เด็กสาวเบนสายตาไปยังหลวนเจี้ยนเสียน ตัดสินใจดึงหีบไม้มาตรงหน้าแล้วเปิดออก สิ่งที่อยู่ด้านในเป็นกำไลหยกเขียวเนื้อละเอียด แกะสลักลวดลายเหลียนฮวา ตรงกับชื่อของนางพอดี ถือว่าเป็นสินน้ำใจที่ผ่านการไตร่ตรองอย่างละเอียดลออมาพอสมควร
มู่เฟยเหลียนยกยิ้มมุมปากน่ารักชวนมอง บรรยากาศภายในห้องรับแขกละมุนละไมขึ้นอีกหลายส่วน
ฝูเหิงคลี่พัดโบกเบาๆ ด้วยอารมณ์เบิกบาน หากเด็กสาวพึงพอใจนั้นถือเป็นเรื่องดี นึกไม่ถึงว่าระหว่างนั้นจะมีเสียงเคาะประตูขัดจังหวะขึ้นมา เป็นพ่อบ้านเฉินปรากฏตัวด้วยสีหน้าลำบากใจ
มู่เฟยเหลียนปิดกล่องไม้แล้วหันไปยังผู้มาใหม่ “พ่อบ้านเฉิน มีเรื่องอันใดหรือ”
“คือ...” อีกฝ่ายยกแขนเสื้อซับเหงื่อที่หน้าผากและแก้ม “แม่นางมู่ คนของใต้เท้าลิ่วมารอท่านอยู่ที่หน้าหอขอรับ”
เด็กสาวเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ ใต้เท้าลิ่วคงให้คนจับตาดูความเคลื่อนไหวของนางจริงดังว่า มิเช่นนั้นคงไม่บังเอิญส่งคนมาได้ประจว
