บทที่ 5
1050 คำ
ทัดเทพปรายตามองลูกสาวอีกครั้งเหมือนจะเอาเรื่องที่อีกฝ่ายพูดออกมาทั้งๆ ที่ไม่มีใครสักคนเอ่ยถามตนเอง แต่แล้วอารมณ์เหล่านั้นกลับต้องหยุดค้างเมื่อพบกับสายตาตัดพ้อผิดหวังที่ลูกสาวกำลังจ้องมองมาที่เขา สายตาที่บ่งให้รู้ถึงความเจ็บช้ำที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นมาทำเอาหัวอกคนเป็นพ่อเจ็บปวดจนเริ่มทำตัวไม่ถูก
“น้องพลอยคะ หนูมีตุ๊กตาแล้วนะคะ คุณแม่ซื้อให้หนูแล้วจำได้ไหมคะ” มิ่งขวัญเอ่ยตอบลูกสาวก่อนจะกำชับลูกด้วยสายตาว่าให้พลอยลดาหยุดพูดสิ่งที่คิดอยู่ แต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะไม่ได้เข้าถึงเจตนานั้นของผู้เป็นแม่สักเท่าไหร่เพราะสายตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อนยังคงจ้องมองไปยังพ่อแท้ๆ ที่กำลังโอบอุ้มเด็กอีกคนเอาไว้มั่น อุ้มในแบบที่ตนไม่เคยได้รับมาก่อน
มันคือความอบอุ่นที่เด็กน้อยเองก็ต้องการมันจากผู้เป็นพ่อมาโดยตลอดเช่นกัน
“แต่น้องพลอยอยากได้ตุ๊กตาจากคุณพ่อนี่คะคุณแม่ ไม่ได้เหรอคะ” คำถามสั้นๆ ของเด็กน้อยเป็นอันต้องจบค้างไปเมื่อสาวใช้พากันเดินเอาอาหารออกมาเสริฟอย่างรู้จังหวะ
บรรยากาศที่เงียบนิ่งทำให้มิ่งขวัญรู้สึกถึงลางไม่ดีบางอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นกับเธอหลังจากที่สองแม่ลูกตรงหน้านี้กลับไป ซึ่งมันก็เป็นจริงดั่งที่คิดเอาไว้ไม่มีผิดเพราะทันทีที่เงยหน้าขึ้นจากงานข้าวเธอก็ต้องพบกับสายตาดุดันเอาเรื่องจากคนที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามกันแทบจะทันที
การร่วมรับประทานอาหารค่ำที่แสนจะน่าอึดอัดเป็นอันต้องสิ้นสุดลงในเวลาต่อมาโดยทัดเทพเป็นคนเอ่ยอาสาเดินออกไปส่งรุ้งมณีกับลูกสาวด้วยตัวของเขาเองและทิ้งให้มิ่งขวัญกับพลอยลดาอยู่เก็บจานชามกันแค่เพียงสองคน ไม่นานเขาก็กลับเข้ามาพร้อมเอ่ยปากสั่งสาวใช้ที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดเสียงแข็ง...
“พาพลอยลดาออกไปก่อนแวว! ฉันมีเรื่องต้องจัดการกับแม่คนอวดดีนี่สักหน่อย!!” แววดาวขานรับคำสั่งก่อนจะค่อยๆ เดินจูงมือพาคุณหนูตัวน้อยออกไป ซึ่งพลอยลดาขัดขืนเล็กน้อยแต่พอเห็นผู้เป็นแม่พยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้มจึงยอมให้แววดาวจูงมือหายออกไปโดยง่ายดายไร้การดื้อดึงขัดขืน
“คุณวีมีอะไรกับขวัญเหรอคะ”
มิ่งขวัญตัดสินใจเอ่ยถามเพื่อทำลายความเงียบงันที่น่าอึดอัดระหว่างเธอกับทัดเทพ เพราะรู้ดีว่าขืนเธอรอให้เขาเป็นฝ่ายพูดก่อนคงต้องยืนรอไปจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้เป็นแน่
“ยังต้องให้ฉันถามอีกรึไง! เธอกล้าดียังไงถึงได้เสี่ยมสอนให้ลูกเป็นคนไม่มีมารยาทกลางโต๊ะอาหารแบบนั้น!!” ทัดเทพตวาดถามเสียงสั่น รู้สึกเสียหน้ากับแขกของตัวเองไม่น้อยที่จู่ๆ ลูกสาวของเขาก็โพล่งประโยคนั้นออกมากลางโต๊ะอาหาร เพราะความโกรธมันพลอยทำให้เขาคิดไปไกลถึงว่าพลอยลดาคงจะถูกแม่ผู้แสนดีของเธอเสี่ยมสอนมาให้พูดเพื่อที่จะได้ทำให้เขาดูเป็นพ่อที่ไม่เอาไหนต่อหน้าคนอื่น
ยิ่งคิดได้เช่นนั้นความไม่พอใจก็ยิ่งฉายแววให้ได้เห็นในดวงตาคู่ดุดันที่กำลังจ้องมองคนที่เขาตัดสินใจให้ต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างเอาเรื่อง
“ถ้าคุณวีโกรธเรื่องนั้นขวัญต้องขอโทษแทนน้องพลอยด้วยค่ะ แกเป็นเด็ก คงไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดแทรกออกไปแบบนั้นหรอกค่ะ คุณวีอย่าไปโกรธหรือเกลียดแกมากไปกว่านี้เลยนะคะ” คนได้ยินสะอึกไปชั่วครู่ก่อนจะปั้นหน้าเย็นชาตามเดิมทำเหมือนกับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรต่อคำพูดกำกวมเหล่านั้นของคนตรงหน้าสักเท่าไหร่
ต่างจากมิ่งขวัญที่สะท้อนหัวใจเหลือเกินยามต้องมายืนขอโทษแทนลูกสาวทั้งๆ ที่เธอยังมองไม่เห็นเลยว่าสิ่งที่พลอยลดาพูดออกไปทั้งหมดนั้นจะเป็นเรื่องผิดบาปสักแค่ไหน เด็กน้อยก็แค่โหยหาความรักความเอาใจใส่จากผู้เป็นพ่อแท้ๆ ของแกมันก็เท่านั้น ซึ่งหากว่าจะถามเธอว่าเรื่องทั้งหมดใครเป็นต้นเหตุล่ะก็ก็คงจะเป็นเขานั่นแหละที่จงใจให้เธอกับลูกขึ้นมาเห็นภาพเหล่านั้นจนพลอยลดาทนไม่ไหวจำต้องเอ่ยถามถึงสิ่งที่ตัวเองไม่ได้จากผู้เป็นพ่อออกไป เขาต่างหากที่บีบให้ลูกต้องพูดทุกสิ่งที่ใจต้องการออกมา
“ฉันไม่แปลกใจเลยที่เด็กคนนั้นจะมีนิสัยแบบนี้ เพราะคงจะได้ทุกอย่างจากแม่ไปเต็มๆ” คำต่อว่าที่รุนแรนดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับดวงตาสีดำสนิทที่จ้องมองกันอย่างเกลียดชัง
“คุณวีจะด่าจะว่าขวัญยังไงก็ได้ค่ะ แต่กับลูกถ้าคุณไม่ได้รักแกเหมือนอย่างที่แกรักคุณ...ขวัญขอร้องเถอะนะคะ อย่าดึงพลอยลดาเข้ามาเกี่ยวไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ถ้าคุณวีเกิดอยากจะลงความเกลียดชังทั้งหมดในหัวใจของคุณไว้ที่ใครสักคน ก็ขอให้คนๆ นั้นเป็นขวัญแค่คนเดียวได้ไหมคะ...” มิ่งขวัญตัดสินใจเอ่ยตอบพร้อมขอร้องสิ่งที่เธอกำลังหวั่นวิตกว่ามันอาจจะส่งผลกระทบระยะยาวต่อลูกสาวของเธอและเขาไปอีกนานออกไป แม้ว่าคำขอร้องนั้นมันจะยิ่งทำให้คนตรงหน้าหงุดหงิดมากขึ้นแต่อย่างไรเธอก็ยังอยากจะลองขอร้องเขาดูอยู่ดี อย่างน้อยๆ มันก็ดีกว่าต้องมาทนเห็นเขาทำร้ายลูกที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยแบบนี้
สู้ให้เขาโยนทุกๆ ความเกลียดชังมาไว้ที่เธอเพียงคนเดียวเสียยังจะดีกว่า ไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหนเมื่อเป็นคนเลือกแล้วเธอก็จะขอแบกรับมันเอาไว้ด้วยตัวเองทั้งหมด
- ผู้เขียน
