กลิ่นข้าวต้มลอยมาแตะจมูกร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง จอมจันทร์พลิกตัวไปมาครู่หนึ่งก่อนที่จะตื่นขึ้นมาเต็มตาจากฝันร้ายที่แสนยาวนานเมื่อคืนโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวว่าหมดสติไปตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็มานอนอยู่บนเตียงเสียแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนสิจะได้มากินข้าวต้มกัน” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นในขณะที่เจ้าตัวกำลังตักข้าวต้มจากหม้อขนาดเล็กใส่ในถ้วยแล้ววางไว้บนโต๊ะใกล้ๆกัน “อ้าว...เร็วสิคุณ กำลังร้อนๆอยู่เลย”
เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงดังเดิม เมื่อเห็นเขาเข้ามาใกล้ ร่างเล็กจึงรีบถอยหนีอย่างรวดเร็วจนแผ่นหลังชิดหัวเตียง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนฉายเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ จนถึงตอนนี้มันทำให้เธอรู้แล้วว่าไม่สามารถไว้ใจเขาได้อีกต่อไป
“ฉันอยากกลับไปหาพี่ผึ้ง ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
“ผมขอโทษ...” ร่างสูงตอบเสียงอ่อนพลางทิ้งตัวนั่งลงที่ปลายเต
