ตอนที่ 3
969 คำ
EP.03
‘ได้! ถ้าแกต้องการตามนั้น แกก็ไปหย่ากับตาอาร์ตได้เลย แต่ฉันไม่มีเงินห้าสิบล้านไปคืนคุณอิ่มหรอกนะ’
‘คะ? ทำไมล่ะคะแม่ แม่หมายความว่ายังไงคะ’
‘ก็หมายความตามที่พูด ไม่มีก็คือไม่มี’
‘รุ้งไม่เข้าใจค่ะ’
‘ฉันใช้ไปหมดแล้ว’
‘หมดแล้ว... หมดได้ยังไงคะแม่ ยังไม่ถึงอาทิตย์เลยนะคะ แม่เอาเงินไปใช้อะไรหมด ตั้งห้าสิบล้าน’
‘ฉันก็เอาไปใช้หนี้’
‘หนี้อะไรคะแม่! ห้าสิบล้านกินทั้งชาติก็ยังไม่หมดเลยนะคะ แม่เป็นหนี้อะไรคะ’
ปลายรุ้งยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี แม่ที่อ้ำอึ้งไม่ยอมบอกว่าเอาเงินไปทำอะไรและจะมีสักกี่ช่องทางที่จะเสียเงินมากมายขนาดนั้น และเมื่อหล่อนถามแม่ก็ยอมรับ
‘แม่ติดหนี้การพนันเหรอคะ’
‘ใช่ แล้วจะทำไม’
‘ทำไมล่ะคะแม่ ทำไมแม่เล่นการพนัน แม่ก็รู้ว่ามันไม่ดี แม่ก็สอนรุ้งเองว่าไม่ให้ไปข้องแวะแล้วทำไมแม่ถึงไปเล่น’
‘ก็ฉันเหงา พ่อแกก็ไม่สนใจฉัน วันวันถ้าไม่ไปวัดก็ไปเล่นหมากรุก ปล่อยให้ฉันอยู่บ้านคนเดียว แกก็เอาแต่ขลุกอยู่กับจานชามของแก พวกแกมีใครสนใจฉันบ้าง ฉันเหงาฉันก็ต้องหาเรื่องผ่อนคลายบ้างสิ’
‘แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่แม่จะไปเล่นการพนันนะคะ’
‘ช่วยไม่ได้ เล่นไปแล้ว’
แม่ที่ตอบคำถามหล่อนสีหน้าไม่สะทกสะท้าน ไม่เหมือนแม่ที่หล่อนเคยรู้จักเลย และหล่อนก็คงไม่รู้จักแม่จริงๆ ตั้งแต่ที่แม่ร่วมมือกับแม่ของอนวัทย์ทำร้ายขวัญนภา
‘แม่ต้องไปเอาเงินมาคืนคุณป้าอิ่มนะคะ’
‘ถ้าแกอยากให้บ้านหลุดไปเป็นของคนอื่น ก็เอาสิ!’
‘หมายความว่าแม่... แม่เอาบ้านไปจำนองเหรอคะ แม่! แม่ทำอย่างนี้ได้ยังไง ทำได้ยังไงคะแม่!’
‘นี่ฉันเป็นแม่ของแกนะยายรุ้ง แกมีหน้าที่ทำตามคำสั่งฉัน หรือแกอยากเป็นลูกอกตัญญู แกฟังแม่นะยายรุ้ง แกต้องรีบมีลูกกับตาอาร์ตให้เร็วที่สุด เพราะคุณอิ่มบอกว่าจะรับขวัญหลานคนแรกยี่สิบล้าน แม่ก็จะได้เงินตั้งยี่สิบล้าน’
ท่าทางเพ้อฝันถึงเงินก้อนโตของแม่ทำให้หล่อนพูดไม่ออก แต่จะไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นแน่
‘แม่คะ... รุ้งจะไม่ทำค่ะ และพี่อาร์ตก็เกลียดรุ้งอย่างกับไส้เดือนกิ้งกือ เขาไม่มีทางจะมีลูกกับรุ้งได้หรอกค่ะ แค่มองหน้าก็ยังไม่อยากมองด้วยซ้ำ’
‘แกก็ไม่ต้องให้เขามองหน้าแก แค่ให้เขามองอย่างอื่น’
‘แม่!’
‘นะรุ้ง เชื่อแม่เถอะ แม่รู้ว่าแกเข้าใจว่าต้องทำยังไงให้ตาอาร์ตนอนกับแกให้ได้ พอมีครั้งแรกมันก็มีครั้งที่สองและครั้งที่สามตามมาเองแหละ เป็นไปตามธรรมชาติของเมียผัว ไม่นานแกก็จะท้อง แค่นั้นเราก็จะได้ทุกอย่างแล้ว ตาอาร์ตก็เป็นลูกชายคนเดียวของคุณอิ่ม แม่ว่าไม่แค่ยี่สิบล้านหรอกที่แกจะได้ แกจะต้องได้ทุกอย่างเลย’
‘รุ้งไม่ทำค่ะแม่ ไม่มีวันทำด้วย’
‘แต่แกต้องทำ นี่คือคำสั่ง เพราะฉันต้องการเงินอีกยี่สิบล้าน ถ้าแกไม่อยากให้ฉันขายเฟอร์นิเจอร์ในบ้านนี้กิน หรือแกอยากให้พ่อแกรู้ว่าเงินในบัญชีมันไม่พอจะยาไส้อยู่แล้ว’
ในยามนั้นหล่อนแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าแม่จะเอาสิ่งนี้มาขู่ คิดไม่ออกว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป จะให้ทำอย่างที่แม่ต้องการก็ไม่ได้ แม้ในส่วนลึกใจจะทรยศความผิดชอบชั่วดี เพราะหล่อนก็อยากเป็นเจ้าสาวของเขา แต่ก็เป็นแค่ความคิดที่หล่อนไม่เคยอยากให้เป็นจริงเลย เพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
อนวัทย์กับขวัญนภารักกันเหนียวแน่นตั้งแต่เรียนจนถึงวันแต่งงาน ไม่มีทางใดเลยที่ความฝันน่าอดสูนั้นจะเป็นจริงไปได้ แต่เมื่อความเป็นไปได้ตกใส่หล่อนยังไม่รู้เนื้อรู้ตัว กลับเป็นหล่อนเองที่จัดการกับตัวเองไม่ได้ ว่าควรจะทำให้เขาเกลียดจนขอหย่าขาดซึ่งหล่อนจะไม่ต้องค*****นสินสอด หรือทำตัวให้เขารักหล่อนในสถานะเมียของเขาตลอดไป
ความน่าอดสูในความคิดของตัวเองทำให้หล่อนยิ่งขมขื่น จะทนให้เขาด่าว่าได้นานแค่ไหน หรือควรจะปล่อยไปตามแต่โชคชะตาจะนำทาง เมื่อสถานะของหล่อนกับเขาในเวลานี้ก็ได้มาเพราะโชคชะตาไม่ใช่หรือ
ยามเช้าอนวัทย์รีบลงมาจากชั้น 2 เพราะเมื่อคืนเขาดื่มหนักไปหน่อยทำให้วันนี้ตื่นสาย ทั้งที่มีประชุมกับผู้จัดการฝ่ายต่างๆ ที่โรงแรม แต่เมื่อเดินผ่านห้องอาหาร ตั้งใจอยู่แล้วว่าจะไม่มองเข้าไป ทว่าเสียงทักของแม่ก็ทำให้ต้องเดินเข้าไปอย่างเสียไม่ได้
“เมื่อคืนกลับดึกเหรออาร์ต”
“ครับคุณแม่” เขาตอบพลางก้มลงหอมแก้มอิ่มๆ ของแม่ โดยไม่แม้แต่จะชำเลืองมองไปยังคนที่นั่งในฝั่งตรงกันข้าม
“แล้วนี่รีบเหรอ ทานข้าวเช้ากับแม่ก่อนสิ”
“รีบครับ ผมมีประชุมผู้จัดการแต่เช้า”
“แล้วช่วงบ่าย อาร์ตมีไปไหนหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ ตอนบ่ายผมว่าง คุณแม่มีอะไรเหรอครับ”
- ผู้เขียน
