พลอยขวัญลุกขึ้นจากเตียงไปแต่งตัว หยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองพาดบ่า เลือกที่จะไม่หยิบกระเป๋าใบใหญ่ติดมือไปด้วย เป้าหมายคือกลับไปพายายออกจากวัง กลับไปใช้ชีวิตเรียบๆ ที่ต่างจังหวัดสองคน แค่นี้ก็เพียงพอกับการตอบแทนบุญคุณที่ยายพร่ำสอน
หญิงสาวหยุดมองแผงอกกำยำที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนา เขายังหลับสนิทอยู่บนเตียง ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามีสำหรับเธอแล้วคนที่ได้ครอบครอง สามารถเรียกคำนี้กับเขาได้เต็มปาก เพราะสิ่งที่เขาได้จากเธอคงไม่มีใครอื่นได้มันไปอีก
“ลาก่อนนะนายหัว” คำพูดบอกลาเสียงแผ่วผ่านสายลมไปบอกเขา
หญิงสาวก้าวออกมาจากบ้านพักตรงถนนด้านหน้าสวนปาล์ม ล้วงมือหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าติดต่อหาคนช่วย สายตาก็มองหาคนงานพอที่จะถามทางหารถเข้าเมือง เงินในกระเป๋าที่ศยามลกับหม่อมหลวงสราลีมอบให้ไว้ก่อนเดินทาง ทำให้เธอกลับไปถึงบ้าน และพายายออกไปใช้ชีวิตได้สักพัก
แต่คงเป็นคราวเคราะห์ของเธออีกวัน แบตเตอรี่โ
