่ไม่แน่ว่าเขาอาจจะต้องกลับไปพม่าอีกครั้ง ไซต์งานที่พม่ามีค่อนข้างเยอะไม่ว่าจะเป็นออกแบบและการก่อสร้าง ปฐวีมักจะหายไปทำงานหลายเดือน ถึงจะกลับมาประจำการบริษัทที่กรุงเทพ
เพราะแบบนี้ดาริกาถึงไม่ยอมใจอ่อนให้เขาง่ายๆ รักทางไกลไม่มีทางประคับประคองกันรอด ดีไม่ดีไปอยู่ที่ไหนก็มีแฟนไปทุกที่ หล่อนอยู่ทางนี้ไม่มีทางจับได้ ดาริกาไม่อยากเสียใจเหมือนพี่สาวที่เคยถูกพี่เขยทอดทิ้ง โสดอยู่คนเดียวก็สบายใจดี ทำไมต้องอยากมีความรักมาทำให้หัวใจเจ็บปวด หล่อนอยู่ได้ ต่อให้ขึ้นคานตลอดชีวิตก็ไม่เป็นไร
“อยากกลับบ้านแล้ว คนอื่นอิ่มกันหรือยัง”
“ไอ้หมอกเคลียร์เงินก็เลยจะมารับไปรอข้างล่าง ไม่อยากให้กลับเข้าไปเจอไอ้มีน ไม่รำคาญมันเหรอตั้งแต่มาถึงก็พูดไม่หยุด”
“ปกติก็ไม่ แต่วันนี้เหนื่อยก็เลยไม่อยากคุยกับใคร รวมถึงคุณ ตื้อจัง มาเข้าห้องน้ำแค่นี้ก็ต้องตามมาเฝ้า”
“อ้าว คุณว่าที่แฟนครับ อย่าดูถูกความรักพี่สิ เคยได้ยินข่าวนี้หรือเปล่า มีผู้หญิงกับผู้ชายคู่หนึ่งเป็นแฟนกันพวกเขาไปดูหนังรอบดึก หลังจากหนังจบผู้หญิงอยากเข้าห้องน้ำก็เลยแวะเข้า ผู้ชายลงไปรอที่รถ รอหลายนาทีแฟนไม่ออกมาสักทีก็เลยย้อนกลับไปดู เห็นว่าแฟนถูกฆ่าตายแล้ว จากผู้ชายคนหนึ่งที่แอบสะกดรอยตามมาแล้วฉวยโอกาสเข้าไปข่มขืนให้ห้องน้ำ เป็นข่าวนะ ดังมากด้วย จำรายละเอียดแม่นๆ ไม่ได้ รู้แค่ไม่อยากให้คนที่พี่รักเจอแบบนี้”
“พูดซะน่ากลัว” ดาริกาหลบสายตามองรอบๆ หาว่ามีคนแปลกหน้าแอบตามมาหรือเปล่า คงไม่มีหรอกโรงแรมออกจะหรู
“คิดอย่างนั้นก็ดีแล้ว จะได้รอบคอบแล้วก็ระมัดระวังเวลาไปไหนมาไหน ตอนไปพม่าก็เหมือนกัน น้องดากับไอ้หมอกคงไม่ได้ไปอยู่หลายวัน ถ้ามีเพื่อนชวนไปด้วยนอนห้องเดียวกันจะได้อุ่นใจ”
“ไม่มีเนี่ยสิ เรียนจบแล้วเพื่อนแยกย้ายกันไปคนละทาง ดรีมคงไปกับทีมงาน จะมีคนจากรายการไปดูแลระหว่างแข่ง”
“ไม่เป็นไร พี่พอจะมีคนรู้จัก เดี๋ยวให้ช่วยเป็นหูเป็นตา”
“โอ้โห คุณปฐวีของเรากว้างขวางจังเลยนะคะ”
“อย่ามาแขวะ คนเขาเป็นห่วง เดินไหวหรือยัง ไปกันเถอะป่านนี้ทุกคนคงรอเราแล้ว”
ยื่นมือไปให้ แต่มีหรือน้องดรีมคนน่ารักจะยอมจับ หล่อนเชิดใส่เดินนำหน้าไป ผู้หญิงบนโลกมีหลายล้านคน ทำไมเขาต้องมาตกหลุมรักเด็กแสบคนนี้ด้วยนะ ปฐวีบ่นอยู่แป๊บเดียวก็รีบตามไปคว้าท่อนแขนเล็กพาลงลิฟต์ลงไปรอคนอื่นๆ ในล็อบบี้
รอไม่นาน ภูดิศก็อุ้มลูกสาวที่หลับปุ๋ยออกจากลิฟต์ตามมาด้วยดรุณีกับภูมินทร์ ปฐวีอาสาไปส่งดาริกาให้เหตุผลว่าบ้านอยู่ติดกัน แต่ถูกแย้งโดยภูดิศ อ้างว่านั่งบิ๊กไบท์ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนก็อันตรายอยู่ดี ยกหน้าที่คนขับรถให้เป็นของภูมินทร์
ปฐวีไม่อยากให้สองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง แต่เขาเป็นผู้ใหญ่ เข้าใจเหตุผลว่ารถยนต์ปลอดภัยกว่าจริง จากนั้นก็ขับบิ๊กไบท์คันใหญ่ตามหลังซุปเปอร์คาร์ราคาหลายสิบล้าน
คนเพอร์เฟ็คอย่างภูมินทร์ไม่ใช่จะหาง่าย ภูมินทร์หล่อ รวย การศึกษาดี อายุก็ไม่ห่างจากดาริกามาก ถ้าดาริกาจะเลือกภูมินทร์ ปฐวีก็เข้าใจ ปฐวีคิดไปเองคนเดียว ไม่ได้รู้เลยว่าดาริกาเบื่อแค่ไหนกับการต้องอยู่กับภูมินทร์ตามลำพัง
“ห้องอาหารในโรงแรมก็บรรยากาศดี อาหารอร่อยอยู่หรอก แต่น่าเบื่อ ไม่เหมาะกับวัยเรา วันหลังพี่ว่าเราไปร้านที่มีเพลงสนุกๆ ฟังดีกว่า น้องดรีมเคยเที่ยวกลางคืนหรือเปล่า ดื่มเหล้าเป็นไหม”
“เคยค่ะ แต่ไม่ชอบ แล้วดรีมก็ไม่ดื่มด้วยค่ะ”
“ไม่เป็นไร ไปนั่งเป็นเพื่อนดูพี่ดื่มคนเดียวก็ได้”
“คุณมีนเรียนจบมาหลายเดือนแล้ว จะเริ่มทำงานตอนไหนคะ” ถามกลับบ้าง เผื่อภูมินทร์จะรู้ตัวสักทีว่าเขาใช้ชีวิตไร้สาระ
“ถามอะไรอย่างนั้น ไม่มีพี่บริษัทก็ดำเนินอยู่ได้”
“แต่มันเป็นธุรกิจของครอบครัวคุณมีน ต้องช่วยกันสิคะ”
“ร้านน้องดรีม น้องดายังไม่ช่วย ก็เหมือนกันนั่นแหละ ที่จริงพี่ก็ไม่ได้ว่างมากอย่างที่น้องดรีมคิดหรอกนะ พี่กำลังจะทำธุรกิจของตัวเองตอนนี้อยู่ในช่วงเริ่มต้นก็เลยยังไม่มีอะไรเป็นรูปเป็นร่าง”
- ผู้เขียน
