ตอนที่ 13 เสียดาย
1639 คำ
ตอนที่ 13 เสียดาย
ณ. เมืองไทย
ลิญายังคงโทรไปโวยวายรำพันกับคุณนายมินตราผู้เป็นแม่ ซึ่งตอนนี้เธอกับวัฒน์ย้ายออกมาอยู่ที่เรือนหอแห่งใหม่แล้ว ไม่ไกลจากบ้านของวัฒน์นัก
"คุณแม่ดูสิค่ะ แต่งงานกันไม่ถึง 3 อาทิตย์ พี่วัฒน์ก็ออกลาย ทำนิสัยเดิมอีกแล้ว ไปฮันนีมูนกลับมา อาทิตย์เดียวก็แอบรับสายผู้หญิงคนอื่น ถ้ารู้ว่าจะเจ้าชู้ไปทั่วขนาดนี้ หนูไม่แย่งมากจากพี่รินหรอก ....อุ๊ฟ.....ไม่ใช่สิ หนูไม่ยอมมาแต่งงานแทนเพราะพี่รินไปนอนกับคนอื่นหรอก " ลิญารู้ตัวว่าหลุดพูดอะไรออกไป ก็รีบแก้ต่างทันที เพราะเธอเหลือบไปเห็นแม่บ้านยืน ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
"แต่ ตระกูลเอนกรัตนภาค เค้ารวยมากนะลูก อยู่ๆ ไปเดี๋ยวเขาก็ดีกับลูกเอง ลูกแม่ก็ออกจะสวยและน่ารัก"
คุณนายมินตราปลอบใจลูกสาว
"โธ่ คุณแม่ ก็หนูเบื่อแล้ว หนูไม่น่ารีบแต่งงานเลย ตอนเป็นโสดสนุกว่าตั้งเยอะ "ลิญาบ่นกระปอดกระแปด
"ว่าแล้วก็เสียดาย คุณลี่เฉิน ที่ส่งดอกไม้มาให้ลูกเนอะ ยิ่งคนนี้ทั้งหล่อและรวยกว่าไม่รู้กี่เท่า วันงานลูก เขาก็มานะ โอ้ยยยยตัวจริงหล่อมากลูก หล่อยังกับดาราหนัง เสียดายถ้าลูกเดินมาเร็วกว่านี้อีกนิด ก็ได้เจอล่ะ "
"เขาอยู่เมืองไทยหรอคะ คุณแม่" ลิญาเริ่มให้ความสนใจ
"กลับไปแล้วลูก กลับไปเมืองจีนแล้ว เหมือนวันงานเค้ารีบมาก มาไม่ถึง 5 นาที ยังไม่ทันเข้างาน เขาก็บอกติดธุระ เสียดายที่ลูกไม่เจอ"
ลิญา รีบเปิด Ipad อีกเครื่องพิมพ์ข้อมูล ค้นหา ลี่เฉินทันที แน่นอนว่า คนระดับลี่เฉินต้องมีข้อมูลมากมายใน internet แค่เพียงกดชื่อข้อมูลและรูปของเขาก็พรึบเต็มไปหมด
แต่หากเป็นตระกูล เศตากุล ถึงจะเป็นครอบครัวที่มีฐานะพอสมควร แต่ก็ไม่สามารถเทียบติด กับ ตระกูลลี่ ได้ การจะหาข้อมูลของครอบครัวเธอใน internet ก็จะมีแค่ชื่อคุณพ่อของเธอและข้อมูลบริษัททั่วไปเท่านั้น
"โอ้วว คุณแม่ หล่อมากกกค่ะ ตายแล้ว หล่อขนาดนี้ หนูจะหาแบบนี้ได้อีกที่ไหน" ยิ่งอ่านโปรไฟล์ก็ยิ่งตลึงในความสามารถ แถมพูดภาษาต่างๆ ได้อีก 6 ภาษา แถมภาษาไทยก็คล่องราวกับเสียงเจ้าของภาษาเอง
"ใช่ไหมล่ะ ลูก แม่บอกแล้ว"
"โอเคค่ะ คุณแม่ หนูขอวางสายก่อนนะคะ ขอหาข้อมูลบางอย่างก่อนนะคะ"
ลิญารีบวางสายโทรศัพท์ ตาของเธอยังจับจ้อง ชายหนุ่มรูปงาม ใน Ipad อย่างปลาบปลื้ม
ลิญายิ้มในใจ หรือจะหาของเล่นใหม่ดีนะ
จริงๆ แล้วลิญา เธอก็แค่อยากเอาชนะ มิรินพี่สาวเธอ เพียงเพราะเห็นคุณพ่อ รักพี่สาวเธอมากกว่า
เธอแค่อยากทำลายงานแต่งงานของพี่สาวก็เท่านั้น
เธอไม่อยากเห็นพี่สาวของเธอมีความสุข แถมจะได้แต่งงานกับคนตระกูลดีกว่า อย่าง วิวัฒน์
เธอไม่ชอบที่เวลา วิวัฒน์มาบ้าน แล้วสนใจพี่สาวมากกว่าเธอ
สำหรับลิญาแล้ว เธอรู้แต่ว่าเธอต้องชนะเท่านั้น เธอไม่เคยแพ้ใคร เธอมักจะเด่นในกลุ่มเพื่อนฝูงของเธอ
แต่เมื่อเวลาเจอกลุ่มญาติพี่น้อง หรือผู้หลักผู้ใหญ่ที่เป็นเพื่อนพ่อ ทุกคนจะให้ความสำคัญและสนใจแต่มิริน เพราะพี่สาวของเธอทั้งสวย ทั้งเรียนเก่ง กิริยามารยาทก็เรียบร้อยเป็นที่ประทับใจของทุกคน ทำให้ลึกๆ เธอรู้สึกไม่พอใจมาตลอด ยิ่งเมื่อวิวัฒน์ หนุ่มหล่อให้ญาติผู้ใหญ่มาสู่ขอมิริน เธอยิ่งเก็บความแค้นเคืองในใจไว้ แต่เธอไม่แสดงออกมา ยังคงทำตัวเป็นน้องสาวที่น่ารัก รอวันนี้ วันที่เธอจะชนะพี่สาวอย่างมิรินได้
ส่วนความรักหรอ คนอย่างลิญาไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง
ตัวของวิวัฒน์เองก็เจ้าชู้มาก มักจะดีกับเธอแค่ประเดี๋ยวประด๋าว เก่งแต่เรื่องแบบว่า สุดท้ายก็มักจะหาเรื่องได้แวบหายไปตลอด
ขนาดแต่งงานกันเกือบ 3 อาทิตย์ยังขนาดนี้ อยู่กันไปนานๆ จะขนาดไหน ลิญาคิด
การแต่งงานครั้งนี้ อย่างไงแล้วสำหรับเธอก็คุ้ม ได้ทั้งสมบัติ ได้หุ้นส่วนจากการรวมธุรกิจของ 2 ตระกูล ก็ได้กำไรมากล่ะ ต่อให้หย่ากันเธอก็คงได้สมบัติมาไม่น้อย
ตระกูลเธอ เป็นตระกูลแค่ระดับต้นๆ อาจจะไม่ได้ยิ่งใหญ่เท่ากับตระกูลของ เอนกรัตนภาค แต่การแต่งงานนี้ก็สร้างผลประโยชน์ให้เธอและครอบครัวได้ในระดับหนึ่ง
ลิญา จ้องรูป ลี่เฉินใน Ipad ด้วยสีหน้าและแววตายิ้มร้าย หรือเธอจะหาเหยื่อ รายใหม่ดีไหมนะ
ในเมื่อพี่สาวเธอไม่อยู่ ก็ไม่มีอะไรให้เล่นสนุกเลย อะไรที่เธออยากได้ อย่างวิวัฒน์ เธอก็ได้มาแล้ว ถึงจะไม่ค่อยว้าว อย่างที่คิดไว้ พอได้มาก็รู้สึกแค่นั้นเอง
เอาไว้จับ ผู้ชายแบบลี่เฉิน ได้ ค่อยหาเรื่องหย่า กับ นายวิวัฒน์ก็ได้นี่นา ลิญาคิด
มือยังคงลูบใบหน้าของลี่เฉิน บน Ipad
ก่อนหยุดคิด "เอ๊ะ! แล้วลี่เฉินรู้จักเธอได้ยังไง ทำไมถึงส่งช่อดอกไม้มาให้เธอ ไปเจอเธอที่ไหนมานะ" ลิญาใช้ความคิดว่าเคยเจอลี่เฉินที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออก เธอส่ายหน้าสลัดความสงสัยออก ก้มดูภาพลี่เฉินต่อด้วยความหลงใหล "หล่อขนาดนี้ ฉันไม่ปล่อยให้พลาดไปหรอก"
------------------------
ที่ห้องประธานลี่
“พี่เฉิน มอร์นิ่งค่ะ” เสึ่ยวหยาง ลูกพี่ลูกน้องของลี่เฉิน เปิดประตูห้องทำงานพร้อมโชว์อาหารในมือที่เธอซื้อมาฝากจากภัตตาคาร
หญิงสาวยิ้มหวาน ก่อนเดินเข้าห้องทำงานลี่เฉินแบบคุ้นเคย
ลี่หนาน ที่เดินตามหลังเธอเข้ามาติดๆ ก่อนยักไหล่ อยู่ข้างหลัง เหมือนจะส่งสัญญาณ บอกใบ้พี่ชายว่า
เขาไม่ได้เป็นคนพาหล่อนเข้ามานะ
ลี่เฉิน หยุดมองทั้งคู่ เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะวางปากกาในมือลง
“พี่ลี่ ต้องพักบ้างนะค่ะ ฉันไปที่โรงพยาบาลเยี่ยมคุณลุงก็คลาดกับพี่ตลอด ฉันเลยต้องมาหาพีี่ที่นี่ไงค่ะ” เสี่ยวหยางพูดพลาง จัดเตรียมอาหารใส่ภาชนะ เตรียมยกมาให้ลี่เฉินที่โต๊ะทำงาน
“พี่งานยุ่งหนะ” ลี่เฉินตอบ ก่อนหันไปคุยกับน้องชาย
“แล้วนายล่ะ เจ้าหนาน พี่กลับบ้านก็ไม่เจอเรา คุณพ่อไม่ค่อยสบายยังจะออกตะลอนอีก “ลี่เฉินหันไปบ่นน้องชายแทน
“คุณพ่อจะกลับพรุ่งนี้แล้ว หายดีแล้วน่าพี่เฉิน อีกอย่างคุณแม่ก็ดูแลไม่ห่างเลย ผมเลยตั้งใจจะปล่อยให้เขากุ๊กกิ๊กกันบ้าง”
ลี่หนานตอบยิ้มทะเล้น
” ไอเจ้าบ้า” ลี่เฉินออกเสียงดุ
“แหม สองคนพี่น้องนี่ พูดกันอยู่นั่นแหละ มากินกันก่อนเถอะค่ะ กำลังร้อนๆ เลย” หญิงสาวแบ่ง เนื้อตุ๋นยาจีน ใส่ถ้วยยกใปให้ลี่เฉินที่โต๊ะทำงาน ส่วนอีกถ้วยยกให้ลี่หนาน ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ก่อนเธอนั่งลงตรงข้างๆ
“ว่าแต่ พี่สองคนนี่งานยุ่งกันมากเลยนะคะ โทรหาก็ไม่เคยจะว่าง นี่ถ้าไม่โผล่มาแบบนี้ ก็คงไม่ได้เจอ” เสี่ยวหยางทำเสียงงอน
“ถ้าคุณพ่อกลับไปพักที่บ้าน เราก็ไปหาที่บ้านได้นิ ว่างๆ ก็ไปนะ” ลี่เฉินบอก
“จริงนะคะ พี่เฉิน ถ้าไปแล้ว คือจะเจอพี่ใช่ไหมล่ะ ไม่ใช่พอไปแล้วก็ไม่เคยจะว่างเสียที”
“นี่ๆ พี่หนานก็นั่งตรงนี้ เอ๊ะอ๊ะอะไรก็พี่เฉิน พี่เฉิน “ลี่หนานทำเสียงล้อเลียน
“โอ๊ะ พี่หนานพี่อย่ามาพูดยังงี้นะ ก็เสี่ยวหยางเจอพี่จนเบื่อละนี่ ไปที่ไหนๆ ที่ไหนก็เจอ ทำยังกับคนว่างงาน” เสี่ยวหยางยกมือตีแขน ลี่หนานเบาๆ
“โอ้ย ตีพี่ทำไมหรอ แซวนิดเดียว จี้ใจดำอ่อ” ลี่หนานไม่เลิกล้อ
“พอๆ ทั้ง 2 คน เลิกเล่นอะไรเป็นเด็กๆ” ลี่เฉินยิ้มที่ลี่หนานกับเสี่ยวหยาง ล้อเล่นกัน
เสี่ยวหยางเป็นลูกสาวคนเดียว ของคุณอาลั่ว น้องชายของคุณพ่อพวกเขา จึงมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ทั้ง 3 คน เติบโตมาด้วยกัน จึงสนิทกันมาก ลี่เฉินและลี่หนานไม่ได้คิดอะไรกับเสี่ยวหยาง นอกจากมองเธอเป็น น้องสาวคนหนึ่งที่น่ารัก
ส่วนเสี่ยวหยางนั้น เธอแอบชอบลี่เฉินมาตั้งแต่เด็กๆ เธอมองเขาเป็นเหมือนฮีโร่ ที่เคยช่วยเธอ ตอนเป็นเด็ก เธอเคยถูกกลุ่มเด็กเกเรรังแก ลี่เฉินเข้ามาปกป้องเธอ นับตั้งแต่นั้นมา เธอก็ชอบเขามาตลอดและตามติดเขาแจ
หลังๆ พอเสี่ยวหยางตามติดเขามากๆ ลี่เฉินซึ่งพอจะเดาสิ่งที่เธอรู้สึก เขาก็พยายามรักษาระยะห่างพยายามแสดงออกให้รับรู้ว่าเขาคิดกับเธอแบบน้องสาว แต่ถึงกระนั้นเสี่ยวหยางก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่เสมอ
ลี่เฉินยังคงยุ่งอยู่กับงาน จนเขาลืมสืบเรื่องสาวน้อยคืนนั้นไปเสียสนิท ด้วยว่าไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าว ลึกๆ เขาเองก็อยากเคลียร์งานให้เสร็จโดยไว อย่างน้อยหากถึงวันหยุดปลายสัปดาห์นี้ เขาจะได้มีเวลาพักผ่อนและชาร์จแบตให้ตัวเองบ้างเสียที
-------------------------
- ผู้เขียน
