อีกด้านหนึ่ง
“เธอกล้าดียังไงไปอ๋อยเจ้าสัวประสิทธิ์เขาอย่างนั้นมิ่งขวัญ! หรือว่าจงใจที่จะหักหน้าฉัน!!!” เสียงเข้มที่ดังขึ้นมาพร้อมๆ กับแรงกระชากอย่างรุนแรงจนคนที่กำลังยืนเก็บดอกมะลิอยู่ตามลำพังต้องหมุนหันกลับไปเผชิญหน้ากันแทบจะทันที แรงบีบจากต้นแขนทำเอาหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“คุณวีขวัญเจ็บนะคะ!”
“เจ็บก็ตอบมาสิว่าเธอทำแบบนั้นทำไม!”
“ขวัญไม่มีอะไรจะพูดค่ะ เพราะต่อให้พูดอะไรไปคุณวีก็คงไม่เชื่อกันอยู่ดี” มิ่งขวัญเอ่ยตอบเสียงแผ่ว จะให้เธอพูดอะไรอีกในเมื่อทุกครั้งที่พูดเขาก็มักจะต่อว่ากันด้วยคำพูดรุนแรงอยู่เสมอ พูดให้ตายยังไงคำพูดของเธอก็คงไม่ต่างอะไรกับคำแก้ตัวสำหรับเขาอยู่ดี สู้เงียบเฉยไปเลยเสียยังจะดีกว่า
“เดี๋ยวนี้พอฉันดีเข้าหน่อยถึงกลับกล้าเถียงฉันเหรอมิ่งขวัญ!!” นี่น่ะเหรอที่เรียกว่าดี เธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนไปไถ่ถามให้กระจ้างแจ้งแก่ใจตัวเองดีว่าการกระทำไหนของเขาบ้างที่มันบ่งบอก
