ภรรยาที่คุณอาไม่รัก

สัญญาแต่งงาน

"คุณอา!ปล่อยมินดา...มินดาขอร้อง"มินดาดิ้นหลีกหนีปากอุ่นและมือหนาที่กำลังกอบกุมเต้าอวบอิ่มของเธออยู่

น้ำตาแห่งความเสียใจรินไหลออกมาที่โดนข่มเหงทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ทว่า...ตอนนี้ธนินไม่ได้ใส่ใจสนใจเสียงร้องขออีกแล้ว

"ทีกับชั้นเธอดีดดิ้นกับไอ้หมอนั่นไปถึงไหนต่อไหน..เสียตัวให้ผัวมันไม่ได้ทำให้เธอตายหรอกนะมินดา!"

ยิ่งนึกถึงเรื่องวันนี้ก็ยิ่งเพิ่มอารมณ์ความปรารถนาให้ธนินมากขึ้น มินดายอมแพ้หยุดดิ้นลงทันทีปล่อยให้อาธนินทำตามที่ใจอยากเพราะเธอดิ้นจนหมดแรงจะต่อต้านกับร่างแกร่งกำยำของผู้ที่จะเป็นสามีเธอจริงๆอีกไม่กี่นาทีนี้แล้ว ทันทีที่เม็ดประทุมสีชมพูโดนปากอุ่นขบเม้มความรู้สึกสะท้านสยิวเข้ามาแทนที่ความหวาดกลัวทันทีจนมินดาสะกดกลั้นมันไม่ไหวอีกต่อไป

"อูยยย"

เสียงสั่นพร่าของมินดาเผลอครางออกมาในขณะที่ตาของเธอยังหลับพริ้มหน้าสวยนั้นเหยเกด้วยความเสียวรัญจวน มือหน้านั้นลูบไล้ไปทั่วร่างเนียนของมินดาที่ตอนนี้เปลือยเปล่าล่อนจ้อน

"อ้าขาหน่อย!"

"ไม่!"

เมื่อร่างภายใต้การควบคุมพยศธนินเลยต้องแยกขาเรียวออกเอง พร้อมกับก้มลงไปที่กลีบสาวเพื่อจะลงโทษในความพยศดื้อร้นของมินดา นิ้วของเขาแหวกกลีบอวบนั้นออกก็ต้องแปลกใจเพราะเนื้อเนินสาวแทบจะไม่มีร่องรอยการร่วมเพศมาก่อน

'นี่มินดายังบริสุทธิ์อยู่เหรอ' ธนินพูดกับตัวเองเบาๆในใจด้วยความรู้สึกที่ดีใจ เพราะในชีวิตนี้อยู่มานมนานไม่เคยได้หลับนอนกับสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องเลยสักคน ไม่รอช้าเขาเอาลิ้นเข้าไปปาดโลมเลียลงบนจุดสยิวของมินดาทันทีร่างบางถึงกับกระตุกด้วยความตกใจและดิ้นส่ายไปมาด้วยความเสียวสยิว

"โอวว~ ซี้ดดด...คุณอาทำอะไรมินดา..อ๊า!"

เสียงครางอย่างสยิวพร้อมกับซู้ดปากไปมาออกมาอย่างไม่ขาดสาย

"ชอบมั้ย?"

"อ๊า..เบาๆได้มั้ยคะคุณอามินดาเสียว.."

"บอกมาก่อนชอบมั้ย?"

"อูยยย...ไม่รู้"

มินดายังคงปากแข็งไม่ตอบ แต่เริ่มขยับเข้ามาเบียดหาลิ้นของธนินอย่างเป็นจังหวะด้วยความเสียวจนสุดขีด สักพักร่างบางนั้นเกร็งหงัดพร้อมกับเสียงหวีดเล็กๆออกมาจากลำคอ

"เสร็จแล้วเหรอ?"

ธนินถามขึ้นเมื่อเห็นมินดาหยุดและหลีกหนีลิ้นของเขาธนินหยุดทำทุกอย่างทันทีเมื่อเห็นว่าเธอเสร็จสมแล้ว

"มะ..ไม่รู้"

มินดาหลบหน้าหลบตาพยายามไม่สบสายตาคมกล้าคู่นั้นที่ตอนนี้ลุกขึ้นมานอนเคียงข้างกับมินดา สายตาคมกล้าเปล่งประกายคมกริบกำลังจับจ้องมองมา

"วันนี้ลงโทษแค่นี้แหละ..เดี๋ยวคืนนี้จะมาต่อให้"

"ยังมีต่ออีกเหรอคะ?"

มินดาถามออกมาด้วยหัวใจสั่นไหวเธอก็นึกว่าจะเสียตัวตอนนี้แต่อาธนินหยุดกะทันหันทำให้เธอมึนงงไปหมด

"เราเป็นอะไรกันมินดา...ตอบมาให้ชั้นได้ยินว่าเราเป็นอะไรกัน?..แล้วชั้นมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง..ต่อไปนี้ห้ามไปอยู่กับผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่ชั้น...อ้อ..ชั้นไม่ได้หึงหวงเธอหรอกนะ..แค่ไม่อยากเสียหน้า"

เสียงทุ้มที่กล่าวออกมานั้นเหมือนกำลังกลั้นสะกดอารมณ์เอาไว้ แต่มุมปากของอาธนินถูกยกขึ้นเล็กน้อยยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ

"แต่เรื่องวันนี้มินดาไม่ผิด"

"ยังจะเถียงอีกเหรอ...หรือต้องโดนสั่งสอนอีกที...ตอบมาเดี๋ยวนี้"

"เป็นสามีภรรยากันค่ะ!...พอใจคุณอาหรือยัง?"

"ในเมื่อรู้แล้วก็อย่าได้พูดอีกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน"

อาธนินออกคำสั่งอย่างผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า แววตาของเขานั้นยังคงความแข็งกร้าวและเย็นชาไร้ซึ่งความอ่อนโยน

"เธอมีหน้าที่แค่เรื่องบนเตียง..แลัวชั้นจะเลี้ยงดูให้สุขสบายในฐานะเมียที่ออกหน้าออกตา"

"หมายความว่าคุณอามีเมียที่แอบไว้เหรอคะ?"

"เรื่องนั้นต้องไปถามพ่อเธอเองนะ...ในสัญญาแต่งงานระบุไว้แล้วว่าชั้นจะมีกี่เมียก็ได้..แต่เธอคือเมียที่ออกหน้าออกตาในสังคม รู้อย่างนี้แล้วช่วยทำหน้าที่ให้สมกับเป็นสะไภ้ของตระกูลศิริการกุลด้วย"

อาธนินพูดเสร็จก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่เข้าห้องน้ำไปทันที ได้ยินเสียงเขาเปิดน้ำในห้องน้ำเสียงดังเหมือนกำลังจะอาบน้ำอยู่ แต่ทว่าตอนนี้มินดากำลังช๊อกเรื่องสัญญาอยู่

'สัญญาอะไรกันมินดาไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย คุณพ่อรักมินดาบ้างมั้ยคะ..ทำไมคุณพ่อต้องทำร้ายมินดาถึงขนาดนี้ด้วย?'

น้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจค่อยๆไหลรินออกมาด้วยความเจ็บช้ำไปหมดทั้งกายและใจ มินดาต้องเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแค่เพียงเพราะไม่อยากดื้อรั้นกับผู้เป็นบิดา ทั้งแต่คุณแม่เธอจากไปวีกิจผู้เป็นพ่อก็เข้ามาครอบงำทุกอย่างในชีวิตของเธอแม้กระทั่งเรื่องเรียนเรื่องส่วนตัว ถูกห้ามมีแฟนจนกว่าจะเรียนจบ พอเรียนจบมาก็ถูกบังคับให้แต่งงานแล้วสัญญาการแต่งงานก็ระบุไว้ว่าเธอเป็นภรรยาหลวงอย่างนั้นเหรอ?

'ยังมีอีกกี่ครั้งที่มินดาจะเจ็บช้ำเพราะการที่ต้องตามใจคุณพ่อคะ?'

เธอลุกขึ้นนั่งร้องไห้จนสั่นไปทั้งร่าง ธนินออกมาเห็นภาพนั้นพอดี เขารู้สึกสั่นสะท้านใจที่เห็นมินดาร้องไห้อย่างหนักแบบนั้น เพราะไม่รู้ว่ามินดาเสียใจเรื่องอะไร เรื่องเสียตัวหรือว่าเรื่องสัญญานั้น

"หยุดร้องไห้เถอะ...พรุ่งนี้ไปสิงคโปร์กับชั้น..ชั้นต้องไปร่วมงานเลี้ยงซึ่งต้องพาเมียไปโชว์ต่อหน้าสื่อด้วย..หน้าที่แรกของเธอมาถึงแล้วมินดา...ไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าว..ชั้นจะไปรอข้างล่าง"

น้ำเสียงสั่งการของอาธนินนั้นแผ่วเบาลงเมื่อเห็นมินดาร้องไห้ อยากจะเข้าไปปลอบอยู่หรอกแต่ฐิติก็มีมากกว่าที่จะทำแบบนั้น

"ค่ะ"

มินดาพยักหน้าตอบรับคำของอาธนินด้วยน้ำตานองหน้า จมูกแดงและหน้าแดงไปหมดเพราะร่องรอยของการร้องไห้อย่างหนัก ธนินรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาจับใจแต่ว่าเขาจะใจอ่อนรักมินดาไม่ได้ เขาไม่อยากรักผู้หญิงที่เอาตัวเข้าแลกเพราะหนี้สินแบบเธอ