หวานพลอยรัก

ตอนที่ 8

น้ำเสียงสดใสกังวานทว่าสุภาพอย่างที่ผู้มีอายุน้อยกว่าพึงใช้กับผู้ใหญ่ ทั้งยิ้มหวานและแววตาจริงใจ กอปรกับใบหน้าอ่อนใสน่ารักของหญิงสาว ทำให้ลำดวนนึกเอ็นดูลูกจ้างคนใหม่ของเจ้านายจนหมดใจ

“ทานข้าวก่อนเถอะค่ะ เสร็จแล้วพี่จบจะมารับไปทำงานนะคะ”

“ค่ะ” พลอยชมพูรับคำกระตือรือร้น เธอจะได้เริ่มทำงานจริงจังแล้ว งานที่ออกจากกรอบเดิมๆที่เห็นมาตั้งแต่เด็ก แค่คิดก็สนุกแล้ว

“เอ่อ...ทำปุ๋ยคอกหมักหรือคะ” พลอยชมพูถามคนที่ขับรถกระบะพาเธอมาถึงโรงเรือนเพาะชำกล้าไม้ของรีสอร์ต ซึ่งอยู่เกือบสุดเขตพื้นที่รีสอร์ตห้าสิบกว่าไร่

“ใช่ครับ วันนี้คุณพบบอกว่าให้คุณกะติ๊บเริ่มทำงานในสวนเป็นลำดับแรกครับ” ประจบบอกขณะที่เดินนำลูกจ้างคนใหม่ไปยังบริเวณที่เตรียมวัสดุอุปกรณ์ทำปุ๋ยคอกหมักไว้แล้ว

“แล้วทำไมเราต้องหมักด้วยล่ะคะ ปุ๋ยคอกพอได้มาแล้วก็เอาไปใส่แปลงผักหรือต้นไม้เลยไม่ได้หรือคะ”

“ปุ๋ยคอกสดๆยังเอาไปใช้ไม่ได้ครับ เพราะมันยังไม่ผ่านกระบวนการย่อยสลาย เวลาเราเอาปุ๋ยคอกสดๆไปใส่ต้นไม้เลย จุลินทรีย์ในดินจะดึงไนโตรเจนจากต้นไม้มาช่วยในการย่อยสลายปุ๋ยคอก แทนที่ต้นไม้จะได้ธาตุอาหารหรือประโยชน์ กลับจะทำให้พืชขาดไนโตรเจน จนทำให้ใบเหลืองซีดครับ”

“อ๋อ! แบบนี้นี่เอง เมื่อก่อนติ๊บนึกว่าเราตักขี้วัวขี้ควายสดๆมาใส่ต้นไม้ได้เลย เพิ่งรู้นะคะเนี่ยว่าทำแบบนั้นไม่ดีเลย แล้ววันนี้น้าจบจะให้ติ๊บช่วยอะไรบ้างคะ ติ๊บพร้อมแล้วค่ะ”

ประจบยิ้มแหยๆให้ลูกจ้างคนใหม่ของเจ้านาย เขารู้ว่าเธอคือใคร และคิดว่างานที่เจ้านายมอบหมายให้เธอทำในวันนี้หนักหนาเกินไป

“คุณพบบอกว่า ให้คุณติ๊บเกลี่ยขี้วัวสดตากให้แห้งครับ”

พลอยชมพูย่นจมูกภายใต้แมสปิดจมูกสีขาวอยู่บ่อยครั้ง ขณะที่ใช้คราดเกลี่ยขี้วัวสดไปมาบนพลาสติกแผ่นใหญ่ที่ปูไว้กลางแจ้ง แสงแดดจ้ายามสายทำให้ขี้วัวสำแดงเดชส่งกลิ่นรุนแรง หญิงสาวไม่ได้รังเกียจขี้วัว เพราะรู้ว่าวัวกินหญ้ากินพืช ไม่มีอะไรน่าขยะแขยง แต่เธอกำลังจะเป็นลมเพราะแดดจ้านี่แหละ ยังดีที่เจ้านายผู้แสนใจดี๊ดี...ดีกว่าอสูรนิดหนึ่ง ได้สั่งให้คนจัดเตรียมหมวก แมสปิดจมูก ถุงมือ และรองเท้าบูธไว้ให้เธอด้วย ถึงแม้มันไม่ค่อยจะช่วยปกป้องผิวนวลได้เท่าไรนัก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรป้องกันเลย นี่ถ้าเขาบอกเธอสักนิดว่าจะให้มาทำงานในสวน เธอก็คงแต่งตัวให้ทะมัดทะแมงกว่านี้ ไม่ใช่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กางเกงผ้าลินินห้าส่วนสีเทา กับรองเท้าสานส้นสูงแบบนี้ เธอไม่ได้กลัวจะดำหรือผิวจะเสีย เธอกลัวจะเป็นมะเร็งผิวหนังมากกว่า เพราะเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่เนื้อบางเบาไม่สามารถป้องกันรังสียูวีได้แน่ๆ ดีหน่อยตรงที่เธอทาครีมกันแดดที่มีค่าเอสพีเอฟสูงเป็นปกติอยู่แล้ว เธอจึงมั่นใจว่ามันคงจะบรรเทาเบาบางอัตราความเสี่ยงการเกิดมะเร็งผิวหนังได้ในระดับหนึ่ง

“พักก่อนก็ได้นะครับคุณกระติ๊บ” หลังจากที่อธิบายรายละเอียดงานที่ต้องทำให้หญิงสาวได้ทราบแล้ว ประจบก็ไปทำงานในส่วนของตัวเอง เขาเพิ่งเดินกลับมาบริเวณเรือนเพาะชำอีกครั้ง พอเห็นว่าหญิงสาวที่ดูท่าทางคุณหนูยังคงทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างขะมักเขม้นก็เอ่ยบอกด้วยความเห็นใจ

“ไม่เป็นไรค่ะน้าจบ เหลืออีกสองกองก็เกลี่ยเสร็จแล้ว ติ๊บจะพักทีเดียวเลย” พลอยชมพูเงยหน้าขึ้นจากกองขี้วัวตรงหน้า แก้มนวลแดงปลั่ง เม็ดเหงื่อผุดพราวเต็มดวงหน้า ทว่าหญิงสาวกลับพูดจาด้วยน้ำเสียงสดใสใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขวดน้ำเย็นแช่อยู่ในกระติกใต้ต้นไม้ตรงโน้นนะครับ เผื่อคุณกระติ๊บจะพักดื่มน้ำ ผมจะไปดูต้นไม้ตรงทางเข้ารีสอร์ต อีกสักพักจะกลับมาพาไปกินข้าวเที่ยงที่ห้องครัว ถ้าคุณกระติ๊บทำงานเสร็จแล้วก็พักได้เลยนะครับ”

“ค่ะ น้าจบ” พยักหน้ารับแล้วพลอยชมพูก็ก้มหน้าทำงานที่ได้รับมอบหมายจากเจ้านายต่อ คนที่คิดว่าเธอคงจะทำงานได้ไม่เท่าไรก็คงวิ่งเข้าร่มไปพักมองหญิงสาวด้วยความทึ่ง และนึกชื่นชมความหนักเอาเบาสู้ของเธอ

หลังจากทำงานเสร็จเรียบร้อยตามบัญชาของเจ้านาย พลอยชมพูจึงเก็บเครื่องมือ ถอดแมสออก ล้างไม้ล้างมือ แล้วเดินไปนั่งพักใต้ร่มไม้ เธอเหนื่อย เธอร้อน อยากนั่งพักแล้ว เธอจึงขี้เกียจเดินฝ่าแดดไปเอารองเท้าที่ถอดไว้อีกฝั่งหนึ่งของลานขี้วัว กะว่าพักสักหน่อยแล้วค่อยเดินไปเอา หญิงสาวยิ้มน้อยๆเมื่อมองเห็นกระติกสีแดงใบเล็กที่วางอยู่บนเสื่อ เธอรู้สึกขอบคุณความมีน้ำใจของเพื่อนร่วมงาน

พลอยชมพูนั่งลงบนเสื่อแล้วเหยียดขายาว ถอดรองเท้าบูธออกทั้งสองข้าง ถอดหมวกไม้ไผ่สานมาพัดคลายร้อน หญิงสาวยกหลังมืออีกข้างขึ้นเช็ดหน้าผาก ถอนหายใจอย่างโล่งอก ตาคู่งามเป็นประกายมองไปยังงานที่เธอเพิ่งทำเสร็จเรียบร้อย งานออกแรงแค่นี้ทำไมเธอจะทำไม่ได้ ในเมื่อเธอออกกำลังกายเป็นประจำ แค่นี้เธอไม่หวั่นสักนิด

“เก่งเหมือนกันนะเนี่ยเรา” ไม่มีใครชม เธอก็จะชมตัวเอง ให้กำลังใจตัวเองก็ได้ ไม่เห็นต้องง้อใคร ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อยิ้มหวานภาคภูมิใจ ก่อนหันไปเปิดกระติกหยิบขวดน้ำออกมาเปิดฝาดื่ม เธอกะว่าจะนั่งพักรอประจบมารับไปกินมื้อเที่ยงกับเพื่อนพนักงานคนอื่น แต่นั่งไปนั่งมาร่างกายก็เริ่มเอนลงทีละน้อย จนกระทั่งลำตัวขนานกับพื้นโลก