ครืดด! ครืดด!
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงของเพทายดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและเงียบลงเพราะเจ้าของไม่คิดจะกดรับ เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของคนที่เขาเข้าหาเพราะความจำเป็นบางอย่าง 'เฮ้ออ...รำคาญชิบหาย'
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
"เพทายคะ"
สุ้มเสียงแหลมแสบหูเอ่ยขึ้น พร้อมกับร่างอรชรของลิตา เดินกรีดกรายตรงมาหาชายหนุ่ม
"มีอะไร! คุณไม่ควรมาที่นี่!"
ข้อนี้เธอรู้ดี หากคนตรงหน้ารับสายกันซักนิด ก็คงไม่ต้องบากหน้ามาถึงที่นี่ ไกลก็ไกล ถนนหนทางกันดารอย่างกับบ้านนอก
"ลิตาคิดถึงคุณค่ะ โทรหาคุณก็ไม่รับสาย วันนี้เราไปเดทกันนะคะเพทาย"
"ฉันไม่ว่าง!" เพทายโพล่งขึ้นน้ำเสียงติดหงุดหงิด
"ทำไมพูดจาห่างเหินกับลิตาแบบนั่นคะ"
เขาพ้นลมหายใจออกมาแรงๆก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง "ผมมีงานต้องทำ คุณกลับไปก่อน แล้วอย่ามาที่นี่อีก!"เสียงทุ้มต่ำเอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง ผมไม่เคยพาเธอมาที่นี่ ทว่า เธอรู้ค
