เวลาเดียวกันในห้องนอนบ้านเทวารักษ์...นายหัวหนุ่มปรือตาขึ้นอย่างงัวเงียตามเสียงเรียกของตาทศสามีของป้านอม มือหนาวาดควานหาร่างนุ่มหอมกรุ่นติดจมูก แต่ก็พบกับความว่างเปล่าเหมือนเดิม
“นายหัวครับ นายหัว” เสียงเรียกของคนข้างล่างที่ดังเป็นระยะทำให้เขาต้องขยับตัวลุกออกจากเตียง ควานผ้าเช็ดตัวมาพันเอวสอบลวกๆ
“มีอะไร!” เสียงถามกึ่งตวาดของเจ้าของบ้านตอบกลับลงมา
“นายหัวจะไปภูเก็ตไหมครับ คนงานบอกว่าถนนใช้ได้แล้ว ผมจะได้เตรียมรถไว้ให้”
“เออ! เดี๋ยวฉันตามลงไป” เขาไม่มีเวลาแม้จะคิดตามหาแม่สาวร่างนุ่มที่ร่วมเรียงเคียงหมอน งานเร่งด่วนไม่สามารถให้เขาหยุดว่างสักวันได้
พอก้าวขาลงจากบนบ้าน คำถามแรกแทนที่จะเป็นเรื่องงานอย่างที่ทำมาตลอดห้าปีเต็มที่อยู่ที่นี่ แต่สายตากลับมองหาและถามถึงแม่สาวร่างเล็กที่เข้ามาอยู่ในบ้านไม่กี่วัน
“เธอไปไหนล่ะป้านอม” ชายหนุ่มถามพร้อมกับกวาดสายตามองหา
“ไม่ได้อยู่กับนายหัวหรือคะ ตั้
