ไหนว่าไม่รักกัน

ลูดสาวที่ดีแต่สร้างเรื่อง

“ม๊าพูดว่าอะไรนะ! ทำตัวง่ายเหรอ มิวไม่รู้หรอกนะว่าไปฟังหมาที่ไหนพูดมา ถึงได้มาพูดกับมิวแบบนี้ ถึงมิวจะเป็นแบบนี้ ก็ไม่ได้หมายความว่ามิวง่าย แด็ดกับม๊าเคยถามมิวบ้างไหมว่ามันเกิดอะไรบ้าง เคยถามบ้างรึเปล่า”

อมิตายืนขึ้นพร้อมระเบิดความน้อยเนื้อต่ำใจออกมา ทุกครั้งที่มีเรื่อง พวกท่านเคยถามเธอบ้างไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ฟังแต่คนอื่น แล้วมาตัดสินทุกอย่างเองแบบนี้ ที่เธอเงียบมาตลอด เพราะไม่อยากพูดให้ท่านเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าที่ไม่พูดเพราะเธอเป็นคนผิดคิดหาแต่คำแก้ตัว

“มิว! อย่าก้าวร้าวกับมาม๊า” ท่านอธิปตำหนิเสียงดัง มองลูกสาวที่ดวงตาแข็งกร้าวอย่างไม่วางตา

“หึ! มิวไม่ใช่ลูกรักของพ่ออยู่แล้วนี่ อย่ามาคาดหวังอะไรจากมิวเลย มิวขอตัวก่อน”

อมิตาเดินออกไปจากห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นใครบางคนเดินเข้ามาในห้องรับแขก เดินสวนทางกับผู้หญิงที่เข้ามาทำลายความสุข ภายในบ้านหลังนี้ของเธอเมื่อหกปีก่อน ผู้หญิงที่แย่งทุกอย่างของเธอไป รวมทั้งผู้ชายที่เธอรัก

“มีเรื่องอะไรกันเหรอค่ะ คุณท่าน” กัลยาถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มองอมิตาที่เดินจากไปด้วยหางตา ก่อนจะยิ้มเยาะ เมื่อคุณหนูคนเล็กของบ้านไม่ยอมอยู่ต่อ ทั้งที่เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน และรีบหนีไปทันทีที่เห็นหน้าเธอ

“บอกให้เรียกแด็ดเหมือนพี่ๆน้องๆคนอื่นไง ถึงกัลจะไม่ใช่ลูกที่เกิดจากมารี แต่กัลก็เป็นลูกของแด็ด” ท่านอธิปยิ้มให้ลูกสาวอีกคน ก่อนจะเหลือบสายตามองหน้าภรรยาในสมรสนิ่งๆ

“ฉันขอไปดูกับข้าวก่อนนะคะ” มาริญายิ้มให้คนทั้งสองนิดๆ ลุกขึ้นเดินจากไปทางห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเที่ยง เก็บซ่อนความเสียใจไว้คนเดียวเหมือนเคย

กัลยายิ้มให้กับแผ่นหลังที่เดินจากไป แม่ลูกนิสัยไม่ต่างกันเลย ชอบหนีความจริง ควรจะยอมรับทุกอย่างได้สักที ว่าเธอตอนนี้เป็นลูกอีกคนของท่าน แม้จะเป็นลูกที่เกิดจากผู้หญิงคนอื่น แต่เธอก็คือลูกที่มีดีเอ็นเอเหมือนกันกับอธิป

“หนูไปทำงานก่อนนะคะ แด็ด”กัลยาพนมมือไหว้ เดินออกจากบ้านไปขึ้นรถอย่างอารมณ์ดี ขับรถมุ่งหน้าไปทำงานตามปกติ แม้ตอนนี้จะสายมากแล้วก็ตาม

ภายในบริษัทส่งออกที่ภิภพขึ้นเป็นผู้บริหารแทนศิวะ ที่กลับไปดูแลธุรกิจแทนย่าที่ตายไป ภิภพกำลังนั่งวุ่นวายกับเอกสารการประชุม สายตาคอยมองนาฬิกาอยู่ตลอดเมื่อเลขาที่พวกตำแหน่งแฟน ยังมาไม่ถึงที่ทำงาน

ช่วงหลังๆเธอมาสายเกือบทุกวัน แม้งานของเธอเขาจะทำแทนได้ เพราะตัวเขาเองก็เคยเป็นเลขามาก่อน แต่มาสายบ่อยๆมันก็ไม่ดี เขาไม่อยากให้เธอโดนพนักงานคนอื่นเอาไปนินทา

ผลัะ!

ภิภพเงยหน้ามองประตูห้องทำงาน ที่ถูกเปิดออกอย่างแรงจนกระทบผนังห้องเสียงดัง มองใบหน้าบึ้งตึงเจ้าของเรียวแรงมหาศาลเมื่อครู่ที่กำลังเดินเข้ามาในห้องไม่วางตา ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เขาพอจะเดาได้ว่าเธอมาหาเขาทำไม

“ผมว่าง5 นาที รีบพูดธุระของคุณมา” ภิภพปิดเอกสารการส่งออกลง ตั้งใจฟังธุระที่เธอจะพูด มองสบดวงตาสีสวยอย่างไม่หวาดกลัว

อมิตากัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ พยายามใช้สติมากกว่าอารมณ์ รู้ตัวว่าที่ผ่านมาเป็นคนไม่น่ารักเลยสำหรับใครๆ และไม่อยากรู้สึกแย่กับใครไปมากกว่านี้แล้ว

“คุณเอาเรื่องเมื่อคืนไปพูดกับพ่อฉันว่ายังไงบ้าง”

“ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้หรอก สิ่งที่ผมทำ คือเล่าเหตุการณ์ที่ผู้ชายคนนั้นบุกเข้าห้องคุณกับนิติคอนโดเท่านั้น เพราะผมรู้ดีว่านิติคนนั้นคือคนของพ่อคุณ”

“เหรอ? แสดงว่าคนที่บอกเรื่องทั้งหมดคือนิติสินะ” อมิตาสรุป พลางถอนหายใจ เธอรู้นิสัยของภิภพดี เขาไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับเธอให้พ่อเธอฟังแน่ๆ เพราะเขาเกลียดพ่อเธอ พอๆกับที่เขาเกลียดเธอนั่นแหละ ส่วนไอ้นิติคนนั้นเธอมั่นใจว่ามันต้องเอาเรื่องเมื่อคืนไปใส่สีตีไข่แน่ๆ เพราะนิติคนนั้น เคยถูกเธอหักอก

“ก็คงเป็นอย่างนั้น”

ภิภพมองใบหน้าที่มีแววกังวลอยู่ตลอด เธอเข้มแข็งจนเขาไม่เคยห่วง แต่ก็แอบกังวลว่าเธอจะคิดมากเรื่องเมื่อคืน

“งั้นฉันก็มาหาเรื่องผิดคน ขอโทษละกัน นี่! ยัยหนึ่งไปไหนอะ ฉันไปหาที่ห้องพี่ศิแล้วไม่เจอใครเลย”

อมิตาที่กำลังจะเดินออกไปจากห้อง หันกลับมาถามคนที่กำลังยกมือถอดแว่นออกจากใบหน้า ให้ตายเถอะ! จะอ่อยให้เธอหลงไปถึงไหน

“หนึ่งย้ายกลับไปทำงานกับศิวะแล้ว เธอท้อง”

“ว้าว! ดีจัง” อมิตายิ้มนิดๆ ก้าวเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เป้าหมายคือบริษัทหลักของภิรมณ์ณรงค์ เธอต้องไปยินดีกับยัยหนึ่งซะหน่อย ก่อนที่เธอจะไปจากที่นี่

ใบหน้ายิ้มแย้มที่ไม่ได้เห็นมานาน ทำให้ภิภพที่นั่งอยู่นิ่งๆยิ้มออกมานิดๆ ตั้งแต่วันนั้นเขารู้สึกเป็นกังวลอยู่ตลอด เพราะภาพแผ่นหลังที่ขุดคู้กอดตัวเองร้องไห้ ในวันสุดท้ายที่เขาบอกลายังติดตาเขาอยู่จนถึงทุกวันนี้ น้ำเสียงสะอื้นที่ไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่หูก็ได้ยินมันชัดเจน ยังดังก้องอยู่ในหูมาตลอด เขากลัวว่าสิ่งที่ทำกับเธอในวันนั้น จะทำให้เธอเสียใจจนไม่สามารถยิ้มได้อีก แต่ตอนนี้เธอคงสามารถใช้ชีวิตที่ไม่มีเขาได้แล้วสินะ

“คุณมิวมาทำไมเหรอคะพี่ภีม” กัลยาวางเอกสารที่หอบมาจากชั้นล่างลงบนโต๊ะทำงานของภิภพ บ่อยครั้งที่บังเอิญเจอกับอมิตา แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ยัยนั่นจะมาหาเขาเองแบบนี้ มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับยัยนั่นแน่ๆ

“มาหาหนึ่ง แต่ไม่เจอใครก็เลยมาถามผม” ภิภพหยิบแว่นมาสวมไว้ดังเดิม ก้มลงอ่านเอกสารที่ค้างอยู่เงียบๆ โดยไม่สนใจคนรักที่ยืนมองเขาอยู่

“เหรอค่ะ วันนี้เราไปทานข้าวที่ร้าน xx ดีไหมคะ กัลอยากลองกินโอมากาเสะที่นั่น” กัลยาเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ เกาะแขนซ้ายไว้เบาๆ พลางส่งสายตาออดอ้อน

“ต้องจองรึเปล่า”

“แหะๆ กัลจองไว้แล้วค่ะ นะคะ กัลยังไม่เคยลองกินร้านนี้เลย”

“กี่โมงครับ”

“15.00 น. เวลาอื่นถูกจองเต็มหมดเลย คุณโอเครไหม”

“ครับ เดี๋ยวจะรีบเคลียร์งานตรงนี้ให้เสร็จ”

“กัลไปทำงานก่อนนะคะ” กัลยาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ นอกจากแด็ดของยัยมิว ก็มีเขานี่แหละที่ตามใจเธอมากกว่าใคร

ภิภพมองนาฬิกาพลางถอนหายใจ คนรักของเขามาทำงานเกือบ 11 โมง แล้วหาเรื่องให้เขาเลิกงานก่อนเวลา บางครั้งเขาก็แอบเปรียบเทียบเธอกับอมิตาแบบไม่รู้ตัว ถ้าเป็นอมิตาคงบังคับให้เขาเลิกงานตอนนี้เลยถ้าเธอจองร้านอาหารนั้นไว้ตอนบ่ายสาม และวันนั้นจะเป็นวันที่เขาว่างงาน ไม่ใช่วันที่เอกสารทุกอย่างกองพะเนินเต็มโต๊ะแบบนี้

ถึงอมิตาจะลากเขาออกไปด้วยเหตุผลที่เขาปฎิเสธไม่ได้ แต่เธอจะถามข้อมูลจากศิวะทุกครั้ง ว่าวันนั้นๆเธอจะสามารถดึงตัวเขาไว้ทั้งวันได้หรือเปล่า เพราะแบบนั้นเขาเลยอ้างเรื่องงานแล้วหนีออกจากเธอได้เลยสักครั้ง เป็นผู้หญิงเจ้าแผนการที่ฉลาดและรอบคอบมาก