ตอนที่ 5 เปลี่ยนตัวเจ้าสาว
1045 คำ
ตอนที่ 5 เปลี่ยนตัวเจ้าสาว
มิริน กลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน ขอบตาช้ำของเธอยังคงมีร่องรอยของการผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ไม่คิดว่า เมื่อเปิดประตูเข้ามาภายในบ้าน กลับต้องมาเจอ ลิญาผู้เป็นน้องสาวยืนอยู่ ลิญารีบเดินเข้ามาหาเธอทันที
นาทีนี้มิรินรู้สึกโกรธ เกลียด จนอยากสะบัดหน้าหนี
แต่......พอนึกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืน
เธอก็เปลี่ยนสีหน้า และเดินตรงไปหยุดยืนอยู่หน้าน้องสาว พร้อมสะบัดปลายมือเรียวของเธอที่ใบหน้าน้องสาว ฉาดใหญ่
เพียะ!!
คนในบ้านแตกตื่น ทุกคนยืนมองเธอ รวมทั้งแขกที่มาเยือน ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ
"พีริน พี่รินตบญาทำไม"
"ญาก็บอกแล้วไงคะ ว่าญาไปตามหาพี่รินแล้ว แต่ไม่เจอ" ลิญากุมใบหน้าข้างที่โดนตบ
"แล้วญาก็ยังไม่ได้บอกใครเลย ว่าเมื่อคืนพี่ไปนอนกับใครมา " ประโยคหลัง ลิญาพูดเน้นเสียง แต่กระซิบเบาราวกับเย้ยหยันเต็มประดา
คุณนายมินตรา ผู้เป็นแม่ เดินตรงรี่มายังมิรินทันที ก่อนฟาดมือลงใบหน้ามิรินเช่นกัน
เพียะ!!
"แกมีสิทธิ์อะไรมาตบน้อง"
มิริน หน้าแดงก่ำ เธอมองคุณพ่อที่เหมือนจะยืนนิ่งไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "นี่มันอะไรกันลูก "
วัฒน์ เดินมาจับแขน มิริน
"ริน เกิดอะไรขึ้น"
มิรินไม่รู้จะตอบยังไง เธอเหนื่อยอ่อน เกินกว่าจะรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้
แววตาของลิญาน้องสาวที่กำลังยิ้มเยาะ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด เธอกัดริมฝีปากแน่นจนเอ่อแดง สายตามองหน้าผู้เป็นพ่อ ด้วยกลัวว่าเขาจะผิดหวังในตัวเธอ มิรินรู้สึกไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้อีกแล้วแม้แต่วินาทีเดียว
เธอสะบัดแขนวิวัฒน์สุดแรง
"ไม่มีอะไรค่ะ รินไม่มีอะไรจะพูด แต่รินขอยกเลิกการแต่งงาน ขอให้จบแค่นี้นะคะ ระหว่างเราจะไม่มีงานแต่งงานเกิดขึ้น "
มิรินพยายามเดินหนี
แต่วัฒน์กลับจับแขนเธอไว้แน่น มองไปยังรอยแดงที่อยู่ตรงคอ
"ทำไม ทำไมอ่ะริน แล้ว ...แล้วนี่ รอยอะไร ริน นี่รอยอะไร " วัฒน์เอามือจับผมของมิริน เพื่อเปิดดูร่องรอยให้เห็นเต็มตา
มิริน สะบัดตัวอีกครั้ง ไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกแล้ว เธอรีบวิ่งหนีขึ้นไปบนห้อง ก่อนปิดประตูลงเสียงดัง
ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง ร้องไห้โฮอย่างเหนื่อยอ่อน
ทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้นะ
ศาสตรา ผู้เป็นพ่อ หันไปมองหน้า ลิญา แทนคำถามในสิ่งที่เกิดขึ้น
"คือมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดค่ะคุณพ่อ เมื่อคืน พี่รินเขาบอกญาว่าเหมือนเห็น พี่วัฒน์กับผู้หญิงคนอื่นค่ะ เขาก็เลยชวนญาไปโรงแรม เพื่อตามหาพี่วัฒน์ "
ลิญาแต่งเรื่อง ก่อนเหลือบสายตาไปมองสีหน้าวัฒน์
"แล้วพี่วัฒน์ได้ไปโรงแรมไนติงเกิลมาหรือเปล่าคะ "
วัฒน์ทำสีหน้าตื่นตระหนก
"อะไรกัน ญา เมื่อคืนพี่ประชุมจน 3 ทุ่ม กว่าจะออกจากบริษัทได้"
"แต่พี่ริน บอกญาว่า โทรหาพี่วัฒน์ไม่ติดนี่คะ"
"เอ่อคือ พี่น่าจะออกจากห้องประชุมแล้วลืมเปิดโทรศัพท์หนะ" วัฒน์รีบแก้ตัว
ตามจริง วัฒน์ไปที่โรงแรมนั้นจริง แต่เขาเห็นลิญาเดินตามเขามาที่ล็อบบี้ เขาเลยทำทีเป็นติดต่อเปิดห้อง แต่ก็แอบย้ายไปโรงแรมอื่นก่อนที่ลิญาจะพา มิรินตามไป
"อ่อหรออออ งั้นพี่รินคงตาฝาด" ลิญาลอยหน้าทำเหมือนเชื่อใจเต็มประดา
"แล้วยังไงลูก พ่อไม่เข้าใจ คือรินเข้าใจผิด ตามไปที่โรงแรมนั่น แล้วมันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมลูกไปสองคน ทำไมหนูกลับมาคนเดียว"
ศาสตราผู้เป็นพ่อเริ่มร้อนรน
"ก็ พี่รินบอกญา ว่าปวดหัว ขอนอนพัก เราก็เลยแยกกันค่ะ ญาก็ไปหาเพื่อนต่อ เลยไม่รู้ว่าพีรินไปนอนหรือทำอะไรกับใคร" ลิญาเบ้ปาก
"ตายจริง มั่วขนาดนั้นเลยหรือลูก" คุณหญิงมินตราเอามือทาบอก
คุณศาสตรา มองภรรยาอย่างไม่ชอบใจ เธอเห็นสายตาสามีมองดุ ก็รู้สึกตัว เปลี่ยนทีท่าทำเป็นสงบเสงี่ยม
วัฒน์ยืนกุมขมับ
"เราจะแต่งงานกันอยู่แล้ว ทำไมรินทำแบบนี้" วัฒน์เองก็รู้สึกเสียใจที่เขาเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องขึ้น
เขาแอบชอบมิรินมานาน จนให้ทางบ้านมาสู่ขอ และเพื่อเป็นการรวมธุรกิจระหว่างสองตระกูล คุณพ่อคุณแม่เขาจึงยินดีที่จะรับมิริน จากตระกูลเศตากุลมาเป็นสะใภ้
คุณหญิงมินตราเอง พอเห็นมิริน จะแต่งกับ ตระกูลเอนกรัตนภาค ซึ่งเป็นตระกูลดัง ก็รู้สึกเสียดาย อยากให้ลูกสาวของเธอลิญา ได้แต่งเสียเอง เธอก็มักจะเป่าหู ลิญา ให้เอาชนะพี่สาวของเธออยู่เสมอ
ลิญาเองลึกๆ ก็แอบชอบวัฒน์ เธออยากเป็นเจ้าสาวเสียเองมากกว่า แม้เธอจะรู้ว่า วัฒน์เป็นคนเจ้าชู้ แต่เธอเองก็เจ้าชู้ไม่แพ้กัน และเธอคิดว่าเธอจะเอาเขาอยู่แน่นอน
บรรยากาศในบ้านเริ่มตึงเครียด ทุกคนต่างยืนเงียบ
จนลิญาเอ่ยแทรกขึ้นมา
"แล้วพี่วัฒน์จะทำยังไงคะ จะยกเลิกการแต่งงานไหม"
ลิญาเอามือเข้าไปจับแขนวัฒน์ไว้
"นั่นสิ ทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้ว ทั้งจองสถานที่ ทั้งจองออแกไนซ์ ไหนจะแขกเหรื่อที่เราแจ้งไว้หมดแล้ว โอ๊ย เยอะแยะไปหมด "
คุณนายมินตรา เอ่ยเสริม
"ถ้าเปลี่ยนตัวเจ้าสาวล่ะ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม การจัดงาน การรวมธุรกิจ"
ทุกคนหันมามองหน้ากัน
ลิญายิ้มหวาน "ถ้าเป็นพี่วัฒน์ ญายินดีเป็นตัวแทนให้นะคะ"
"ถึงพี่วัฒน์จะไม่ได้รู้สึกอะไรกับญาแต่ญา.....เอ่อ คือญา "
ลิญาก้มหน้าแดง พอให้ทุกคนจับสังเกตได้ว่าอะไร เป็นอะไร
ส่วน วัฒน์ ที่นิ่งเงียบอยู่ไปพักหนึ่ง ก็พยักตกลงเบาๆ
ไหนก็ไหนแล้ว มันก็ยังดีกว่าการที่ต้องเสียหน้าล่ะวะ วัฒน์คิด
--------------------
- ผู้เขียน
