สายฝนจากดอยสูง
มือบอบบางดึงผักกาดออกจากกอทีละต้นอย่างระมัดระวัง ตอนเช้าแบบนี้แดดยังไม่แรง เธอต้องเร่งมือทำงานอย่างรวดเร็ว แปลงผักกาดกว้างสุดตาเป็นงานที่รอให้เธอต้องทำให้เสร็จก่อนเที่ยง
ชายวัยกลางคนยืนเก็บผักแปลงถัดไป สายฝนกับพ่อออกมาที่แปลงผักตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง พ่อค้าจะรีบมารับผักก่อนเที่ยง
สองพ่อลูกต้องเร่งมือ ผักกาดรับจากแหล่งกิโลละห้าบาทเท่านั้น กว่าจะได้เงินหลักพัน เธอเหนื่อยใจแทบขาด
พ่อยิ้มเต็มหน้าหลังจากรับเงินวันนี้ มือหยาบกร้านส่งเเบงค์ใบละร้อยให้ลูกสาวสองใบ เสียงผู้เป็นพ่อเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข
"เอาไปกินขนมนะลูก พ่อให้" สายฝนส่ายหน้า มือบางจับมือพ่อเอาไว้แน่น
"ฝนให้พ่อเอาไว้ลงทุนต่อจ้ะ ฝนยังไม่หิวอะไร ถ้าหิวฝนจะขอพ่อเอง"
ผู้เป็นพ่อปาดน้ำเหงื่อที่ไหลออกมาอย่างสุขใจ สายฝนของพ่อ มือหยาบกร้านเก็บเงินใส่กระเป๋าเอาไว้อย่างเปื่อมสุข อย่างน้อยเงินนี้ก็พอใช้จ่ายได้อีกหลายวัน
นางอิ่มเดินยิ้มหวานเข้ามาในเพิงบ้านอย่างมีความสุข เมื่อได้ฟังแม่จิ๋ว ลูกผู้ใหญ่บ้านจะหาเด็กไปทำงานบ้านที่กรุงเทพให้ ค่าแรงวันละกว่าสามร้อย แถมยังเบิกได้ก่อนอีกด้วย สายฝนลูกสาวนางเองเพิ่งจะจบมอหกปีนี้ นางจะเอามันไปทำงานที่กรุงเทพ แล้วนางจะเบิกเงินล่วง หน้ามาใช้ก่อน เสียงนางเรียกหาลูกสาวอ่อนหวานผิดปกติ
"สายฝนลูก มาหาแม่หน่อย"
ลูกสาวเดินออกมาหน้าบ้านตามเสียงเรียก
"วันนี้พ่อแกเค้าขายผักได้เงินกี่บาทกัน" เธอตอบเบาๆ ว่าพันกว่า แม่ชักสีหน้าใส่
"แม่ให้เอ็งไปทำงานที่กรุงเทพ กับแม่จิ๋ว เค้าจ้างวันละสามร้อย เยอะกว่าช่วยพ่อเอ็งตั้งเยอะ"
ลูกสาวส่ายหน้าไม่สนใจ "ฉันไม่ไปหรอกแม่ ฉันจะอยู่ที่นี่"
แม่ที่คิดว่าเรื่องจะง่ายกับยากอย่างนี้ตวาดลูกสาวดังลั่น
"อีโง่ มึงเข้ากรุงไปทำงานสบายๆ เอาเงินมาเลี้ยงพ่อมึงสิ บ้านก็ผุพังจะแย่ เค้าให้เบิกล่วงหน้าทำสัญญาก่อน มึงเอาเงินมาให้กูกับพ่อมึงใช้สะดวกสบายไม่ได้ใช่ไหม"
เสียงแม่อาละวาด ทำเอาพ่อต้องออกมาดู มือเหี่ยวย่นควักเงินให้สองร้อยแล้วบอกให้เลิกด่าลูก นางอิ่มกระฟัดกะเฟียดเดินจากไป แต่ยังส่งสายตาอาฆาตมาให้
"ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป อยู่บ้านเรา ลำบากหน่อย เหนื่อยหน่อย แต่ก็ยังได้เห็นหน้ากัน" พ่อพูดเนินนาบ
บ้านไม้หลังเก่าเสาโย้เย้ หลังคามุงสังกะสีนี้ สายฝนอยู่มาตั้งแต่เกิด ฝนตกทีไรหลังคารั่วทุกที เงินที่ได้มาในแต่ละวัน ไม่พอให้เธอกับพ่อได้ซ่อมบ้านเสียที เพื่อนบ้านหลายคนส่งลูกเข้ากรุงไปทำงาน ต่างก็มีบ้านใหม่ มีเครื่องใช้ไฟฟ้าใหม่เข้าบ้าน เธอลองถามลุงข้างบ้านว่า ถ้าทำหลังคาใหม่จะต้องมีเงินเท่าไหร่ นายช่างของหมู่บ้านบอกว่า ทำบ้านใหม่ไปเลย ใช้อิฐบล็อกใหญ่ก่อ มุงสังกะสี ราคาไม่กี่หมื่น ชีวิตนี้สายฝนจะได้จับเงินหมื่นไหมน้อ เธอได้แต่คิดในใจ ป้าจิ๋วเดินมาหน้าบ้านหลังเก่า ร้องเรียกแม่อิ่ม สายฝนโผล่หน้าออกไป นางมองสายฝนอย่างพิจารณา
"แม่อยู่ไหม'' เสียงหวานถามอย่างเอ็นดู เด็กสาวส่ายหน้ามองป้าจิ๋วอย่างแปลกใจ
"ป้าจะมาถามว่าจะให้ลูกสาวไปทำงานด้วยไหม" สายฝนส่ายหน้า
"ฉันไม่ไปหรอกจ้ะ ฉันอยากอยู่บ้านกับพ่อกับแม่" ป้าจิ๋วส่ายหน้า
''อยู่บ้านทำสวน ทำไร่ เมื่อไหร่จะรวยจะมีเงิน บ้านช่องก็ผุพัง ปลูกผักขายจะได้เงินเท่าไหร่กัน ไปทำงานกับป้าได้วันละสามร้อย ไม่กี่เดือนก็มีเงินเก็บมาทำบ้านใหม่ให้พ่อได้แล้ว"
สายฝนนิ่งฟังคิดตาม
"แม่บอกว่าป้าจะให้เบิกล่วงหน้าก่อนจริงไหมจ้ะ" นางจิ๋วยิ้มอย่างคนใจดี
"จริงสิ ข้าบอกแม่เอ็งไปแล้วว่าเบิกก่อนได้ แต่เอ็งต้องเซ็นสัญญาเอาที่มาค้ำประกันนะ ถ้าเอ็งโกงข้าก็แย่สิ"
สายฝนพยักหน้าคิดตาม เพื่อนเธอหลายคนเข้าไปเรียนในเมือง บางคนก็ไปทำงานโรงงานกัน เธอเองก็ต้องไปทำงานบ้างสินะ พ่อจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกว่านี้
"ขอฉันคิดดูก่อนนะจ้ะป้า แล้วฉันจะไปหาป้าที่บ้าน นางจิ๋วยิ้มออกมา "
ที่บ้านเธอมีเนื้อที่กว่าสามไร่ พ่อปลูกผักเอาไว้ขายเหนื่อยแทบตายกว่าจะได้เงิน แม่ก็ไม่เคยช่วยอะไรสักนิด ถ้าเธอจัดการเรื่องนี้เอง เอาเงินมาให้พ่อ จะดีกว่าให้แม่เอาเงินไปลงขวดไหม สายฝนคิดในใจ
