....โยษิตาสะอื้นไห้เบา ๆ เดินออกไป เธอเดินเข้าไปในห้องของเพื่อนสาว
“โย...” อลินลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปโผกอดคนเป็นเพื่อน โยษิตาร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนักไม่ต่างจากวันที่มาปรึกษาว่าอยากหย่าเลยสักนิด
“ฮือ~” สลัดอย่างไรก็ไม่มีวันหลุดพ้น ไม่รู้ว่าทำเวรทำกรรมอะไรนักหนา ชีวิตถึงได้พัวพันมาเจอเขาอีก ทั้ง ๆ ที่บอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีวันหวนกลับมาจุดเดิม แต่จนแล้วจนรอดก็กลับมาจุดเดิมจนได้
...เวลาผ่านไปสักพักเสียงสะอื้นไห้ของโยษิตาจึงสงบลง เธอนั่งซึมอยู่บนโซฟา นั่งเงียบอยู่นานสองนาน ส่วนอลินก็ก้มหน้าอ่านเอกสารบนโต๊ะทำงาน เพื่อนสาวขยันขันแข็งทำงาน มีแพชชันในการทำงานสูงลิบลิ่ว ขณะที่เธอเองชีวิตวนอยู่แต่อาการหึงหวงผู้ชายจนแทบบ้า
“เป็นไงบ้าง ได้ร้องไห้หนัก ๆ คงดีขึ้น”
“_” โยษิตาส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ฉันไม่อยากให้อลันเป็นทนายให้แล้ว”
“หือ...แต่ในประเทศนี้ไม่มีใครทำได้ดีเท่าพี่อลันแล้วนะ”
