เจ้าของร่างระหงในชุดหลวมตัวโคร่งบิดกายขยับไปบนเตียงนุ่มขาว เส้นผมสลวยสยายสะบัดบนหมอนสีขาวสะอาด เมื่อเจ้าของดวงหน้าหวานเริ่มรู้สึกตัวและเริ่มขยับ มือเรียววาดสะเปะสะปะควานหาผ้าห่มคลุมกาย เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของอุณหภูมิในห้องต่ำกว่ามาตรฐานที่คุ้นเคย อีกทั้งเสียงสายฝนที่ตกปรอยๆ สาดกระเซ็นกระทบกระจกบานใสริมหน้าต่างที่ถัดจากเตียงนอนไม่กี่ก้าว
เปลือกตาคู่นุ่มขยับขึ้นลงสอดประสานกับแพขนตางอนด้านบนปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงสลัวในห้อง ย้ำช่วงเวลาของตอนนี้ได้ดี หากสิ่งแวดล้อมรอบกายที่หญิงสาวกวาดมองรอบห้องยิ่งพานให้สมองอันมึนงงปวดตื้อคิดไม่ออก ยิ่งอาการครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะจับไข้
‘ใช่...เธอไม่ได้นอนอยู่บนเตียงนอนของเธอ แต่...’ หญิงสาวยกมือคลำศีรษะของตัวเอง จากอาการเจ็บแปล๊บ แล้วเธอก็เจอสาเหตุของอาการปวด
‘เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ที่นี่คือที่ไหน สวนปาล์มเทวารักษ์หรือเปล่า แล้วที่สำคัญที่สุ
