หลังจากที่ใช้เวลาไปกับเการเดินเล่นในห้างและตระเวนกินจนผ่านไปครึ่งค่อนวันเพื่อทำความรู้จักกันให้มากยิ่งขึ้น จะได้ตอบคำถามของคุณหญิงวิลาวรรณได้โดยที่ไม่แสดงพิรุทธิ์ออกมา ตอนนี้ร่างบางก็มานั่งอยู่ในคฤหาสน์หลังโตของเขาบนโซฟาผนังนำเข้าสุดหรูเป็นที่เรียบร้อย
“ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะช่วยคุณตอบคำถามเอง” เสียงนุ่มทุ้มของเขาไม่ได้ผ่านทะลุเข้าไปในโสตประสาทเลยแม้แต่น้อยเพราะจอมจันทร์มัวแต่นั่งตะลึงงันกับบ้านหลังใหญ่ที่ถูกประดับประดาด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงอย่างเป็นระเบียบ ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“นี่คงจักเป็นวังหลวงซีนะ...” แม้เกิดมาจะไม่เคยเข้าวังจริงๆสักครั้ง แต่หากฟังจากคำของมารดาที่เคยเล่าให้ฟังเมื่อหลายปีก่อนมันก็คงจะคล้ายคลึงกับบ้านของท่านขุนตอนนี้เป็นแน่
“คุณว่าอะไรนะ” ปฐวีเอ่ยถามพลางขยับเข้ามาใกล้อีกนิดเพื่อจะได้ยินในสิ่งที่หญิงสาวตอบได้ถนัด ทว่าเสียงคุ้นเคยของมารดากลับดังขึ้นมา
