ตรงไหนของหัวใจเธอ

หนี้สินท่วมตัว

เสียงโทรศัพท์เครื่องเล็กดังขึ้นตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ร่างผอมบางขมุกขมัวลืมตามองไปรอบๆ ไฟสลัวหน้าห้องเปิดอยู่ทำให้มองเห็นภาพในห้องได้ชัดเจน ห้องรับแขกราคาแพงหรูหรา ทีวีจอใหญ่มหึมา แขวนติดผนัง สายฝนนอนกับพื้นที่มีพรมหนานุ่มวางเอาไว้ เสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุด พ่อโทรมา มือบางกดรับ ส่งเสียงออกไป เสียงพ่อแหบแห้ง

"ฝนอยู่ไหนลูก ป้าจิ๋วเค้าว่าหนูหลงกับรถ หนูอยู่ที่ไหน"

พ่อเป็นห่วงลูกสาวจับใจ เพียงแค่ออกจากบ้านเพียงคืนเดียวก็เกิดเรื่องเสียแล้ว เสียงแม่อาละวาด ด่ามาตามสาย ว่าโง่เง่าขนาดไหน ถึงขึ้นรถผิดคันไปได้ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว สายฝนกลั้นน้ำตาอยากจะบอกใจจะขาด แต่กลัวไปหมด แม่โวยวายมาอีกว่า ถ้ามึงคิดหนี ไม่ทำงานให้เค้า เค้าจะมายึดบ้านมึง

"ฝนกลับบ้านถูกไหมลูก มีอะไรก็กลับมาบ้านก่อน" ผู้เป็นพ่อบอกด้วยความเป็นห่วง

" พ่อจะให้เบอร์โทรกับป้าจิ๋วไปเผื่อจะให้เค้าไปรับนะลูกนะ "

เธออยากจะค้านใจจะขาด แต่คงทำได้ยาก สายฝนรับคำแล้ววางโทรศัพท์ไป พร้อมด้วยหัวใจที่ร้าวราน

หญิงสาวมองดูนาฬิกา จะแปดโมงเช้าแล้ว เธอเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องน้ำหลายรอบ ห้องน้ำคุณเค้าสวยเหมือนในทีวีเลย พื้นกระเบื้องเงาวับ เย็นเฉียบ ไฟสว่างจ้าทำให้มองหน้าเธอได้ชัดเจน หน้าตามอมแมม ผมเผ้ารุงรัง ดูน่าตลก สายฝนตัดใจขอใช้ห้องน้ำอย่างสุดจะทน

เธอทำธุระส่วนตัว ล้างหน้าแปรงฟัน เช็ดตัวอย่างสะอาดสะอ้าน ผิวขาวผ่องตัดกับผมยาวดำสนิท ทำให้เธอพอดูได้ขึ้นมาบ้าง

สายฝนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ เสื้อยืดราคาถูก กับ กางเกงวอร์ม ยังทำให้เธอดูมอซอเหมือนเดิม มือบางหอบกระเป๋าผ้าออกมา แอบสำรวจภายในห้องอีกครั้ง มุมรับแขกมีโซฟาตัวโตหนานุ่ม ถัดไปเป็นมุมครัว มีตู้เย็นเตาอบ เตาแก้ส ขนาดใหญ่เงาวับ จานชามวางกองอยู่ที่อ่างล้างจานหลายใบ แก้วกาแฟ กระป๋องเบียร์ว่างเปล่าวางเกลื่อนกลาด สายฝนล้างจานให้เค้าอย่างเบามือ เธอระมัดระวังเป็นพิเศษกลัวจะทำของเค้าแตก ขยะถูกทิ้งลงถังอย่างเรียบร้อย สายฝนมองดูผลงานตัวเองแล้วแอบยิ้มไม่ได้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เบอร์ใหม่เข้ามาอีกครั้ง คงเป็นป้าจิ๋วสินะ สายฝนคิดในใจ เธอกดรับทันที

"อีฝนมึงอยู่ไหน กูจะไปรับ" เสียงเหี้ยมเกรียมดังขึ้นทันทีที่เธอรับสาย สายฝนตอบกลับไปทั้งที่ใจสั่นระรัว

"ป้าจะเอาฉันไปขาย ฉันไม่กลับ" ป้าจิ๋วด่ามาตามสายอย่างโมโหสุดขีด

"ใครบอกมึงว่ากูจะเอามึงไปขาย มึงต้องไปทำงานร้านอาหารเอาเงินมาคืนกู ถ้ามึงหนีหนี้ไม่ทำกูจะไปยึดบ้านมึง พ่อมึงจะไม่มีบ้านอยู่ มึงคิดให้ดีอีฝน"

"ฉันจะทำงานเอาเงินมาใช้หนี้ป้าเอง ไม่ต้องกลัว" เธอตอบกลับอย่างสุดทน

"ดีมึงผ่อนมาเดือนละหมื่นสอง ปีนึง ครบสัญญากูจะคืนที่ให้มึง แต่ถ้ามึงไม่มีปัญญา มึงบอกกูมา ว่ามึงอยู่ไหน กูจะไปรับ"

สายฝนปาดน้ำตาอีกรอบ

"ตกลงหมื่นสองก็หมื่นสอง ฉันจะผ่อนให้ป้าทุกเดือน ป้าจำคำป้าเอาไว้ "

"มึงจำคำเอาไว้อีฝนที่บ้านมึงจะเป็นของกูในไม่ช้า"

ธีร์ลุกออกมาจากห้องเร็วกว่าปกติ เสียงร้องไห้สลับกับเสียงเถียงกันทำเอาคนหูดีอย่างเค้านอนตื่นเร็วกว่าปกติ ร่างขาวผ่องกล้ามเนื้อเต็มตึงสวมเพียงบ้อกเซอร์ตัวเดียว เดินผมฟูออกมาจากห้อง ร่างบางนั่งอยู่บนพื้นพรมก้มหน้าก้มตาร้องไห้ ทำเอาเค้าส่ายหัว นี่ไงสาเหตุที่ทำให้ตื่น ประตูห้องนอนปิดตึง สายฝนเงยหน้าขึ้น ยกมือเช็ดน้ำตาลวกๆ

ธีร์เดินออกมาเข้าไปในครัว สายตากวาดตามองไปรอบๆ แล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ มือเปิดประตูหยืบน้ำเปล่ามาดื่ม แล้วคว้านมสดมาหนึ่ง ขวดแก้วอีกใบ เดินตรงมาที่หน้าโซฟา วางนมกับแก้วลง แล้วพยักหน้าให้คนที่นั่งกับพื้นดื่มมัน เธอยกมือไห้วเค้าแล้วเปิดฝาขวดนมอย่างรวดเร็ว สายฝนเทเพียงครึ่งแก้ว แล้วดื่มอย่างหิวกระหาย

เค้ามองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา "ร้องไห้ทำไม มีอะไร" เสียงห้าวถามออกมาอย่างใส่ใจ อยากรู้ สายฝนวางแก้วลง สบตาเค้าอย่างวิงวอน

"คุณมีงานให้หนูทำไหมคะ หนูมีหนี้เดือนละหมื่นกว่าต้องใช้" เธอกัดฟันบอกเค้าไปแล้ว สายฝนรอคำตอบใจเต้นรัว