“ว้าย! ปล่อยนะ จะอุ้มทำไมตาบ้า!” ผวาเกาะเขาหนึบ ตีเข้าแขนหลายครั้งให้เขาปล่อยลงพื้น
“ใช่ดรีมจริงด้วย นึกว่าจะไม่ไปด้วยกันซะแล้ว”
“แค่จะไปเที่ยว ไม่ได้ตกลงเป็นแฟน ปล่อยได้แล้วคุณวี!”
“ไม่อยากปล่อย ขอชื่นใจเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้! ไหนคุณบอกว่าจะเป็นสุภาพบุรุษ!”
แก้มหล่อนแดงระเรื่อ เกิดมายี่สิบกว่าปีเคยถูกเพศตรงข้ามหล่อล่ำอุ้มครั้งแรก ไม่นับช่วงไม่สบายขณะเรียนหนังสือแล้วมีเพื่อนหรือครูผู้ชายพาไปห้องพยาบาล ความรู้สึกต่างกันลิบลับ
“ก็ได้”
อยากกัดลิ้นตัวเองให้ขาด สุภาพบุรุษอะไรไม่อยากเป็น อยากกอด อยากจูบหล่อนมากกว่า แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ไว้รอความสัมพันธ์พัฒนาค่อยคิดหาวิธีใหม่ แสงแดดยามเช้าแผดเผาใบหน้าจวนจะไหม้เกรียม แต่ปฐวีก็ยังสดใส ราวกับนายแบบโฆษณาครีมกันแดดที่พร้อมท้ารบทุกแสงยูวี
“ดีใจจัง อุตส่าห์เตรียมใจว่าจะต้องไปคนเดียว”
“ได้ไปเที่ยวก็ดี ดรีมไม่ได้ออกจากร้านนา
