การต่อสู้รอบด้านเริ่มทวีความดุเดือด กงซุนถูกฟันที่หลังและแขนจนโลหิตกระเซ็นเปื้อนไปทั้งตัว ผ้าเช็ดหน้าที่นางมอบให้ถูกผูกไว้ที่แขนเพื่อห้ามเลือดย้อมกลายเป็นสีแดงฉาน ชาวบ้านที่แตกตื่นตกใจต่างวิ่งหนีกระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทาง คาดว่าอีกไม่นานทหารของทางการคงมาถึง
แต่กว่าพวกเขาจะมา... คนอาจตายไปหมดแล้วก็เป็นได้
“หลวนเจี้ยนเสียน เจ้าไปเปิดทางและช่วยคน ส่วนข้าจะไปขับรถม้า!”
บุรุษร่างกำยำหันขวับกลับมา “เจ้าขับรถม้าเป็นรึ”
“ไม่เป็น” นางตอบหน้าตาย “แต่เจ้าสู้เก่งกว่าข้า ให้เจ้าไปช่วยคนย่อมมีโอกาสรอดมากกว่า ข้าขี่ม้าเป็น ไม่แน่ว่าอาจพอถูไถไปได้”
“ก็จริง” หลวนเจี้ยนเสียนเอามือลูบคาง “เจ้าประสาทสัมผัสดี แต่เคลื่อนไหวช้าเกินไป รับมือนักฆ่าเหล่านั้นไม่ไหวแน่”
“ข้ารู้ขีดจำกัดของตนเองดี” เด็กสาวดึงดาบประจำตระกูลออกมาจากฝัก “หากเจ้าชักช้า จะโทษว่าข้าทิ้งเจ้าไม่ได้นะ”
จอมยุทธ์หนุ่มหัวเราะพลางดึงกระบี
