บทที่ 5 ไร้เยื่อใย
937 คำ
ถึงกระนั้นความเป็นห่วงก็ทำให้ต้องแง้มประตูไว้ เพื่อนอนมองเธอจากข้างใน โยษิตานั่งกอดอกอยู่บนโซฟา เธอไม่ได้สนใจหนังที่เปิดดูเสียด้วยซ้ำ ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด หากว่าก่อนที่เขาจะตาย เธอกับเขาไม่ทะเลาะกันก็คงดี
...นั่งนานจนความง่วงเข้าครอบงำด้วยความอ่อนเพลีย แต่เสื้อที่เหม็นกลิ่นคาวเลือดนั้นทำให้ไม่สามารถนอนลงได้จริง ๆ สาวเจ้าค่อย ๆ ถอดเสื้อออก ชุดที่เธอสวมใส่นี้ทางพนักงานสอบสวนจับเธอถ่ายรูปไว้หมดแล้ว ซึ่งร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าทำเอาคนที่แอบมองอยู่นั้นชะงักนิ่งงัน
คิดถึงเธอเหลือเกิน
คิดถึงแทบใจจะขาด
ทว่าการร้องไห้พร้อมกับเอาใบหน้าซบลงที่เสื้อนั้น ทำให้เขายับยั้งความคิดชั่ววูบในหัวของตัวเองไว้ได้ โยษิตาไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว เธอมีสามีใหม่ แม้นว่าอีกฝ่ายจะตายไปแล้วก็เถอะ
...เจ้าของร่างบางนั่งร้องไห้อีกพักใหญ่ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เสื้อผ้า ของใช้ของเธอยังคงอยู่ที่เดิม ตอนที่หย่ากันแล้วสาวเจ้าไม่แม้นแต่มาเก็บของ เพราะของใช้ส่วนใหญ่ทำให้นึกถึงเขา ผู้ชายที่ละเลยเธอคนนั้น
อลันกดโทรศัพท์หามารดาของเจ้าหล่อนหลังจากที่เธอหายเข้าไปในห้องน้ำ บอกให้อีกฝ่ายไม่ต้องห่วง เขาจะดูแลเธออย่างดี ก่อนที่ไม่นานโยษิตาจะเดินออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมกับชุดใหม่ เป็นชุดที่คุ้นเคยในความรู้สึกของเขา
เธอนั่งลงที่โซฟาดังเดิม ความเหนื่อยล้าเข้าเล่นงานไม่รู้ตัว หญิงสาวเอนกายลงนอนบนโซฟา ก่อนจะผล็อยหลับไปทั้งน้ำตา ปล่อยให้คนตัวโตที่แอบมองอยู่เดินมาหา ชายหนุ่มมองคราบน้ำตาที่เลอะแก้มของเธออยู่ เสียใจที่เธอร้องไห้ให้กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ความเสียใจ ความดีใจ แม้กระทั่งความรักมันไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป
“ฉันคิดถึงเธอ” เขาพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบาแทบไม่มีเสียง ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันเจ็บปวดทุกวันราวกับว่าเป็นแผลเป็นที่รักษาไม่หาย ไม่มีแม้แต่โอกาสจะไถ่โทษที่ทำให้เธอเสียใจ
...อลันส่ายหน้าเบา ๆ สลัดความคิดในอดีตออกจากหัว ก่อนจะอุ้มอดีตภรรยาเข้ามานอนในห้องที่เคยใช้เป็นรังรัก ตั้งแต่เลิกกันก็แทบไม่ได้นอนในห้องนอนอีกเลย เขามักนอนที่ห้องทำงานหรือไม่ก็บนโซฟา ดื่มเบียร์แล้วผล็อยหลับไปทุกครั้ง
ชายหนุ่มห่มผ้าให้เธอเสร็จสรรพ นั่งลงกับพื้นมองคนตัวเล็กที่นอนหลับไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ยังคงจำเสียงทะเลาะของเธอได้ ด้วยความที่คิดว่าเธอเป็นของตายมาโดยตลอด ยามทำอะไรเลยไม่เคยนึกถึงจิตใจของเธอ พอรู้ตัวอีกที...มันก็สายเกินกว่าจะแก้ไขแล้ว
เช้าวันต่อมา...
เสียงกึก ๆ ของอะไรบางอย่างทำให้โยษิตารู้สึกตัวตื่น เธอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อความทรงจำเมื่อวานแล่นเข้ามาในหัว มันเหมือนกับสายน้ำที่ทะลักเข้ามากะทันหัน หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับเมื่อเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบ ๆ เธอเครียด แม้แต่ตอนนอนหลับไปแล้วนั้นสมองยังคงทำงานอย่างหนัก ตึงเครียดจนทำให้เช้าวันใหม่ไม่สดใสอย่างที่ควรจะเป็น
ทว่าพอเลื่อนสายตามองรอบกายก็เห็นความคุ้นเคย กรอบรูปงานแต่ง กรอบรูปวันจบการศึกษา กรอบรูปวันพิเศษ วันครบรอบต่าง ๆ กรอบรูปชุดนักเรียน รูปถ่ายของเธอกับอลันยังอยู่ที่เดิม ข้าวของบางอย่างนั้นแทบไม่มีใครแตะ โยษิตายกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้าย สับสนกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่าชีวิตติดกับ หมุนวนให้เธอกลับมาอยู่ในสถานการณ์เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
โยษิตากลืนน้ำลายลงคอ ตั้งสติของตัวเองอีกครั้ง เดินออกมาแล้วอย่าคิดหันหลังกลับ จำให้ขึ้นใจว่าเคยเสียใจมากแค่ไหน
ทว่า
“ตื่นละเหรอ ฉันทำอาหารเช้าให้” เสียงทุ้มลึกดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ เธอหันไปมองคนตัวโตที่บานประตูห้องนอน โยษิตาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเขาทำอาหาร เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน...แม้แต่เดินไปเอาขวดน้ำเธอก็เป็นฝ่ายทำให้
“ฉันขออาบน้ำก่อน” ตอบน้ำเสียงไร้เยื่อใย โยษิตาเบือนหน้าหนี ไม่ถามเขาสักคำว่าใครพาตัวเองมานอนที่นี่ เพราะสิ่งที่เขาทำให้ตอนนี้...ทำให้เธอรู้สึกเสียใจมากกว่าเดิมที่ตอนนั้นเขาไม่สนใจ
“โอเค เดี๋ยวฉันรอ”
“กินก่อนเลยก็ได้”
“ไม่ ฉันจะรอ” คราวนี้สาวเจ้าหันมามอง สบตากับเขาได้เพียงครู่เดียวก็เบือนหนี สายตาอาลัยอาวรณ์ที่เขาส่งให้ทำเอาเธอไม่อยากมอง
“อยากรอก็รอไป” ว่าเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ โชคชะตาเล่นตลกกับเธอหรือไร จะแต่งงานใหม่กับผู้ใหม่ก็มีมารผจญจนต้องยกเลิกไป
“เฮ้อ...” ถอนหายใจอีกครั้ง พร้อมกับวักน้ำที่ซิงก์ล้างหน้าขึ้นล้างหน้า รู้สึกผิดที่มาหวั่นไหวกับคนเดิมทั้ง ๆ ที่ว่าที่เจ้าบ่าวเพิ่งเสียชีวิตไปหมาด ๆ
- ผู้เขียน
