“เธอกับฉันเรามาตกลงอะไรกันหน่อยดีไหม” นีรชาได้แต่กระพริบตาปริบๆ อะไรของเขา เมื่อกี้ไม่ได้คิดจะจูบเธอหรอกเหรอ
“ตกลงอะไร” นีรชาตกอยู่ในอาการเดียวกับพระรองของเธอ ทว่านอกจากต้องรีบปรับสีหน้าแล้วยังต้องสั่งให้หัวใจหยุดเต้นผิดจังหวะได้แล้ว
“ก็ต่อไปนี้ฉันกับเธอต้องเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ”
“แล้วยังไง” พายุคงไม่อาจล่วงรู้ว่าแม่นักเขียนยังไม่สามารถลืมสายตาของเขาในตอนนั้นได้
มันดูจริงจัง ดุดันแต่ก็อ่อนโยนในคราวเดียวกัน
ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาทันทีที่ถูกถาม เขาเดินไปที่กระเป๋าของเขาก่อนจะกลับมาพร้อมไอแพดกับเครื่องปั๊มลายนิ้วมือ
พายุไม่ได้พูดอะไร นีรชานั่งมองนิ้วเรียวยาวพิมพ์ข้อความอะไรสักอย่างลงไปในไอแพดเครื่องบางเฉียบ ใช้เวลาราวๆ ห้านาทีเห็นจะได้ก่อนที่เขาจะสั่งปริ๊นสิ่งที่พึ่งทำเสร็จผ่านสมาร์ทโฟนออกมาเป็นกระดาษแผ่นหนึ่ง
“อะไร” หลังจากกวาดสายตาอ่านข้อความเหล่านั้นผ่านๆนีรชาถึงกับต้องหันไปถามด้วยควา
