นางแบบจำเป็น
1531 คำ
ชายหนุ่มเสียงอ่อนลง เขาคงอยู่ในสวนปาล์มและคุ้นชินกับการสั่งลูกน้องมากกว่า
“เมื่อวานคุณเอาโทรศัพท์ผมไปใช่ไหม”
“โทรศัพท์อะไร” พลอยขวัญทำหน้างง
“คุณเดินชนผมเมื่อวานที่สนามบิน แล้วโทรศัพท์ผมก็หายไป”
“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือคนที่หยิบกระเป๋าสตางค์ของฉันไป” หญิงสาวพยักหน้าเหมือนจะนึกออก ชี้นิ้วไปที่หน้าของเขา
ปลายคิ้วของเธอขมวดมุ่นไม่ค่อยแน่ใจ เพราะใบหน้าของเขาดูดีมาก จนคนที่เจอนายแบบบ่อยเกือบทุกวันอย่างเธอต้องตะลึงค้าง เงยหน้ามองเขาอีกครั้ง
อารามดีใจที่จะได้ของคืนโดยไม่ต้องโดนหักเงินเดือน หญิงสาวลืมแม้กระทั่งเครื่องสำอางราคาแพงของเจ้านายที่เธอทำร่วงลงพื้น เธอขยับเข้าหาเขาทันที
“คุณคือคนเมื่อวานหรือเปล่า เอากระเป๋ามาคืนให้ฉันเถอะนะ มันมีค่ากับฉันมาก”
“กระเป๋าบ้าบออะไร” คนทวงโทรศัพท์กลายเป็นคนงงบ้าง
“ก็กระเป๋าสตางค์หลุยส์ที่ฉันทำหล่นไว้เมื่อวาน แล้วคุณก็ต้องเป็นคนเอาไปแน่นอน”
“บ้าไปกันใหญ่แล้ว” ชายหนุ่มสบถ
“คุณรู้ไหมว่าฉันต้องจ่ายตังค์ค่ากระเป๋าใบนั้นไปเท่าไร” หญิงสาวเชิดหน้าถามเสียงเข้มขึ้น เพราะเสียดายเงินเดือนที่โดนหักไป
“ผมไม่ได้เอาไป”
“ฉันก็ไม่เห็นโทรศัพท์ของคุณ” หญิงสาวตอบกลับเสียงแข็งเหมือนกัน ก้มลงเก็บของที่เธอทำหล่นเอาไว้จนลืม เธอรีบเก็บมันเข้าในกระเป๋าเครื่องสำอางลวกๆ พาลนึกโมโหกระเป๋าเครื่องสำอางเจ้ากรรมใบนี้อยู่ครามครัน เผลอทำร่วงทีไรของแตกกระจายทุกครั้ง
“แล้วนั่นอะไร” อีกคนมองตามเห็นโทรศัพท์ของเขาหล่นอยู่ที่พื้นรวมกับเครื่องสำอางทั้งกระเป๋า ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา
“ฉันไม่รู้” เมื่อจำนนด้วยหลักฐานหญิงสาวก็เสียงอ่อยพูดไม่เต็มเสียง เธอเองก็เพิ่งเห็นมันพร้อมๆ กับเขา และไม่รู้ว่าไปหยิบมาตั้งแต่เมื่อไร
“แถหน้าด้านๆ นี่ถ้าจับไม่ได้คาหนังคาเขาคงไม่รับ ลงทุนปิดเครื่องเอาไว้ให้โทรตามหาไม่ติดเสียด้วย มิจฉาชีพชัดๆ” ชายหนุ่มเยาะขึ้นจมูก
พลอยขวัญแย่งโทรศัพท์ในมือของชายหนุ่มกลับมา เหลือบสายตามองเห็นรุ่นเธอก็ยิ่งโมโห ไม่บ่อยนักที่เธอจะโมโหใครง่ายๆ อย่างนี้
“สภาพอย่างนี้มันน่าอยากได้ไหม พูดไม่คิด” พลอยขวัญมองโทรศัพท์เจ้าปัญหาอย่างเหยียดๆ ถ้าเมื่อห้าปีก่อนโทรศัพท์รุ่นนี้คงจะราคาแพง แต่ตอนนี้ต่อให้เอาไปขายก็คงได้ราคาไม่กี่บาท
“ทำไม” ชายหนุ่มถามเสียงห้วน ยิ่งเห็นสายตาเหยียดๆ ของเธอ ภาพลบของผู้หญิงเมืองกรุงในใจของเขาก็ยิ่งขยายวงกว้างมากขึ้น
“คุณเจอโทรศัพท์ห่วยๆ ของคุณแล้ว ก็คืนกระเป๋าสตางค์ของฉันมา”
“ก็บอกแล้วว่าผมไม่ได้เอาไป”
“ถ้างั้นโทรศัพท์เครื่องนี้ก็อย่าเอาคืนไปเลย ฉันเก็บเอาไว้ปาใส่หัวหมาตอนมันเห่ายังมีประโยชน์กว่า” หญิงสาวบอก หันหลังเดินออกไปทันที ไม่คืนโทรศัพท์อย่างที่เธอบอกกับเขาจริงๆ
“เฮ้ย...โทรศัพท์ผมมีค่านะคุณ”
“แต่ฉันไม่คืน ถ้าอยากได้คืนก็เอากระเป๋าของฉันมาแลก”
“หา!” ชายหนุ่มอ้าปากหวอ “ก็บอกว่าไม่ได้เอาไป” ร้องตามหญิงสาวไป แต่อีกคนก็ฝืนความเจ็บของข้อเท้าเดินออกไปแล้ว
หญิงสาวเดินกะเผลกกลับเข้ามาในห้องจัดงาน ที่ตอนนี้กลายเป็นห้องซ้อม หากแต่เสียงเอะอะของศยามลจากห้องรับรองทำให้เธอต้องเร่งฝีเท้าเข้าไปดู ทั้งที่เพิ่งส่งหญิงสาวเข้างานไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
“เฮ้อ...ไปไม่กี่นาทีได้อีกเรื่องแล้วหรือนี่ ไวกว่าที่คิดไว้เสียอีก คุณจะเว้นเวลาให้ฉันหายใจบ้างได้ไหมคุณศยามล” หญิงสาวยกมือเกาศีรษะรำพึงกับตัวเองเสียงเบา แต่ขาก็ต้องก้าวตามเสียงเข้าไป
“ฉันไม่ยอมเด็ดขาด” เสียงแปร๋นของศยามลดังขึ้นหลังประตู พลอยขวัญก็เดาออกในทันทีว่าต้องมีใครขัดใจเจ้านายสาวเธอแน่นอน
ทันทีที่มองเห็นพลอยขวัญเดินเข้ามา ศยามลก็เดินสวนเธอออกมา
“แกมาก็ดีแล้ว จัดการด้วย...ฉันไม่มีวันเดินงานที่ฉันไม่ได้สวมชุด ฟินาเล่เด็ดขาด เอากุญแจรถมาด้วย” นางแบบสาวสั่งพลอยขวัญและแบมือรับกุญแจ
“เกิดอะไรขึ้นคะ” พลอยขวัญถามเสียงเรียบ
“นั่นเป็นเรื่องที่ฉันควรจะถามแก นังพลอย! เอากุญแจรถมา” ศยามลตวาดกลับเสียงแหลมดังขึ้นกว่าเดิม
พลอยขวัญยื่นกุญแจรถให้เจ้านายสาวอย่างงงๆ งานเข้าเธอโครมใหญ่อีกแล้วใช่ไหม
“จัดการเสร็จแล้วก็นั่งแท็กซี่กลับก็แล้วกัน แต่ถ้าจัดการไม่ได้แล้วมีค่าใช้จ่ายเกิดขึ้น แกก็ต้องรับผิดชอบ เพราะแกเป็นคนรับงาน”
ประโยคทิ้งท้ายง่ายๆ ของเจ้านายสาวที่ปวดหนึบร้าวสุดขั้วหัวใจในความคิดของพลอยขวัญ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ แต่มันเจอบ่อยจนเธอแทบไม่กล้าสู้หน้าคนจ้างงานต่างหาก เพราะถ้าศยามลไม่ได้งานต่อไปความผิดทั้งหมดก็ตกอยู่ที่เธออยู่ดี
หลังจากเจ้านายสาวเดินออกไปแล้ว พลอยขวัญก็เดินยิ้มปูเลี่ยนเข้าไปหาเจ้าของโมเดลลิ่งและเป็นคนบริหารจัดคิวงานที่คุมนางแบบเดินอยู่
“สวัสดีค่ะพี่เป็ด มันเกิดอะไรขึ้นคะ”
“พี่ก็ไม่ได้อะไรนะน้องพลอย บอกตามตรงว่าพี่เองก็ลำบากใจ” สาวร่างชายที่ทำหน้าที่คุมคิวบ่นอย่างหัวเสีย ทั้งคำสั่งของนายจ้างและนางแบบขาเหวี่ยงที่ไม่ยอมรับฟังอะไร
“พลอยขอทราบรายละเอียดได้ไหมคะ” เป็ดพยักหน้า จูงมือหญิงสาวเดินไปที่มุมห้อง
“อันนี้รู้แค่เรานะคะ ท่านผู้หญิงสกุลตาขอเปลี่ยนนางแบบชุดฟินาเล่ ท่านอ้างเหตุผลว่าน้องศยามีข่าวฉาวมากเกินไป เกรงจะทำให้ภาพพจน์งานของท่านเสีย แต่พอบอกน้องศยาว่าขอเปลี่ยนเธอมาเดินเปิดงาน เธอก็ไม่ยอมท่าเดียว แล้วก็ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย ทั้งที่พี่แจ้งแล้วว่าธีมเปิดของเราก็อลังการ น้องพลอยต้องช่วยพี่นะคะ”
พลอยขวัญยกมือกุมขมับมีสีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด เธอรู้นิสัยเจ้านายของเธอดี ลองได้ประกาศออกมาแบบนั้นแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่มีวันยอม
“พี่เป็ดหาคนแทนทันไหมคะ” หญิงสาวบอกออกมาทันทีที่รู้เหตุ
ผู้จัดคิวนางแบบส่ายหน้าตอบกลับทันทีเหมือนกัน
“นั่นแหละที่พี่หนักใจ ถ้าน้องศยาไม่ยอมเดินและหาคนแทนไม่ได้ โมเดลลิ่งพี่พังแน่ๆ น้องพลอยก็รู้ว่างานนี้เป็นงานใหญ่แห่งปี ยิ่งเป็นงานของท่านผู้หญิงสกุลตาด้วยแล้ว สื่อทุกช่องก็รอทำข่าวและถ่ายทอดออกทีวี”
พลอยขวัญถอนหายใจอีกครั้ง ยกมือถือขึ้นต่อหาเจ้านายสาว แต่ก็เป็นไปตามคาดอย่างไม่ต้องเดา ไม่จำเป็นต้องยกโทรศัพท์กดหาให้เสียเวลาด้วยซ้ำ ศยามลปิดมือถือหนีอีกตามเคย
“คุณศยามลปิดมือถือค่ะ พลอยจนปัญญาตามค่ะพี่เป็ด เราพอจะมีทางออกอื่นไหม”
“น้องพลอยต้องช่วยพี่นะ”
“ช่วยยังไงคะ”
เจ้าของโมเดลลิ่งมองพลอยขวัญไล่ลงตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า พยักหน้าให้หญิงสาวยิ้มๆ
“อย่าบอกนะว่า...” พลอยขวัญชี้หน้าตัวเอง
เป็ดพยักหน้าเป็นการตอบรับ
“ช่วยพี่หน่อยนะ เราไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ ไม่อย่างนั้นทั้งพลอยทั้งพี่ได้พังกันหมด คงไม่ต้องเดาว่าท่านผู้หญิงจะฟ้องหรือไม่ เพราะเท่าที่ทำงานกับท่านมา ท่านเป็นระเบียบกับงานและเกลียดคนไร้ความรับผิดชอบที่สุด”
“แต่พลอยไม่เคยเดิน พลอยทำไม่ได้ แล้วที่สำคัญเหมือนข้อเท้าพลอยจะเจ็บ”
“พี่ปั้นเด็กมาไม่รู้เท่าไร ทำไมจะมองคนไม่ออก เชื่อว่าน้องพลอยทำได้ คนที่เคยอยู่ข้างเวทีมาตลอดและเห็นจนชินตาอย่างหนูไม่เกินความ สามารถหรอก ส่วนอาการเจ็บพี่มีสเปรย์พอช่วยได้ ช่วยพี่หน่อยนะ”
“เอ่อ...” พลอยขวัญอึกอัก
“ไม่มีแต่...ไม่อย่างนั้นก็เตรียมรับค่าเสียหายเอาไว้เลย ชื่อในวงการของทั้งพี่และน้องศยามลก็ดับ” เป็ดแจงรายละเอียดอีกรอบอย่างทอดถอนใจ
พลอยขวัญคิดหนัก ในที่สุดเธอก็ต้องฝืนอาการเจ็บแปลบบนข้อเท้าขึ้นเดินแบบแทนเจ้านายสาวจนได้ แต่ก็ขอร้องผู้จัดคิวให้เธอได้เดินน้อยที่สุด สุดท้ายก็ลงตัวที่ฉากเปิดเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนธีมงานให้เธอยืนนิ่งๆ มากกว่าเดินเหมือนนางแบบคนอื่นๆ
- ผู้เขียน
