แสงแดดอ่อนๆจากเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาผ่านม่านหน้าต่างสีไข่ จนทำให้ร่างเล็กที่กำลังหลับสบายต้องขยับพลิกตัวหันไปอีกทางเพื่อจะหลบจากแสงนั้น รู้สึกถึงไออุ่นอย่างแปลกประหลาดที่กำลังโอบกอดอยู่รอบกาย กระทั่งสัมผัสถึงไอร้อนๆที่กระทบอยู่ตรงหน้าผากมน ดวงตาที่กำลังจะปิดลงอีกครั้งถึงกลับต้องเบิกโพลงด้วยตกใจเมื่อรู้ตัวว่าเธอกำลังนอนอยู่บนท่อนแขนของเขา
“คุณพระ!” เสียงใสอุทานออกมาดังลั่นแต่ทว่าร่างสูงที่ถือวิสาสะโอบกอดร่างของเธอยังคงนอนหลับตาพริ้มไม่ไหวติง มิหนำซ้ำท่อนแขนแข็งแรงอีกข้างนั้นยังกระชับอ้อมกอดแน่นยิ่งกว่าเดิมจนจอมจันทร์หายใจแทบไม่ทั่วท้อง “คุณวี คุณวี ตื่นได้แล้วค่ะ คุณ!”
“อือ...” เขาครางออกมาเมื่อถูกรบกวนจากการนอนทั้งทีดวงตาสองข้างยังปิดสนิท
“คุณวี ตื่นได้แล่วค่ะ คุณ” มือเล็กๆพยายามดันอกกว้างของเขาให้ออกห่างอย่างยากลำบากเพราะน้ำหนักตัวที่ต่างกันลิบลับ “ไหนเมื่อคืนคุณบอกกว่าจะไปนอนที่โซฟา
