ตอนที่ 9
1938 คำ
ม่านฝู พาลูกสองคนมายืนรอรถ ระหว่างรอเธอจึงหยิบซาลาเปา ออกมาให้ลูกคนละลูก ให้กินรองท้องไปก่อน กว่าจะถึงตัวเมือง ระหว่างนั้นคุณป้าฟ่านหลิง กำลังเดินมารอรถเหมือนกัน
" สวัสดีดีค่ะ ป้าฟ่านหลิง จะไปในเมืองหรือคะ"
ม่านฝูทักออกไปก่อน ลูก ๆ ของเธอจึงลุกขึ้นทักทาย
" สวัสดีครับคุณยาย " หมิงคุณ
" สวัสดีดีค่ะคุณยาย" ซินอี๋ ทำตามพี่ชาย
" สวัสดีทุกคน จะไปในเมืองเหรอ สะใภ้รองไป๋ "
"ค่ะ ฉันจะพาลูกไปซื้อ เสื้อผ้า ใหม่ค่ะคุณป้า "
" อื้ม ดีแล้วป้าจะไปเหมือนกัน ว่าแต่สะใภ้รองมีคูปองผ้าหรือเปล่าหล่ะ"
" โอ้ ฉันลืมเลย ไม่มีเลยค่ะ จะหาซื้อได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ "
" ถ้าไม่มีก็ยากเหมือนกัน ลองไปถามดูก่อนก็ได้ ป้าเองก็ไม่มีเหมือนกัน นี่ป้าก็จะไปซื้อเครื่องปรุง กับพวกแป้ง นิดหน่อยเพราะมีคูปองอาหารแค่ 2 ใบ"
" ก็ลองไปดูถ้าซื้อไม่ได้ก็ถือว่าพา พวกแกไปเที่ยว น่ะค่ะ "
" อืม รถมาแล้วนั่น ไป ๆ "
ม่านฝูจูงลูกสองคน ไปขึ้นรถโดยจับหมิงคุณขึ้นไป ก่อนจะอุ้มซินอี๋ขึ้นตามไป ใช้เวลาราวครึ่งชม.หรือ 2 เค่อก็มาถึง ท่ารถในเมืองทุกคนต่างทยอยลงจากรถ แยกย้ายกันไป
เธออยากถามเรื่องราคาการซ่อมแซมบ้าน แต่คงจะกลับไปปรึกษาลุงผู้ใหญ่ก่อน ส่วนเรื่องการสร้างบ้านคงต้องรอสามีกลับมาแยกบ้านให้เรียบร้อยก่อนตอนนี้จึงต้องทนอยู่กระท่อมน้อย ๆ นี้ต่อไป
ม่านฝู พาลูกไปที่ร้านค้าสหกรณ์ของรัฐที่เคยมา เพราะจะไปดูรองเท้าบู๊ทยางด้วยไม่รู้มีไหม แต่ถ้าไม่มีจะได้ถามพนักงานดูว่าที่ไหนมี
" สวัสดีค่ะ อ้าวเธอนั่นเอง มาซื้ออะไรเหรอ วันนี้คนเยอะหน่อยนะ ของจึงมีไม่ครบ พนักงานบอก"
" คือฉันอยากได้รองเท้าบู้ทยาง กับเสื่อผ้าเด็ก ๆ นี่จ้ะ ลูก ๆ ฉัน" ม่านฝูบอก
" รองเท้าบู้ท ยังมีนะเดี๋ยวฉันเอาให้ของมาวันก่อนพึ่งวางขาย ยังเหลือ 3-4 คู่ "
" เอ้อ ต้องใช้คูปองไหมคือฉันไม่มีคูปองเลย"
พนักงานมองเด็ก ๆ ที่ใส่เสื้อผ้าเก่ามาก ๆ ก็สงสารเหมือนกัน จึงกระซิบบอกม่านฝูให้ไปดูตรงมุมอีกด้านหนึ่งจะเป็นเสื้อผ้าที่เหลือไม่ครบแบบ หรือไม่ครบขนาด ให้ไปลองเลือกดู เผื่อใส่ได้พวกนั้นลดราคาไม่ต้องใช้คูปอง ส่วนใหญ่จะเก็บแยกไว้ขายพนักงานในร้านเอง
" รองเท้าบู๊ทที่จริงก็ต้องใช้คูปอง แต่ฉันะดูที่เป็นตำหนินิดหน่อยให้นะ เธอจะได้ไม่ต้องใช้คูปอง ไง " พนักงานบอกกับม่านฝู อย่างใจดี
" ขอบคุณมากนะ ฉัน อวี ม่านฝู ค่ะ "
" อื้ม ฉัน จู ลู่ซื่อ เราน่าจะอายุเท่า ๆกัน เรียกฉัน ลู่ซื่อ เฉย ๆ ก็ได้นะ "
" ได้ เรียกฉัน ม่านม่าน ก็ได้ นะ"
" ได้ม่านม่าน เดี๋ยวเธอพาเด็กไปดูเสื้อผ้าก่อนมาเดี๋ยวฉันพาไปดู แล้วฉันจะไปหยิบรองเท้าให้ แล้วเด็ก ๆ จะซื้อรองเท้าใหม่ไหม มีนะ เลือกดูในกล่องข้าง ๆกันนั่นแหล่ะ มันเป็นของเก่าที่ขายไม่หมด แต่ยังใช้ได้ดี เลยแหล่ะลูกฉัน ก็ใช้แบบนี้เหมือนกัน"
" อื้ม ขอบใจนะลู่ซื่อ "
" ไม่เป็นไร แต่อย่าเสียงดัง เลือกกันไปเบา ๆ หล่ะ รู้ไหมเด็ก ๆ "
" รู้ครับ /จ้ะ"
ม่านฝู มองเสื้อผ้าที่กองอยู่ในกล่องไม้ คละ ๆ กันทั้งของเด็กผู้ชาย ผู้หญิง ม่านฝูจับมาทาบกับตัวลูกของเธอ ทีละคน บางตัวไม่แน่ใจ เธอก็ลองสวมให้เลย พอได้ของลูกคนละ 7 ชุด มีทั้งกางเกงขาสั้น ขายาว เสื้อยืด เสื้อเชิ๊ต กระโปรง พอเลือกได้ครบแล้ว ก็เลือกรองเท้าผ้า และรองเท้าแตะ ให้ลูกอย่างละคู่ ทั้งสองคน พอได้ของลูกครบแล้ว เธอก็ถือมาคิดเงิน กับลู่ซื่อ แต่ตอนเธอเดินออกมา เธอเห็นคนรอคิดเงินอยู่หลายคน จึงให้ลูกมายืนหลบก่อน จะได้ไม่เกะกะคนอื่น
" ว้ายย ...นี่เด็กบ้านี่มาชนฉันทำไมเนี่ยะ หืย สกปรกจริง ๆ "
เสียงผู้หญิงน่าตาดีคนหนึ่งร้องขึ้น ตอนที่หมิงคุณกำลังถอยหลังมาเพื่อหาที่ยืนหลบ ตามที่แม่บอกแต่หันไปชนผู้หญิงคนนั้นเสียก่อน
" ขอโทษนะคะ พอดีลูกชายฉันแกยังไม่ทันมอง" ม่านฝู เห็นลูกชายยืนนิ่งตกใจที่โดนด่า จึงขอโทษออกไปเพราะหมิงคุณถอยไปชนเธอจริง ๆ
" หือ เด็กสกปรกเนี่ย ลูกชายหล่อนเหรอ นึกว่าเด็กขอทาน แต่ดูดีดีก็เหมือนขอทานจริง ๆนั่นแหล่ะ หลบไป เกะกะ เดี๋ยวตัวสกปรกของพวกหล่อนจะมาโดนฉันอีก"
ม่านฝู ดึงตัวลูกชายมาไว้ข้างหลังตัวเองไว้ เพราะกลัวผู้หญิง สวยแต่ใจดำจะผลักลูกเธอ
" ถึงลูกชายฉันจะแต่งตัวสกปรก พวกเราไม่ใส่เสื้อผ้าสวยงามอย่างคุณ แต่รับรองได้ว่าจิตใจเราไม่สกปรกเท่าคุณแน่นอน ถามจริงๆ จิตใจคุณทำด้วยอะไร ถึงมาว่าเด็กตัวแค่นี้ได้ขนาดนี้ก็แค่ถอยหลังชนกัน แค่นั้น ฉันก็ขอโทษคุณไปแล้ว"
" ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ดูสารรูปหล่อนกับลูก ๆ หล่อนสิ ขอทานข้างถนนยังดูดีกว่าเลย "
" มีอะไรกันหรือค่ะ " ลู่ซื่อได้ยินเสียง คนเสียงดังจึงรีบเดินมาดู
" นี่คุณเป็นพนักงานขายใช่ไหม ทำไมปล่อยให้คนสกปรกแบบนี้เข้ามาในร้าน มีปัญญาจ่ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ "
" ขอโทษนะคะ ที่ร้านค้าแห่งนี้ทุกคนเท่าเทียมกันค่ะ เราไม่เลือกลูกค้าหรอกค่ะ เพราะทุกคนก็มาซื้อเราเหมือนกัน จะแต่งตัวแบบไหนเขาก็เป็นคนเหมือนกัน คุณซื้อของราคาหนึ่งหยวน เขาก็ซื้อราคาหนึ่งหยวนเท่ากันกับคุณ นะคะ ไม่ได้ซื้อถูกกว่าซักหน่อย "
" ม่านม่าน พาเด็ก ๆ ไปคิดเงินเถอะ ดูสิตกใจหมดแล้ว "
" อื้ม ขอบใจนะ " ม่านฝู มองหน้าผู้หญิงนนั้นไม่หลบ แต่ที่ไม่อยากพูดมากกว่านี้เพราะเธอไม่อยากให้ลู่ซื่อมีปัญหา จึงจูงลูก ทั้งสองไปที่โต๊ะคิดเงิน
หนิงฮวา มองตามหลังพนักงานขายกับ สามคนแม่ลูกอย่างไม่พอใจ แต่คนเริ่มมองเยอะขึ้นจึง เดินสะบัดหน้าออกไปจากร้าน ที่ไม่คิดจะซื้ออะไรอยู่แล้ว
" ผู้หญิงคนนั้นชื่อ กู้ หนิงฮวา เป็นลูกสาวคนเล็กบ้านกู้ เห็นว่าพี่ชายเป็นทหารยศใหญ่ พอสมควร เป็นคนเอาแต่ใจชอบดูถูก ทุกคนนั่นแหล่ะ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน อย่าไปถือสาเลยนะ" ลู่ซื่อเล่าให้ม่านม่านฟังขณะที่ยืนคิดเงินอยู่
" อืม เธอคิดเงินเถอะ "
" อ้อ นี่รองเท้าบู๊ทลองสวมดูว่าพอดีไหม "
ม่านฝู เดินไปลองสวมก่อนเห็นว่าขนาดกำลังพอดีจึงถอดออก
" อืม พอดีเลย เธอเลือกเก่งจริง ๆ "
" ดีแล้ว ฉันเอาขนาดเดียวกับเท้าฉันมาน่ะ เสื้อผ้าเด็กปกติขายขายชุดละ 2 หยวน แต่เสื้อผ้านี้คิดครึ่งราคานะ ทั้งหมดคิด 5 หยวนพอ รองเท้าคิด 2 หยวนพอ รองเท้าบู๊ทมีตำหนิคิด 3 หยวนนะ ทั้งหมด 10 หยวน จ้ะ"
"ลู่ซื่อ ทำไมถูกจังหล่ะ "
" ถูกตรงไหนตั้ง 10 หยวน เธอรู้ไหม ม่านม่าน บางคนใช้เงินจำนวนนี้ได้เป็นปีเลยนะ"
" ขอบใจนะ เดี๋ยวนะฉันทำซาลาเปาเมื่อเช้าทำเยอะเลย ฉันแบ่งให้เธอ 3 ลูกเธอจะรังเกียจไหม "
" โอ้ ซาลาเปาแป้งขาวเลยหรอ ไม่เก็บไว้ให้เด็ก ๆ กินหล่ะ "
" ของลูกฉันมีแล้ว เธอเก็บไว้กินเถอะ อาจไม่อร่อยเท่าไหร่นะ "
" ขอบใจนะ ม่านม่าน ต่อไปถ้าไม่มีคูปองก็มาหาฉันแล้วกันนะ "
" อื้ม ขอบใจเหมือนกันนะ ลู่ซื่อ "
" หมิงหมิง ซินเอ๋อ ขอบคุณคุณน้า ลู่ซื่อ เร็วเข้า"
" ขอบคุณครับคุณน้าลู่ซื่อ"
" ขอบคุณจ้ะคุณน้า"
" จ้ะ " "ลูก ๆ เธอน่าตาน่ารักนะ ถ้าได้ใส่เสื้อผ้าใหม่ หน่อยก็เหมือนคุณหนู คุณชายแล้วหล่ะ " ลู๋ซื่อหันมาบอกม่านฝู
" อื้ม คงงั้นแหล่ะ พวกฉันกลับก่อนนะ "
" อืม"
ก่อนออกมาจากร้าน ม่านฝู ก็ขอซื้อลูกอม มาไว้ให้ลูก ๆ ของเธอ จากนั้นจึงพาเด็ก ๆ เดินออกมาที่ท่ารถ เพื่อนั่งรถกลับบ้าน
" หมิงหมิง ลูกรู้สึกอย่างไรบ้าง ลูกกลัวผู้หญิงคนนั้นไหม"
" ไม่กลัวครับ ย่าน่ากลัวกว่า ผมแค่ตกใจ "
" อืม จ้ะ" ม่านฝู ค่อยสบายใจที่ลูกเธอเข้มแข็งถึงจะเป็นเด็ก
นั่งรถมาถึงหมู่บ้านเธอจึงพาลูกเดินเลาะเข้าทางหลังสวน กลับเข้าบ้านเหมือนเดิม มาถึงบ้านยังไม่ได้นั่งด้วยซ้ำ พี่สะใภ้ใหญ่ ก็มาเรียกอยู่หน้าบ้าน
" สะใภ้รอง คุณพ่อให้มาเรียกเธอไปหาหน่อย ไปในเมืองมาเหรอ "
"ค่ะ เดี๋ยวฉันตามไป " พูดจบ ม่านฝูก็ปิดประตูบ้านเพื่อเก็บของให้เรียบร้อย
" หมิงหมิง แม่จะไปบ้านใหญ่ นะ"
" ผมไปกับแม่ด้วยครับ"
" ไม่ต้องหรอก ลูกอยู่บ้านกับน้องนี่แหล่ะ"
" ครับแม่"
" ปิดประตูบ้านด้วย กลีบมาแม่จะเรียกเอง "
"ครับ"
ม่านฝู เดินไปบ้านใหญ่ เธอสงสัยว่าพ่อสามีมีอะไร ปกติพ่อสามีจะไม่ค่อยยุ่งกับเธอ และลูกหรือคนในบ้าน เพราะแม่สามีจะคอยกำกับทุกอย่าง ม่านฝูคนเก่าไม่ค่อยมีปากเสียงอะไร ให้ทำอะไรก็ทำไป กินอิ่มบ้างไม่อิ่มบ้าง ก็ไม่เคยปริปากบ่น พอไปถึึงพี่สะใภ้มาเปิดประตู และให้เธอเข้าไปที่ห้องโถงของบ้าน เพราะทุกคนอยู่ที่นั่น
"เอาหล่ะ มากันครบแล้วนะ สะใภ้รอง นั่งลงเถอะ ทุกคนด้วย แล้วเด็ก ๆ ไม่ได้มาเหรอ " พ่อไป๋ถาม
" ฉันให้อยู่บ้านค่ะ "
ม่านฝู นั่งลงตรงเก้าอี้มุมห้อง ไม่ไกลนักเพราะห้องไม่ได้กว้างอะไร แม่สามีนั่งก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ พ่อสามี ส่วนคนอื่น ๆ ก็นั่งอยู่คนละมุม
" ที่พ่อเรียกทุกคนมาคุย วันนี้เพราะเมื่อวันก่อนที่เกิดเรื่อง เรายังไม่ได้คุยอะไรกันภายในอย่างจริงจัง เลย ซึ่งบางเรื่องเป็นเรื่องภายในบ้านก็สมควรจะต้องคุยกันในบ้าน ไม่ต้องให้คนนอกรู้ให้อายเขามากกว่านี้"
" เรื่องก็เกิดจากน้องสะใภ้รองทั้งนั้นนี่ค่ะ" สะใภ้ใหญ่
" เงียบฉันยังไม่ได้ขอความคิดเธอ สะใภ้ใหญ่" พ่อไป๋
สะใภ้ใหญ่จึงเงียบลงทันที เพราะไม่คิดว่าพ่อสามีจะว่าตรง ๆเช่นนี้
" ฉันว่าต้นเรื่องมันไม่ได้มาจากสะใภ้รอง หรอก มันมาจาก แม่สามีของเธอ และเธอด้วยบางส่วน"
" อ้าว ฉันไปเกี่ยวอะไร ค่ะคุณพ่อ"
" เกี่ยวที่ชอบยุแยง เกี่ยวที่ชอบเอาเปรียบคนอื่น หรือเธอจะเถียง เธออย่าคิดว่าฉันไม่พูดแล้วฉันจะไม่เห็น " พ่อไป๋ หลืออดจึงว่าออกไป
คนอื่น ๆ ต่างนั่งเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรเพราะไม่อยากโดนด้วย รู้เอาตัวรอดกันดีทุกคน
❌ ยังไม่ตรวจคำผิด 🙏
# ขอบคุณค่ะ🙏♥️
- ผู้เขียน
