Chapter.29
ในค่ำคืนที่มืดมิดมีแสงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า เสียงจั๊กจั่นเรไรร้องแข่งความเงียบสงบในยามรัตติกาล พิมรภามองเหม่ออกนอกหน้าต่าง เธอแหงนหน้าขึ้นมองดาวบนท้องฟ้า สายตาเจ้ากรรมเผลอหันไปมองบ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ติดกับรั้วบ้านเธอ เธอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
นี่กะจะให้เธอหันไปไหนต้องนึกถึงเขาเลยใช่มั้ย?..
แต่ก็ไม่ผิดหรอก เธอต่างหากล่ะที่ผิด ...ผิดที่ยังลืมไม่ลง
“มาๆนี่ยัยพิม” มลชนกลากแขนเพื่อนไปนั่งบนเตียงจนพิมรภาทำหน้าเด๋อด๋าสงสัยว่าหล่อนกำลังจะทำอะไร
“อะไร?”
“มานี่ นั่งดูวิธีแต่งหน้าสวยๆแล้ว เลยอยากให้แก...”
“เป็นหนูทดลอง” พิมรภาตอบเอง
“เหอะน่า โสด ๆสวย ๆ สิ อย่าได้ปล่อยให้หน้าโทรมเด็ดขาด ไปสมัครงานที่ไหนจะได้โชคดี” คำสุดท้ายมลชนกลดเสียงลงแผ่วเบา เพราะกลัวพ่อหมูแม่อ้อยจะได้ยิน เพราะทั้งสองโกหกท่านว่าแค่มาพักร้อน พวกเธอต้องรีบหางานให้เร็วที่สุด ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง
“โอ
