ตอนที่ 7
1054 คำ
“เดี๋ยวลำดวนไปเอายาดมมาให้นะคะ เผื่อจะดีขึ้น คุณรอสักครู่นะคะ”
ลำดวนลุกไปแล้ว จึงเหลือเพียงสองหนุ่มสาว พบรักถอนใจแรง มองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสายตาดูแคลน
พลอยชมพูนึกโมโหร่างกายตัวเอง น่าขายหน้าชะมัด กะอีแค่นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์คันใหญ่มาแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงกับต้องเมารถ ยิ่งพอเหลือบตาขึ้นสบสายตาคนตัวโตที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าด้วยแล้ว หญิงสาวก็ชักฉุน เขาต้องกำลังเยาะเย้ยเธออยู่ในใจแน่ๆ คนอย่างพลอยชมพูเสียอะไรไม่ว่า แต่จะเสียหน้าไม่ได้นะ
“จะไปไหน” เมื่อเห็นคนตัวเล็กขยับทำท่าจะลุกขึ้น พบรักจึงเอ่ยถามเสียงเข้ม ก็เห็นบอกว่าเวียนหัว ยังจะลุกขึ้นอีก ไม่รู้จักเจียมสังขารตัวเองบ้างเลย
“จะไปห้องพักค่ะ อยู่ทางไหนคะ” พลอยชมพูฝืนลุกขึ้นยืนทั้งที่เวียนหัว ตาพร่ามัว มองเห็นภาพเบลอทับซ้อนไปหมด แต่ถ้าให้เธอเลือกระหว่างฝืนเดินไปพักผ่อนที่ห้องพัก กับนั่งอยู่ตรงนี้ให้เขามองด้วยสายตาสมเพชเวทนา เธอขอเลือกอย่างแรกดีกว่า
“อยู่ชั้นบน เดินไหวหรือ” น้ำเสียงเยาะเย้ยอยู่ในทีทำให้คนเมารถมีแรงฮึด
พลอยชมพูไม่ตอบ หญิงสาวมองไปยังบันไดที่อยู่ไม่ไกล เธอเดินช้าๆตรงไปยังจุดหมาย พบรักมองตามแล้วส่ายหน้า ไม่ไหวแล้วยังไม่เจียมอีก เขาจึงเดินตามประกบ เพราะกลัวว่าเธอจะล้มพับลงกับพื้น เกิดหัวร้างข้างแตกขึ้นมา เขาจะโดนเพื่อนโวยวายเอาได้
ทว่าคนไม่เจียมก้าวเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ไม่ไหวจะฝืน ร่างบางโงนเงนจะล้มแหล่มิล้มเเหล่ พบรักจึงรีบเข้าไปประคอง
“ไหวไหมคุณ”
“มะ...ไม่ไหวค่ะ” พลอยชมพูยอมแพ้ราบคาบ ไม่อาจฝืนได้อีกต่อไป เธอไม่ไหวจริงๆหญิงสาวเอนกายซุกหน้าเข้าหาร่างสูง อาการมึนหัวรุนแรงขึ้น ปั่นป่วนมวนท้อง พะอืดพะอมจนทนไม่ไหว เธอจึงโก่งคออาเจียนน้ำใสๆออกมา คนที่เธอใช้เป็นหลักพักพิงไม่ทันระวังตัว จึงรองรับสิ่งที่หญิงสาวพ่นออกมาทางปากไว้ทั้งหมด
“เฮ้ย!” พบรักจับบ่าบอบบางดันออกเล็กน้อย เขาไม่กล้าปล่อยมือ เพราะกลัวเธอจะล้มลงหัวฟาดพื้น เขาจึงโดนคนเมารถอาเจียนใส่อีกรอบจนหมดไส้หมดพุง
ลำดวนถือยาดมเดินเร็วมาหาทั้งสอง แต่เมื่อเดินเข้ามาใกล้ และได้เห็นสภาพเจ้านายจึงอุทานเรียกด้วยความตกใจ
“ตายแล้ว! คุณพบ!”
พลอยชมพูได้ยินแม่บ้านเรียกเขาเต็มสองหู หญิงสาวเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง แทบจะหายจากอาการเมารถ ใบหน้าซีดเผือดเงยขึ้นช้าๆ ดวงตาตื่นมองคนที่เธอถ่ายเทของเหลวในท้องออกทางปากไปฝากไว้ที่เขาจนเลอะเทอะเหม็นหึ่ง คุณพบเหรอ อีตาคนนี้คือคุณพบหรือพบรักเจ้าของรีสอร์ตเหรอ เขาไม่ใช่คนขับรถหรอกเหรอ ตาย...ตายแน่ๆกระติ๊บเอ๊ย! ทั้งตบหน้า ทั้งอ้วกใส่เจ้านาย ช่างเป็นการแรกพบสบพักตร์ที่น่าจดจำจริงๆ สวรรค์จ๋าทำไมต้องกลั่นแกล้งติ๊บขนาดนี้ด้วย
พลอยชมพูอาบน้ำแต่งตัวเสร็จตั้งแต่หกโมงเช้าแล้ว แต่ยังไม่กล้าออกจากห้อง เธอเดินเป็นหนูติดจั่นวนไปวนมาระหว่างเตียงกับประตูอยู่นานแล้ว ปากก็พูดพึมพำอยู่คนเดียว และสีหน้าก็ไม่สู้ดีเท่าไร
“สวัสดีค่ะคุณพบ เมื่อวานนี้ติ๊บต้องขอโทษด้วยนะคะที่ตบหน้าและอ้วกใส่คุณ ฮึ้ย!...” พอพูดจบก็ถอนหายใจดังเฮือก ส่ายหน้าไปมา
“ไม่ได้ๆ จะพูดแบบนี้ไม่ได้ พูดแบบนี้ก็เท่ากับรื้อฟื้นความผิดของตัวเองสิ เฮ้อ! ยังไงดีนะ”
“คุณกระติ๊บคะ” เสียงเรียกจากหน้าห้อง ตามมาด้วยเสียงเคาะประตูสองครั้งทำให้พลอยชมพูสะดุ้ง หญิงสาวหันไปมองประตูด้วยดวงตาตื่นๆ
“ค่า” พลอยชมพูขานรับ แล้วเดินเข้าไปยืนใกล้ๆประตู เธอลังเลที่จะเปิดมัน
“คุณพบให้มาเชิญลงไปรับประทานอาหารเช้าค่ะ”
“ค่ะ”
พลอยชมพูเงยหน้าสูดลมหายใจลึก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอจะมัวกลัวแล้วเก็บตัวอยู่ในห้องแบบนี้ไม่ได้
หลังจากปลุกความฮึกเหิมในใจขึ้นมาได้แล้ว ลูกจ้างคนใหม่แห่งรีสอร์ตบ้านไร่รักละมุนก็เปิดประตูเดินออกจากห้อง ก้าวอย่างมั่นใจลงบันไดไปจนถึงโต๊ะรับประทานอาหาร แต่ทว่า...
“เอ่อ...แล้วคุณพบล่ะคะ” พลอยชมพูถามหาคนที่ให้คนไปตามเธอลงมารับประทานอาหาร แต่เธอกลับไม่เห็นเขาอยู่ที่โต๊ะ
“ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่แล้วค่ะ คุณพบสั่งน้าไว้ว่าให้ขึ้นไปปลุกคุณกระติ๊บลงมารับประทานอาหารเช้าตอนเจ็ดโมง”
พลอยชมพูยิ้มแหยให้ลำดวน หญิงสาวไม่รู้ว่าควรจะดีใจที่ไม่ได้เจอหน้าเจ้านาย หรือควรจะเสียใจที่เขาตื่นไปทำงานก่อน แทนที่จะอยู่สั่งงานเธอที่เริ่มงานวันแรกก็ตื่นหลังเจ้านายเสียแล้ว
“คุณกระติ๊บทานได้เลยนะคะ ไม่ต้องรอใคร บ้านหลังนี้มีแค่คุณพบกับคุณกระติ๊บพักอยู่ค่ะ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะน้า... เอ่อคุณน้าชื่ออะไรหรือคะ”
“ลำดวนค่ะ น้ากับสามีชื่อประจบพักอยู่บ้านพักคนงานฟากกระโน้น คุณพบให้น้ามาดูแลทำความสะอาดบ้านทุกวัน หากคุณกระติ๊บมีอะไรจะไหว้วานน้าก็บอกได้นะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะน้าลำดวน” พลอยชมพูยกมือไหว้ผู้สูงวัยอย่างนอบน้อม ลำดวนตกใจรับไหว้แทบไม่ทัน
“อุ๊ย! ไม่ต้องไหว้น้าก็ได้ค่ะ มันเป็นหน้าที่ของน้าอยู่แล้ว”
“ติ๊บต้องเรียนรู้การทำงานในรีสอร์ตอีกเยอะ คงต้องรบกวนน้าลำดวนช่วยบอกช่วยสอน น้าลำดวนอย่าเพิ่งรำคาญติ๊บเสียก่อนนะคะ”
- ผู้เขียน
