'ลูกไม้'มาเฟีย

#9

หนูมุกตอนที่ออกจากห้องน้ำมา เธอทำเป็นไม่เห็นผู้ซึ่งนั่งมองเธอทุกการเคลื่อนไหวอยู่ที่ปลายเตียง แต่เมื่อจู่ๆเขาลุกและเดินเข้าห้องน้ำไป หนูมุกมองตามหลังอย่างไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไร จึงฉกฉวยเวลานี้ปีนขึ้นเตียงสอดตัวเองภายใต้ผ้าห่มและขยับไปนอนอีกด้านสุดขอบของเตียงและนำหมอนข้างมาวางไว้กลางเตียงดั่งเสมือนว่าเป็นปราการด่านที่สามารถป้องกันทุกอย่างที่จะล่วงล้ำเข้ามา

หนูมุกหลับตาลงทันทีและพยายามกำหนดลมหายใจของตัวเองให้สม่ำเสมอ เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาอีกครั้ง อลันหันไปมองและแอบยิ้มอย่างรู้ทัน และเขาเดินเลยไปที่ตู้เสื้อผ้าที่เมื่อตอนบ่ายแม่บ้านเข้ามาจัดให้เรียบร้อยตรงมุมเดิมที่เคยเป็นตำแหน่งของเขา อลันหยิบชุดนอนและแต่งตัวหน้าตู้เสื้อผ้าที่อยู่อีกฝั่งของกำแพงด้านปลายเตียงอย่างจงใจ แต่สายตาจับจ้องคนบนเตียงนอนที่แกล้งหลับตลอดเวลา 

“ทำไมไม่ไปทำในห้องน้ำนะ...คนบ้า” หนูมุกแอบชำเลืองตามองและคิดในใจอย่างหงุดหงิด เพราะคิดว่าอลันคงไม่เห็นเพราะเธอปิดไฟหัวเตียง มีเพียงแสงไฟสลัวจากดาวไลท์บริเวณตู้เสื้อผ้า ทำให้หนูมุกเห็นท่อนบนของอลันอย่างชัดเจน ด้วยมัดกล้ามเนื้อหน้าอกแกร่งถึงหน้าท้องแบบราบสวยงามและเซ็กส์ซี่มาก อลันแกล้งสาวถ้ำมองด้วยการใส่แต่กางเกงนอนขายาวและเดินขึ้นเตียงฝั่งที่เป็นของเขามาโดยตลอดและจะตลอดไป

หนูมุกหลับตาปี๊แต่หัวใจของเธอเต้นแรงมาก จนเธอไม่แน่ใจว่าผู้ร่วมห้องจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นหรือเปล่า “พี่อลันคนบ้าทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยนะ” หนูมุกคิดในใจอีกแล้ว เพราะตั้งแต่เล็กจนโตก็พึ่งจะเคยเห็นผู้ชายที่แอบเปลือยบางส่วนใกล้ๆก็ตอนนี้ และถึงแม้เธอจะไม่ค่อยมีความรู้ความชำนาญด้านนี้มากนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าพี่อลันดูดีมาก แค่หน้าตาว่าผ่านแล้วยิ่งรูปร่างน่าจะทำให้ผู้หญิงที่ได้พบเห็นฆ่ากันตายเพื่อแย่งตำแหน่งผู้ที่จะได้ครอบครอง

อลันยิ้มกับหมอนข้างที่วางกั้นกลางกินพื้นที่ส่วนใหญ่ของเตียงนอน ส่วนหญิงสาวแกล้งหลับอยู่เกือบขอบเตียงแค่ผลิกตัวนิดเดียวก็ล่วงลงไปได้เลย อลันค่อยๆก้มหน้าลงไปที่ใบหน้าหวานนั้นซึ่งตอนนี้ใบหน้าคนทั้งสองห่างกันแค่คืบ อลันหายใจเข้าเบาๆ แต่แกล้งหายใจออกแรงขึ้นเพื่อให้ลมหายใจของเขาเป่าลดที่แก้มเนียนใส เมื่อหนูมุกสัมผัสได้ถึงลมหายใจและกลิ่นน้ำยาบ้วนปากหอมสดชื่นจาก  พี่อลันของเธอทำให้เส้นขนอ่อนตามเนื้อตัวหนูมุกต่างพร้อมใจกันชูชัน เธอเกิดอาการเกร็งอย่างเห็นได้ชัด อลันแอบยิ้มขำในอาการนั้นของหนูมุก และเขาก็เลื่อนใบหน้าไปและแกล้งเป่าลมเบาๆไปที่ใบหูน้อยๆข้างที่อยู่ฝั่งเขาอย่างจงใจ

“คนบ้า!”  หนูมุกลืมตาและร้องออกมาอย่างหมดความอดทน และยกมือขึ้นมาปิดแก้มของตัวเองอย่างป้องกันสิ่งที่ไม่พึงปราถนา ที่กำลังจะสร้างความรู้สึกบางอย่างให้กับตัวเธอ

“คิดจะหนีไปไหนอีก...เวลานั้นหมดลงแล้ว” อลันพูดพร้อมแขนทั้งสองข้างคร่อมตัวหนูมุกไว้ทันที

“หน้าด้าน...คนเขาหนีแล้วยังจะตามอีก” หนูมุกพูดออกไปอย่างคนน้อยใจมากกว่าไม่พอใจ

“บัญชีเก่ายังไม่ได้ชำระความ...คิดจะสร้างเรื่องใหม่อีกแล้วเหรอ....แต่คำเมื่อกี้อะไรนะ...หน้าด้านหมายความว่าอะไร” หนูมุกอมยิ้มคนอะไรโดนด่าแล้วยังไม่รู้ตัวอีก เธอรู้ดีว่าถึงแม้อลันจะสามารถพูดกับฟังภาษาไทยได้เป็นอย่างดี แต่สมัยที่เขาอยู่เมืองไทยนั้นเขาก็เรียนอยู่ในสถาบันนานาชาติเขาจึงไม่ถนัดการเขียนกับอ่านมากนัก และด้วยที่บ้านถึงแม้พวกเราจะใช้ภาษาไทยกันแต่ก็จะใช้ภาษาที่สุภาพ ทำให้อลันไม่ค่อยคุ้นกับคำแสลงแปลกๆ หรือคำหยาบคายเขาจะไม่เข้าใจมันเลย

หนูมุกยังจำได้เวลาที่อลันได้รับข้อความทางไลน์จากเธอหรือจากเพื่อนที่เป็นคนไทยที่ไปเรียนในต่างแดน บางคำเขาต้องส่งมาถามหนูมุกว่าประโยคคำแปลกๆภาษาไทย คืออะไร เพราะบางครั้งเราก็พิมพ์สั้นๆ ไม่ใส่วรรณยุกต์แต่คนไทยถ้าได้อ่านก็พอเข้าใจแต่อลันจะไม่เข้าใจ เมื่อก่อนหนูมุกจะเป็นช่วยอธิบายให้เขาฟัง แต่หลังจากเกิดเรื่องเมื่อสามปีก่อนความห่างเหินของเธอและเขาก็ขยายวงกว้างมากขึ้น หน้าที่นี่จึงตกเป็นหน้าที่ของแม่หนูนาแม่แท้ๆของพี่อลัน หรือไม่ก็แม่นีออนที่เป็นแม่ทูนหัวของเขาและเป็นแม่ของเธอนั้นเอง เพราะอลันจะไม่ไว้วางใจใครเพราะถ้าเป็นคนที่ไม่หวังดีกับเขาจะให้ข้อมูลที่ไม่จริง 

การติดต่อระหว่างเธอกับอลันมีหลายเส้นทาง หนูมุกจะใช้ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษยามที่ต้องพิมพ์เป็นตัวหนังสือ แต่อลันมักจะตอบเป็นภาษาอังกฤษเป็นส่วนใหญ่ แต่ถ้าเป็นการคุยจะใช้ภาษาไทยคุยกันเพราะนั้นไม่เป็นปัญหาสำหรับอลัน

“อยากรู้เหรอ?...ก็ปล่อยก่อนสิ”

“งั้นไม่เป็นไร...คำนั้นคงไม่สำคัญกว่าเรื่องที่พี่จะทำต่อไปนี้ต่างหาก”

“จะทำอะ...อุ๊บ” อลันไม่ปล่อยให้หนูมุกสงสัยนาน เขาประกบปากบางนั้นทันที เพื่อบรรเทาอาการโหยหามาตลอดหลังจากที่เขาได้ไปแล้วนิดหน่อยเมื่อเช้านี้ แต่เขาต้องการมันอีกความหอมหวานแบบนี้และแน่นอนว่ามันไม่คำว่าพอได้อีกแล้วนับจากนี้ไป 

อลันล้วงล้ำลิ้นหนาเข้าหาโพรงปากบางสีชมพูธรรมชาติเข้าไปทั้งดูดกลืนความหอมหวานนั้นอย่างไม่ปราณีเจ้าของธารน้ำผึ้งนั้นเลย หนูมุกตกใจกับการ กระทำแบบไม่ทันตั้งตัวของอลันพยายามจะหลบหลีกและดิ้นหนี แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ตามใจปราถนา เพราะอลันล็อคแขนทั้งสองข้างของเธอขึ้นไปรวมกันไว้ที่เหนือศรีษะด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ส่วนมืออีกข้างก็กอบกุมที่แก้มข้างเดียวกับมือของเขา เพื่อล็อคใบหน้าไม่ให้หลบหลีกเขาได้ และขยับตัวทาบทับตัวหนูมุก

“อื้ออออ...อื้อ....” หนูมุกร้องครางในคอเพราะเธอกำลังรู้สึกจะขาดใจ ไม่ใช่เพราะความรังเกียจ แต่เกิดจากความตื่นเต้นที่ยังไม่ชินทำให้เธอไม่สามารถควบคุมการหายใจได้ถูกจังหวะกับเหตุการณ์แบบนี้

“รู้แล้วนะ” อลันถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งแบบไม่อยากจากปากบางนั้นเลยแต่ก็ต้องให้เวลาหญิงสาวไร้เดียงสาค่อยๆเรียนรู้ และแน่นอนหนูมุกต้องเรียนรู้จากพี่อลันคนนี้เท่านั้น 

“ปล่อย...” หนูมุกพูดไป หอบไปและหลบตาแสนเซ็กส์ซี่นั้น พี่อลันของเธอมีดวงตาที่เหมือนคุณพ่อเอียน(ปีเตอร์)พ่อของพี่อลันแม้กระทั่งรอยยิ้ม เพราะทุกครั้งที่พี่อลันยิ้มจะมีลักยิ้มที่ข้างแก้มทำให้รอยยิ้มของเขามีเสน่ห์บาดใจสาวๆยิ่งนัก และแน่นอนรวมทั้งเธอด้วย

“ถ้าพี่ปล่อยหนูมุกจะเป็นฝ่ายจูบพี่เองมั้ย?” อลันพูดแกมล้อและยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“ไม่จูบ...และไม่ให้จูบด้วย” 

“เสียใจ...คนที่จะตัดสินใจคือพี่ไม่ใช่หนูมุก”

“คนบ้า...คนหน้าด้าน” อลันยิ้มใส่ดวงตากลมโตนั้น เขาอาจจะไม่เข้าใจความหมายของคำว่า “หน้าด้าน” แต่คงเป็นคำที่แสดงในด้านเน็กทีบ แต่เขาไม่รู้สึกโกรธหนูมุกเลย กลับตรงกันข้ามเขาสนุกมากกว่า เพราะเขาก็อยากรู้ว่าหนูมุกจะพยศกับเขาได้มากขนาดไหน

“ไปอยู่อังกฤษกับพี่นะ...” หนูมุกกระพริบตาอย่างแปลกใจ เมื่ออลันเปลี่ยนเรื่องและเข้าเรื่องที่เป็นจุดประสงค์หลักของการกลับมาเมืองไทยครั้งนี้

“…….” หนูมุกไม่มีคำพูดอะไรตอบกลับอลัน เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำชวนจากอลัน เพราะตลอดเวลาเธอได้แต่รับรู้จากคุณพ่อคุณแม่ของเธอเอง ว่าอลันบอกให้เธอไปเรียนต่อที่อังกฤษ เพราะเขาต้องการเป็นผู้ดูแลเธอต่อจากนี้ไปและตลอดชีวิตของเขาและเธอแต่หนูมุกยังไม่เคยได้ยินจากปากเขาเลยสักครั้ง