พราวตะวันกลับบ้านด้วยความโกรธที่ยังคงตกค้างในใจ สองน้าหลานกำลังทำให้พริ้งเพราถูกคนอื่นมองในทางไม่ดี ซึ่งเธอไม่มีวันยอมให้เป็นแบบนั้นแน่นอน เธอจะไม่ยอมให้พริ้งเพราถูกมองด้วยสายตาดูแคลนแบบที่เธอเคยพบเจอ
นับตั้งแต่ก้าวขาออกจากห้องทำงานเธอไม่สนใจอีกแล้วว่าเมฆาจะคิดอย่างไร โกรธมากไหม ผิดหวังในตัวเธอแค่ไหน พราวตะวันไม่สนใจเลย เธอมุ่งหน้ากลับบ้านสั่งพริ้งเพราให้เก็บของเพราะจะย้ายออกวันนี้
หญิงสาวรวบเอาเสื้อผ้าบางส่วนใส่กระเป๋าเท่าที่พอใช้ จากนั้นเก็บเครื่องประดับของตัวเอง นอกนั้นค่อยมาเก็บทีหลัง
“พราวคุณทำอะไร” เมฆาที่รีบตามกลับมาดึงกระเป๋าเดินทางก่อนจะเหวี่ยงมันออกห่างจากภรรยา
“ฉันจะออกไปอยู่ที่อื่น หลบไปฉันจะเอากระเป๋า” พราวตะวันเอื้อมมือไปแย่งทว่าถูกเมฆาขวางเอาไว้
ร่างสูงใหญ่กว่าใช้ความแข็งแรงของตัวเข้ามาขวาง อย่างไรก็ไม่ยอมให้ภรรยาเดินออกจากห้องนี้ไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน
“ทำไมต้องไป
