“เจ้านาย อย่าเพิ่งไปเลยครับ เจ้านายยังไม่หายดี ไปตอนนี้ยิ่งทำให้อาการของเจ้านายทรุดหนักนะครับ” พยศชี้นิ้วให้อีกฝ่ายดูบาดแผลตรงหัวไหล่ซึ่งมีเลือดซึมมากกว่าเดิม
“แผลแค่นี้ไม่ทำให้ผมตายหรอกคุณพยศ”
ใช่! แผลแค่นี้ไกลหัวใจยิ่งนัก บาดแผลที่เกิดจากมีดพกคมกริบ ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดเท่ากับการถูกเอรินดาจ้องมองด้วยแววตาชิงชัง
พยศถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยเกลี้ยกล่อมเมฆีต่อ “เจ้านายครับ พักรักษาตัวอีกสักคืนได้ไหมครับ ขืนไปตอนนี้ ผมมั่นใจว่าเจ้านายเดินไม่ทันพ้นเตียง ก็ล้มลงไปกองกับพื้นแล้วครับ”
“ผมอยากไปวันนี้”
“บาดแผลของเจ้านายยังมีเลือดซึมตลอดเวลา คุณหมอคงไม่อนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลง่ายๆ อีกอย่างจากเมืองไทยไปรัสเซีย เจ้านายต้องนั่งเครื่องบินเกือบสิบชั่วโมง จะทำให้อาการของเจ้านายทรุดหนักได้ เชื่อผมนะครับ ให้คุณหมอดูอาการอีกสักนิดแล้วค่อยไปรัสเซีย”
เมฆีขบกรามแน่น เพราะสิ่งที่พยศพูดมานั้นถู
