“อลัน!!!!....” เสียงเรียกสูงปรี๊ดแสบแก้วทำให้หนูมุกตกใจ และถอยใบหน้าของตัวเองออกมาให้หลุดพ้นการดูดกลืนของคนที่ถูกขานชื่อ อลันขมวดคิ้วแต่ยังคงรัดวงแขนไม่ให้ร่างเล็กออกจากอ้อมแขน และสายตามองไปตามทิศทางเสียงเรียกนั้น
“ซาบีน่า...” อลันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เอือมระอาและไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด และรัดวงแขนแน่นขึ้นเมื่อหนูมุกพยายามจะออกมาจากอ้อมแขนนั้น “อยู่เฉยๆ...” จนอลันต้องเอ่ยเสียงห้ามและกอดหนูมุกแน่นขึ้นจนใบหน้าของหนูมุกแนบเบียดชิดที่หน้าอกแกร่งอย่างตั้งใจของอลัน
“อลัน!...คุณทำอะไรคะ” ซาบีน่าที่ยืนอยู่ห่างจากด้านหลังของหนูมุกสองสามเมตร
“มีธุระอะไร?” อลันถามซาบีน่า โดยที่ไม่ขยับร่างกายไปไหน
“ก็มาหาคุณ...” ซาบีน่าตอบกลับอย่างไม่พอใจ
“หาทำไม...”
“อลัน!...” ซาบีน่าไปต่อไม่ถูก เพราะผู้ชายตรงหน้าไม่มีแสดงให้เห็นถึงความยินดีที่เธอมาหาเขาถึงที่บ้าน ตรงกันข้ามเขาทำหน้าอยากให้เธอไปพ้นๆจาก
