Chapter 20 นายน้อยช่างมีเมตตา
“ถอยไปนะ!”
“โวยวายเช่นนี้แสดงว่ายังปกติดีอยู่”
เขาถอยออกตามที่นางต้องการ ทั้งที่ใจนั้นอยากจะดึงนางเข้ามากอดแล้วหอมที่แก้มสักฟอดแทบขาดใจ แต่ติดที่วันนี้แขกในโรงเตี๊ยมค่อนข้างเยอะกว่าทุกวัน จะทำอะไรรุ่มร่ามคงไม่เหมาะนัก
“คนบ้า!”
นางบ่นอุบอิบก่อนจะยกมือถูหน้าผากของตนเองไปมา ทว่าเขากลับยิ้มกว้าง อีกทั้งยังมองนางด้วยสายตาหยาดเยิ้มก่อนจะขยับกายก้มลงมากระซิบข้างๆ หูของนางราวกับเย้าแหย่
“ข้าอยากกอดเจ้าจะแย่แล้ว อยากพาเจ้ากลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
“เจ้า!”
ฉานอิงไม่รู้จะสรรหาคำด่าใดที่จะทำให้เขาเจ็บแสบ เพราะนางขุดคำด่าร้อยแปดขึ้นมาต่อว่า แต่เขากลับยิ้มทะเล้นระรื่นไปกับคำด่าของนางได้อย่างไม่เคยสะทกสะท้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว
‘เย็นไว้อิงเอ๋อร์! เย็นไว้!’
สิ่งที่ทำได้คือเฝ้าบอกตนเองให้ใจเย็นแล้วสูดลมหายใจลึกๆ แสร้งเบือนหน้าหันไปมองทางอื่น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขายังคงจับจ้อง
