ตอนที่ 5
1000 คำ
EP.05
“ก็เป็นผู้ช่วยอาร์ตไง แม่ไม่ได้ให้น้องไปทำตำแหน่งอะไรสักหน่อย”
“ผมไม่ต้องการผู้ช่วยครับ คุณฝ้ายก็ดูแลทุกอย่างได้อยู่แล้ว”
‘ฝ้าย’ ก็คือเลขาของเขาที่นั่งประจำอยู่หน้าห้อง เขาอยากบอกแม่ตรงๆ ว่าไม่ต้องการตัวถ่วง ยิ่งเห็นท่าทีก็ยิ่งหงุดหงิด ถ้าต้องทนมองทุกวันเขาคงจะประสาทไปก่อนแน่
“นี่เธอ ออกไปข้างนอกก่อนสิ ฉันจะคุยกับคุณแม่”
อิ่มนวลพยักหน้าให้ปลายรุ้งที่เงยหน้าขึ้นมอง ในเชิงให้ออกไปก่อนตามที่อนวัทย์บอก และเพียงเจ้าของร่างแบบบางเปิดประตูก้าวออกไป อนวัทย์ก็ไม่ต้องยั้งอารมณ์อีก
“คุณแม่พายายนั่นมาที่นี่ทำไมครับ คุณแม่ก็รู้ว่าผมไม่อยากเจอหน้า แค่อยู่บ้านเดียวกันก็เอียนจะแย่อยู่แล้ว นี่คุณแม่ยังพามาให้เห็นที่ทำงานอีกเหรอครับ”
เสียงของเขาที่ดังตามมาก่อนที่หล่อนจะปิดประตูทำให้ปลายรุ้งชะงักเท้า ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูอย่างเบามือที่สุด รู้ว่าเขาตั้งใจพูดให้หล่อนได้ยิน สิ่งใดที่จะทำให้หล่อนเจ็บใจอนวัทย์ไม่เคยเบา
ดวงตากลมโตคล้ายจะมีน้ำรื้นขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ก่อนจะรีบแหงนหน้ากะพริบเปลือกตาถี่ๆ เพื่อสลัดไล่หยาดน้ำตาให้ไหลกลับคืนไป เพราะเลขาของเขากำลังมองมาทางนี้
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะอาร์ต น้องเป็นเมียของอาร์ตนะ”
“เมียอะไรกันครับคุณแม่ ก็แค่ผู้หญิงที่ผมจดทะเบียนสมรสด้วยเท่านั้น ไม่ได้ถือว่าเป็นเมียสักหน่อย”
“นั่นแหละ ยังไงก็คือเมีย อาร์ตควรให้เกียรติหนูรุ้งให้มากกว่านี้”
“คุณแม่ครับ อย่าให้ผมต้องย้ำอีกครั้งว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นเพราะใคร ถ้าคุณแม่กับคุณอาดาราไม่วางแผนร่วมกัน เรื่องราวก็คงไม่เลยเถิดมาจนถึงป่านนี้”
“แล้วยังไงล่ะอาร์ต ยังไงอาร์ตก็แต่งงานกับน้องแล้ว แล้วหนูฟ้าก็แต่งงานกับคุณเควินไปแล้วเหมือนกัน ไม่มีทางที่อาร์ตและหนูฟ้าจะกลับมาหากันได้อีก และแม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าหนูฟ้าก็ไม่มีทางกลับมาหาอาร์ตแน่นอน”
“ครับ! ผมเข้าใจ ผมเข้าใจที่คุณแม่พูดทุกอย่างเลย แล้วผมก็ต้องอดทนมากๆ ที่จะต้องยอมรับในเรื่องนั้น ต้องยอมรับว่าถ้าคุณแม่กับคุณอาดาราไม่ก่อเรื่อง ผมกับฟ้าก็ไม่ต้องแยกจากกัน แต่ถึงผมจะพูดอะไรตอนนี้ ก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว”
“อาร์ตรู้แบบนี้ก็ดีแล้วนี่ลูก”
“แต่นั่นไม่ใช่ว่าผมต้องยอมรับปลายรุ้งเป็นเมีย ผมไม่ใช่ผู้ชายที่จะเอากับใครก็ได้นะครับ”
“ตายแล้ว! ตาอาร์ต ทำไมพูดจากับแม่แบบนี้”
“แล้วคุณแม่จะต้องให้ผมปั้นแต่งคำพูดอะไรอีก ในเมื่อคุณแม่ก็ไม่เคยแคร์ผมอยู่แล้ว คุณแม่อยากจะทำอะไรกับผมก็ทำ อยากจะทำร้ายหัวใจผมยังไง คุณแม่ก็ทำ! คุณแม่ไม่เคยคิดเลยว่าผมจะเจ็บจะช้ำแค่ไหน ผู้ชายก็มีหัวใจรักพอๆ กับผู้หญิงนะครับ ไม่ใช่ว่าจับดูไม่มีหางแล้วจะเอาได้หมด ผมไม่ใช่สัตว์!”
“อาร์ต!”
อิ่มนวลอุทานเสียงหลง ควานหายาดมยาหม่องในกระเป๋าออกมาสูดดมเร็วไว เพราะคำพูดของลูกชายร้อนแรงตามอารมณ์ของเขา และหล่อนต้องเป็นคนที่เย็นลง เพราะไม่อย่างนั้นสิ่งที่หวังไว้คงไม่มีทางเป็นไปได้
“เอาล่ะเอาล่ะอาร์ต แม่จะไม่เถียงกับเรา แม่แค่ขอความเห็นใจให้หนูรุ้งบ้าง หนูรุ้งไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะลูก คนที่ผิดก็คือแม่เอง เพราะแม่เป็นคนเสนอความคิดเห็นทุกอย่าง แม่เป็นคนวางแผนเองทั้งหมด หนูรุ้งก็แค่ตกกระไดพลอยโจนเหมือนลูกนั่นแหละ”
“ถ้าอย่างนั้น คุณแม่ก็ให้เราหย่ากันสิครับ คุณแม่จะทู่ซี้อยู่ทำไม ผมไม่ได้รักปลายรุ้ง แล้วปลายรุ้งก็…” คำพูดชะงักอยู่แค่นั้นเมื่อนึกถึงใบหน้าอ่อนใสแทบไร้เครื่องสำอางแต้มแต่ง เพราะสายตาของปลายรุ้งที่มองเขาไม่ได้บ่งบอกว่าหล่อนคิดเช่นเดียวกันกับเขา
“อาร์ต... แม่ขอร้องล่ะ ช่วยทำดีกับน้องรุ้งหน่อย อาร์ตดูสิลูก น้องรุ้งมีอะไรเสียหายบ้าง หน้าตาก็ละม้ายคล้ายหนูฟ้า ออกจะอ่อนหวานกว่าหนูฟ้าด้วยซ้ำ งานบ้านงานเรือนน้องรุ้งก็ทำได้ทุกอย่าง แล้วแม่ก็เชื่อว่าน้องรุ้งจะเป็นแม่ที่ดีได้ด้วย”
“ผมไม่ต้องการผู้หญิงแบบนั้นนะครับคุณแม่ ผมต้องการผู้หญิงที่ก้าวเดินไปพร้อมๆ กับผมได้ ผมต้องการผู้หญิงที่จะเสริมธุรกิจของเราให้เจริญรุ่งเรืองได้ ไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องคอยเดินตามหลังผู้ชาย ซื่อบื้อ วันวันเอาแต่นั่งอาย ทำตัวเป็นหุ่นเชิด ใครจะจูงจมูกไปตรงไหนก็ได้”
“ตาอาร์ต! ทำไมพูดแบบนี้ล่ะลูก”
“ผมพูดเรื่องจริงครับคุณแม่ ไม่มีอะไรจะจริงไปกว่านี้อีกแล้ว อย่าให้ผมต้องฝืนความรู้สึกตัวเองมากไปกว่านี้เลยครับ”
“แล้วอาร์ตไม่สงสารน้องบ้างเลยเหรอ”
“ก็เพราะว่าสงสารไงครับถึงได้ทำแบบนี้ หย่ากันไปซะ ปลายรุ้งจะได้ไปมีชีวิตของเขา ไม่ต้องมาผูกติดอยู่กับผม เพราะไม่มีทางที่ผมจะรักปลายรุ้ง ไม่มีวันนั้นหรอกครับคุณแม่”
อิ่มนวลถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม้จะได้ฟังคำยืนยันหนักแน่นจากปากลูกชาย แต่หล่อนจะไม่ยอมแพ้ จุดประสงค์ที่มาโรงแรมในวันนี้ไม่ใช่มาฟังคำบ่นระบายอารมณ์ของลูกชาย แต่เพราะหล่อนต้องการอะไรที่มากกว่านั้น
- ผู้เขียน
